گِرِکو، ژولیت (۱۹۲۷)(Greco, Juliette)
ژولیت گرکو
خوانندۀ فرانسوی. به جریانِ پیشتاز فرهنگِ کافه های کرانۀ غربیِ پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده هایی از ژاک پر ور (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می خواند. موسیقیِ بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما (۱۹۰۵ـ ۱۹۶۹) می نوشت. در چندین فیلم ازجمله در اورفه (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو و فیلمِ اِلِنا و مردان (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور و ژاک برِل را می خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو در خیابانِ دوفینه به کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم می دانستند. حلقۀ پیرامونِ او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو، ژان پل سارتر، سیمون دو بووار و موریس مرلوپونتی تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک، ازجمله خورشید همچنان طلوع می کند (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی نامۀ خودنوشتش با عنوانِ عنّابدر ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.
ژولیت گرکو
خوانندۀ فرانسوی. به جریانِ پیشتاز فرهنگِ کافه های کرانۀ غربیِ پاریس پس از جنگ جهانی دوم تعلق داشت و در آوازهای خود سروده هایی از ژاک پر ور (۱۹۰۰ـ۱۹۷۷) را می خواند. موسیقیِ بیشتر این آوازها را ژوزف کوزما (۱۹۰۵ـ ۱۹۶۹) می نوشت. در چندین فیلم ازجمله در اورفه (۱۹۴۹) اثر ژان کوکتو و فیلمِ اِلِنا و مردان (۱۹۵۵) ساختۀ ژان رنوار ظاهر شده است. در دهۀ ۱۹۶۰، اشعار سرژ گنسبور و ژاک برِل را می خواند. بعد از دستگیری مادرش که عضو جنبش مقاومت دربرابر اشغالگران نازی بود، در ۱۹۴۳ به پاریس رفت و در کافۀ شبانۀ لو تابو در خیابانِ دوفینه به کار مشغول شد (۱۹۴۶). در دهۀ ۱۹۴۰ او را الهۀ اگزیستانسیالیسم می دانستند. حلقۀ پیرامونِ او را نویسندگان و فیلسوفانی همچون آلبر کامو، ژان پل سارتر، سیمون دو بووار و موریس مرلوپونتی تشکیل داده بود. در دهۀ ۱۹۵۰ در چند فیلم به کارگردانیِ داریل اف زانوک، ازجمله خورشید همچنان طلوع می کند (۱۹۵۷) ظاهر شد. زندگی نامۀ خودنوشتش با عنوانِ عنّابدر ۱۹۸۲ روانۀ بازار نشر شد.
wikijoo: گرکو،_ژولیت_(۱۹۲۷)