گروه وی ام اف ( به آلمانی: WMF Group ) ( که قبلاً با نام «کارخانهٔ محصولات فلزی وورتمبرگ» شناخته می شد ) یک تولید کنندهٔ ظروف غذاخوری آلمانی است که در سال ۱۸۵۳ میلادی در گایزلینگن آن در اشتایگه تأسیس شد. [ ۱]
وی ام اف در ابتدا کارخانهٔ محصولات فلزی اشتراوب و شوایتزر نام داشت و به عنوان یک کارگاه تعمیر فلزات افتتاح شد. از طریق ادغام و اکتساب، تا سال ۱۹۰۰ میلادی آن ها بزرگ ترین تولیدکننده و صادرکننده فلزات خانگی در جهان بودند، عمدتاً به سبک یوگنداشتیل یا آر نُوو، که در استودیوی هنری وی ام اف زیر نظر آلبرت مایر، مجسمه ساز و طراح، که از ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۴ میلادی مدیر بود، طراحی شده بودند.
وی ام اف از ۱ ژوئیه ۲۰۱۲ میلادی تحت نام وی ام اف ( شرکت با مسئولیت محدود ) فعالیت می کند – و دیگر مانند قبل تحت عنوان گروه وی ام اف ( شرکت با مسئولیت محدود ) نیست. از سال ۲۰۱۶، این شرکت بخشی از گروه اس ئی بی فرانسوی است. با این حال، گروهی بودن در درون گروه، به طور فزاینده ای هم گروه داخلی و هم خارجی را آزار می دهد. به مفهوم ساده تر، وی ام اف به راحتی در ساختار گروه قرار می گیرد و در عین حال ریشه های خود را به عنوان یک تولیدکنندهٔ برتر در گروه حفظ می کند. این تغییر در لوگوی جدید شرکت قابل مشاهده است: این لوگو بر روی لوگوی برند وی ام اف تمرکز دارد و به صورت بصری یک پیوند مستقیم به گروه اس ئی بی ایجاد می کند. وی ام اف همچنین از نام جدید به عنوان فرصتی برای تغییر آدرس در دفتر مرکزی خود در گایزلینگن استفاده می کند؛ بنابراین، آدرس قبلی شناخته شده «ابرهارداشتراسه ۳۵» به «مقام اول وی ام اف» تبدیل شد.
در سال ۱۸۸۰ میلادی پس از ادغام کارخانهٔ محصولات فلزی اشتراوب و شوایتزر با یک شرکت آلمانی دیگر، به کارخانهٔ محصولات فلزی وورتمبرگ تغییر نام داد. وی ام اف کارخانه فلزات لهستانی پلوکیویچ در ورشو را در سال ۱۸۸۶ میلادی خریداری کرد، که سپس در حدود سال ۱۹۰۰ میلادی به یکی از زیرمجموعه های وی ام اف تبدیل شد. در این دوره، وی ام اف بیش از ۳۵۰۰ نفر را استخدام کرد. در سال ۱۸۹۰ میلادی آن ها مؤسسهٔ هنر آبکاری در مونیخ را خریداری کردند که در آبکاری الکتریکی و شکل دهی الکتریکی مجسمه ها و تندیس های کوچک برای ساختمان ها، فواره ها، سنگ قبرها و باغ ها؛ تخصص داشت. این به بخش گالوانوپلاستیک ( بخش آبکاری ) وی ام اف تبدیل شد. [ ۲] در طول دههٔ ۱۹۲۰ میلادی، بخش گالوانوپلاستیک بازتولیدکنندهٔ آثار برنز رنسانس ایتالیایی در مقیاس بزرگ برای مشتریان آمریکایی بود. شرکت مرمر و گرانیت آلبرت وایبلن، شرکت الحاقی نیواورلئان، به دنبال دستیابی به یک بازتولید مس طلایی مانند «دروازه های بهشت» گیبرتی بود. در سال ۱۹۱۰ میلادی، مؤسسه سلطنتی هنرهای زیبا به وی ام اف حق انحصاری را اعطاء کرد که یک قالب دقیق از درهای اصلی را بگیرد، که از آن وی ام اف نسخه ای را ایجاد کرد که در نمایشگاه بین المللی تجارت ساختمان در لایپزیگ ( ۱۹۱۳ میلادی ) به نمایش گذاشته شد. [ ۳] وی ام اف یک کاتالوگ سه زبانه دربارهٔ درها با عنوان درب طاق درگاه اصلی در تعمیدگاه در فلورنس تولید کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوی ام اف در ابتدا کارخانهٔ محصولات فلزی اشتراوب و شوایتزر نام داشت و به عنوان یک کارگاه تعمیر فلزات افتتاح شد. از طریق ادغام و اکتساب، تا سال ۱۹۰۰ میلادی آن ها بزرگ ترین تولیدکننده و صادرکننده فلزات خانگی در جهان بودند، عمدتاً به سبک یوگنداشتیل یا آر نُوو، که در استودیوی هنری وی ام اف زیر نظر آلبرت مایر، مجسمه ساز و طراح، که از ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۴ میلادی مدیر بود، طراحی شده بودند.
وی ام اف از ۱ ژوئیه ۲۰۱۲ میلادی تحت نام وی ام اف ( شرکت با مسئولیت محدود ) فعالیت می کند – و دیگر مانند قبل تحت عنوان گروه وی ام اف ( شرکت با مسئولیت محدود ) نیست. از سال ۲۰۱۶، این شرکت بخشی از گروه اس ئی بی فرانسوی است. با این حال، گروهی بودن در درون گروه، به طور فزاینده ای هم گروه داخلی و هم خارجی را آزار می دهد. به مفهوم ساده تر، وی ام اف به راحتی در ساختار گروه قرار می گیرد و در عین حال ریشه های خود را به عنوان یک تولیدکنندهٔ برتر در گروه حفظ می کند. این تغییر در لوگوی جدید شرکت قابل مشاهده است: این لوگو بر روی لوگوی برند وی ام اف تمرکز دارد و به صورت بصری یک پیوند مستقیم به گروه اس ئی بی ایجاد می کند. وی ام اف همچنین از نام جدید به عنوان فرصتی برای تغییر آدرس در دفتر مرکزی خود در گایزلینگن استفاده می کند؛ بنابراین، آدرس قبلی شناخته شده «ابرهارداشتراسه ۳۵» به «مقام اول وی ام اف» تبدیل شد.
در سال ۱۸۸۰ میلادی پس از ادغام کارخانهٔ محصولات فلزی اشتراوب و شوایتزر با یک شرکت آلمانی دیگر، به کارخانهٔ محصولات فلزی وورتمبرگ تغییر نام داد. وی ام اف کارخانه فلزات لهستانی پلوکیویچ در ورشو را در سال ۱۸۸۶ میلادی خریداری کرد، که سپس در حدود سال ۱۹۰۰ میلادی به یکی از زیرمجموعه های وی ام اف تبدیل شد. در این دوره، وی ام اف بیش از ۳۵۰۰ نفر را استخدام کرد. در سال ۱۸۹۰ میلادی آن ها مؤسسهٔ هنر آبکاری در مونیخ را خریداری کردند که در آبکاری الکتریکی و شکل دهی الکتریکی مجسمه ها و تندیس های کوچک برای ساختمان ها، فواره ها، سنگ قبرها و باغ ها؛ تخصص داشت. این به بخش گالوانوپلاستیک ( بخش آبکاری ) وی ام اف تبدیل شد. [ ۲] در طول دههٔ ۱۹۲۰ میلادی، بخش گالوانوپلاستیک بازتولیدکنندهٔ آثار برنز رنسانس ایتالیایی در مقیاس بزرگ برای مشتریان آمریکایی بود. شرکت مرمر و گرانیت آلبرت وایبلن، شرکت الحاقی نیواورلئان، به دنبال دستیابی به یک بازتولید مس طلایی مانند «دروازه های بهشت» گیبرتی بود. در سال ۱۹۱۰ میلادی، مؤسسه سلطنتی هنرهای زیبا به وی ام اف حق انحصاری را اعطاء کرد که یک قالب دقیق از درهای اصلی را بگیرد، که از آن وی ام اف نسخه ای را ایجاد کرد که در نمایشگاه بین المللی تجارت ساختمان در لایپزیگ ( ۱۹۱۳ میلادی ) به نمایش گذاشته شد. [ ۳] وی ام اف یک کاتالوگ سه زبانه دربارهٔ درها با عنوان درب طاق درگاه اصلی در تعمیدگاه در فلورنس تولید کرد.
wiki: گروه وی ام اف