گرهارت هلموت دتلِف گراف فون شوِرین ( آلمانی: Gerhard Helmut Detleff Graf von Schwerin؛ تلفظ آلمانی: ؛ ۲۳ ژوئن ۱۸۹۹ – ۲۹ اکتبر ۱۹۸۰ ) نظامی بلندپایه آلمانی در دوره رایش سوم بود که در جریان جنگ جهانی دوم یگان های زرهی مختلفی را در ورماخت فرماندهی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
گرهارت فون شورین سال ۱۸۹۹ در یک خانواده ٔ اشرافی پروسی به دنیا آمد. پدرش یک خدمت گذار مدنی در دولت ایالتی پروس بود. در سن ۱۵ سالگی وارد دانشسرای افسری در کوسلین شد و به عنوان افسر دانشجو به هنگ ۲ پیاده نظام محافظ در نیروی زمینی پروس پیوست. سپس به هنگ ۲ گرنادیر منتقل شد.
در سنین نوجوانی چند عملیات را در هر دو خط جبهه شرقی و غربی در جنگ جهانی اول تجربه و به عنوان فرمانده گروهان و آجودان گردان خدمت کرد. فون شوِرین روز ۲۶ سپتامبر ۱۹۱۸ در میدان نبرد مجروح شد و تا پایان جنگ در ماه نوامبر ۱۹۱۸ در بیمارستان بستری بود. او در سال ۱۹۱۸ بابت رشادت هایش در جنگ، نشان درجه ۱ و درجه ۲ صلیب آهنین دریافت نمود.
فون شورین سال ۱۹۲۰ از خدمت مرخص شد. دو سال بعد را در یک شرکت تجاری در زمینه واردات قهوه در برمن و یک شرکت نفت در برلین مشغول به کارآموزی مدیریت تجاری بود. فون شورین سال ۱۹۲۲ مجدداً به عنوان یک سرباز حرفه ای به رایشسور پیوست و با درجه ستوان دومی در هنگ ۱ پیاده نظام شروع به خدمت کرد. سال ۱۹۳۱ به هنگ ۱۸ پیاده نظام در پادربورن ملحق شد و در ژوئن ۱۹۳۳ به درجه سروانی ترفیع یافت. فون شورین از سال ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵ در دوره ستاد کل در دانشکده نظامی پروس در برلین شرکت کرد. در همین هنگام بود که آدولف هیتلر در یک انقلاب سیاسی شبه نظامی قدرت را در دست گرفت و جمهوری وایمار را با تصویب قانون تفویض اختیارات ۱۹۳۳ منحل کرد و یک «دیکتاتوری نظامی» «ایدئولوژیک» را که آلمان نازی نام گرفت، برقرار ساخت که منجر به تغییرات اساسی در نظم سیاسی اروپا در سال های پس از جنگ جهانی شد.
فون شورین ماه اکتبر ۱۸۳۸ به درجه سرگردی رسید و از اواخر دههٔ ۱۹۳۰ یکی از افسران فرماندهی عالی نیروی زمینی بود.
فون شورین ماه ژانویه ۱۹۳۹، در حالی که در «بخش اطلاعات بریتانیا/ایالات متحده وزارت جنگ آلمان» در سفارت آلمان در لندن کار می کرد، به طور مخفیانه و با تصمیم شخصی، به دولت بریتانیا نزدیک شد و پیشنهاد کرد که اگر سیاست مماشات خود را با رایش سوم کنار بگذارد و در عوض به موضع مخالفت نظامی آشکار علیه تجاوزاتِ فزاینده رایش در اروپای مرکزی بپردازد، این رویکرد نقطه ای قابل اتکا و یاری رسان برای عناصر نظامی آلمان است که در آن زمان در فکر انجام یک کودتا علیه دولت ناسیونال سوسیالیست آدولف هیتلر بودند. در یک مهمانی شام در ماری لبون که توسط دریاسالار آبری اسمیت میزبانی شد، فون شورین با جیمز استوارت، نماینده دولت بریتانیا، دریاسالار جان هنری گادفری، رئیس اطلاعات نیروی دریایی بریتانیا و ژنرال جیمز مارشال - کورنوال، مدیر کل دفاع هوایی و ساحلی بریتانیا ملاقات کرد و به آن ها در مورد قصد هیتلر برای تهاجم به لهستان هشدار داد. علاوه بر این، فون شورین گفت که بهترین گزینه برای منافع بریتانیا و آلمان آن است که نویل چمبرلین جای خود را به عنوان نخست وزیر به وینستون چرچیل بدهد. در این جلسه، فون شورین از طرح افزایش فشار به منظور تسهیل کودتای نظامی داخلی توسط عناصر ضد نازی ورماخت که از آن آگاه بود، پشتیبانی کرد. او گفت این کار از طریق استقرار یک اسکادران از ناوهای جنگی نیروی دریایی بریتانیا که موقعیت خصمانه ای را در سواحل شمالی آلمان در دریای بالتیک اتخاذ کنند و همچنین انتقال برخی هواگردهای فرماندهی بمب افکن های نیروی هوایی توسط نیروی هوایی بریتانیا به جبهه های پیش از نبرد در فرودگاه های فرانسه قابل القاست و تمایل بالقوه امپراتوری بریتانیا برای رویارویی با نازی ها را نشان خواهد داد. این راهبرد سیاسی - نظامی به چمبرلین ابلاغ شد اما او در آن هنگام، چنین روشی را برای مقابله با تهدید روزافزون رایش سوم به دلیل آنکه بیش از حد خصمانه و تهاجمی است، رد کرد. با این حال، اظهاریه های فون شورین با دولت بریتانیا ممکن است به ارزیابی های کلی آن ها از وقایع روز کمک کرده باشد که در آن زمان در مورد نحوه برخورد با آدولف هیتلر و تصمیم برای موضع گیری در مرز لهستان ( به جای جبهه ای دیگر ) در هشت ماه آتی رایزنی می کردند. فرانک رابرتس که یکی از مقامات بخش آلمان وزارت امور خارجه بریتانیا بود، این پیشنهاد را جدی نگرفت - علی رغم خطری که فون شورین برای انجام چنین اقدامی در آستانه جنگ متحمل شده بود و به منزله خیانتی بزرگ محسوب می شد و در حوزهٔ قضایی رایش سوم در صورت کشف، مجازات اعدام داشت - و رویکردهای فون شورین را مساله ای داخلی در درون فرماندهی عالی آلمان دانست و آن را رد کرد. در آوریل ۱۹۳۹ شورین به درجه سرهنگ دومی ارتقا یافت.
... [مشاهده متن کامل]
گرهارت فون شورین سال ۱۸۹۹ در یک خانواده ٔ اشرافی پروسی به دنیا آمد. پدرش یک خدمت گذار مدنی در دولت ایالتی پروس بود. در سن ۱۵ سالگی وارد دانشسرای افسری در کوسلین شد و به عنوان افسر دانشجو به هنگ ۲ پیاده نظام محافظ در نیروی زمینی پروس پیوست. سپس به هنگ ۲ گرنادیر منتقل شد.
در سنین نوجوانی چند عملیات را در هر دو خط جبهه شرقی و غربی در جنگ جهانی اول تجربه و به عنوان فرمانده گروهان و آجودان گردان خدمت کرد. فون شوِرین روز ۲۶ سپتامبر ۱۹۱۸ در میدان نبرد مجروح شد و تا پایان جنگ در ماه نوامبر ۱۹۱۸ در بیمارستان بستری بود. او در سال ۱۹۱۸ بابت رشادت هایش در جنگ، نشان درجه ۱ و درجه ۲ صلیب آهنین دریافت نمود.
فون شورین سال ۱۹۲۰ از خدمت مرخص شد. دو سال بعد را در یک شرکت تجاری در زمینه واردات قهوه در برمن و یک شرکت نفت در برلین مشغول به کارآموزی مدیریت تجاری بود. فون شورین سال ۱۹۲۲ مجدداً به عنوان یک سرباز حرفه ای به رایشسور پیوست و با درجه ستوان دومی در هنگ ۱ پیاده نظام شروع به خدمت کرد. سال ۱۹۳۱ به هنگ ۱۸ پیاده نظام در پادربورن ملحق شد و در ژوئن ۱۹۳۳ به درجه سروانی ترفیع یافت. فون شورین از سال ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۵ در دوره ستاد کل در دانشکده نظامی پروس در برلین شرکت کرد. در همین هنگام بود که آدولف هیتلر در یک انقلاب سیاسی شبه نظامی قدرت را در دست گرفت و جمهوری وایمار را با تصویب قانون تفویض اختیارات ۱۹۳۳ منحل کرد و یک «دیکتاتوری نظامی» «ایدئولوژیک» را که آلمان نازی نام گرفت، برقرار ساخت که منجر به تغییرات اساسی در نظم سیاسی اروپا در سال های پس از جنگ جهانی شد.
فون شورین ماه اکتبر ۱۸۳۸ به درجه سرگردی رسید و از اواخر دههٔ ۱۹۳۰ یکی از افسران فرماندهی عالی نیروی زمینی بود.
فون شورین ماه ژانویه ۱۹۳۹، در حالی که در «بخش اطلاعات بریتانیا/ایالات متحده وزارت جنگ آلمان» در سفارت آلمان در لندن کار می کرد، به طور مخفیانه و با تصمیم شخصی، به دولت بریتانیا نزدیک شد و پیشنهاد کرد که اگر سیاست مماشات خود را با رایش سوم کنار بگذارد و در عوض به موضع مخالفت نظامی آشکار علیه تجاوزاتِ فزاینده رایش در اروپای مرکزی بپردازد، این رویکرد نقطه ای قابل اتکا و یاری رسان برای عناصر نظامی آلمان است که در آن زمان در فکر انجام یک کودتا علیه دولت ناسیونال سوسیالیست آدولف هیتلر بودند. در یک مهمانی شام در ماری لبون که توسط دریاسالار آبری اسمیت میزبانی شد، فون شورین با جیمز استوارت، نماینده دولت بریتانیا، دریاسالار جان هنری گادفری، رئیس اطلاعات نیروی دریایی بریتانیا و ژنرال جیمز مارشال - کورنوال، مدیر کل دفاع هوایی و ساحلی بریتانیا ملاقات کرد و به آن ها در مورد قصد هیتلر برای تهاجم به لهستان هشدار داد. علاوه بر این، فون شورین گفت که بهترین گزینه برای منافع بریتانیا و آلمان آن است که نویل چمبرلین جای خود را به عنوان نخست وزیر به وینستون چرچیل بدهد. در این جلسه، فون شورین از طرح افزایش فشار به منظور تسهیل کودتای نظامی داخلی توسط عناصر ضد نازی ورماخت که از آن آگاه بود، پشتیبانی کرد. او گفت این کار از طریق استقرار یک اسکادران از ناوهای جنگی نیروی دریایی بریتانیا که موقعیت خصمانه ای را در سواحل شمالی آلمان در دریای بالتیک اتخاذ کنند و همچنین انتقال برخی هواگردهای فرماندهی بمب افکن های نیروی هوایی توسط نیروی هوایی بریتانیا به جبهه های پیش از نبرد در فرودگاه های فرانسه قابل القاست و تمایل بالقوه امپراتوری بریتانیا برای رویارویی با نازی ها را نشان خواهد داد. این راهبرد سیاسی - نظامی به چمبرلین ابلاغ شد اما او در آن هنگام، چنین روشی را برای مقابله با تهدید روزافزون رایش سوم به دلیل آنکه بیش از حد خصمانه و تهاجمی است، رد کرد. با این حال، اظهاریه های فون شورین با دولت بریتانیا ممکن است به ارزیابی های کلی آن ها از وقایع روز کمک کرده باشد که در آن زمان در مورد نحوه برخورد با آدولف هیتلر و تصمیم برای موضع گیری در مرز لهستان ( به جای جبهه ای دیگر ) در هشت ماه آتی رایزنی می کردند. فرانک رابرتس که یکی از مقامات بخش آلمان وزارت امور خارجه بریتانیا بود، این پیشنهاد را جدی نگرفت - علی رغم خطری که فون شورین برای انجام چنین اقدامی در آستانه جنگ متحمل شده بود و به منزله خیانتی بزرگ محسوب می شد و در حوزهٔ قضایی رایش سوم در صورت کشف، مجازات اعدام داشت - و رویکردهای فون شورین را مساله ای داخلی در درون فرماندهی عالی آلمان دانست و آن را رد کرد. در آوریل ۱۹۳۹ شورین به درجه سرهنگ دومی ارتقا یافت.
