گرمایش ناحیه ای

گرمایش ناحیه ای ( همچنین به عنوان شبکه های گرمایی یا دورگرمایش نیز شناخته می شود ) سامانه ای برای توزیع سازی گرمای تولیدشده در یک مکان متمرکزشده ازطریق یک سامانه لوله های عایق شده برای نیازهای گرمایش مسکونی و تجاری مانند گرمایش فضا و گرمایش آب است. گرما اغلب از یک نیروگاه تولیدهم زمان سوخت های فسیلی یا زیست توده به دست می آید، اما از ایستگاه های دیگ بخار فقط - گرما، گرمایش زمین گرمایی، پمپ های حرارتی و گرمایش خورشیدی مرکزی و همچنین تلفات گرمایی کارخانه ها و تولید برق با انرژی هسته ای استفاده می شود. نیروگاه های گرمایش ناحیه ای می توانند بازدهی بالاتر و کنترل آلودگی بهتر را نسبت به دیگ بخارهای محلی ارائه دهند. براساس برخی تحقیقات، گرمایش ناحیه ای با گرما و برق ترکیبی ( CHPDH ) ارزان ترین روش کاهش انتشار کربن است و یکی از کمترین ردپای کربن را در بین تمام نیروگاه های فسیلی دارد. [ ۱]
شبکه های گرمایش ناحیه ای نسل - پنجم از احتراق درمحل ( به انگلیسی: on - site ) استفاده نمی کنند و انتشار CO۲ و NO۲ درمحل صفر دارند. آنها از انتقال گرما با استفاده از الکتریسیته استفاده می کنند که ممکن است از انرژی های تجدیدپذیر یا از نیروگاه های دوردست با سوخت - فسیلی تولید شود. ترکیبی از CHP و پمپ های گرمایی متمرکز در سامانه چندانرژی استکهلم استفاده می شود. این امکان تولید گرما ازطریق الکتریسیته را درمواقعی که تولید برق متناوب فراوان وجود دارد، و تولید همزمان برق و گرمایش ناحیه ای زمانی که دسترسی به تولید برق متناوب کم است، می دهد. [ ۲]
گرمایش ناحیه ای در ۱۰۰ راه حل پروژه فروکش برای گرمایش جهانی رتبه ۲۷ را دارد. [ ۳] [ ۴]
نفوذ گرمایش ناحیه ای ( DH ) به بازار گرما بسته به کشور متفاوت است. نفوذ تحت تأثیر عوامل مختلفی ازجمله شرایط محیطی، دردسترس بودن منابع گرما، اقتصاد و چارچوب اقتصادی و قانونی است. هدف کمیسیون اروپا توسعه شیوه های پایدار از طریق اجرای فناوری گرمایش و سرمایش ناحیه ای است. [ ۵]
درسال ۲۰۰۰ درصدِ خانه های تامین شده توسط گرمایش ناحیه ای در برخی از کشورهای اروپایی به شرح زیر بود: