گرمابه های رومی ( انگلیسی: Roman Baths ) مجتمع حمام رومی محل مورد علاقه تاریخی شهر بث است. این یک مکان شناخته شده رومی است که زمانی برای استحمام عمومی مورد استفاده قرار می گرفت.
حمام رومی زیر سطح خیابان مدرن قرار دارد. چهار ویژگی اصلی در آن وجود دارد: بهار مقدس، معبد رومی، خانه حمام رومی و موزه، که او را از بث رومی گرفته اند. ساختمان های بالای سطح خیابان از قرن نوزدهم به بعد بنا شده است.
حمام دارای جاذبه توریستی مهم است و در کنار اتاق بزرگ پمپ، سالانه بیش از یک میلیون بازدید کننده را پذیرا می باشد. بازدیدکنندگان می توانند از حمام و موزه بازدید کنند.
آبی که از زمین حمام بیرون می آید، در اثر بارش باران در نزدیکی «مندیپ هیلز» سقوط می کند. از سفره های آب سنگ آهک به عمق ۲٬۷۰۰ متری ( ۸٬۹۰۰ و ۴٬۳۰۰ فوت ) استفاده می شود که در آن انرژی زمین گرمایی دمای آب را بین ۶۹ و ۹۶ درجه سانتیگراد ( ۱۵۶٫۲ و ۲۰۴٫۸ °F ) افزایش می دهد. در فشار، آب داغ به سطح همراه شکاف و گسل های موجود در سنگ آهک بالا می رود. این فرایند شبیه به سیستم گرمایش زمین است که از فشار بالا و دماهای پایین تر از پوسته زمین استفاده می کند. آب داغ در دمای ۴۶ درجه سانتی گراد ( ۱۱۴٫۸ °F ) هر روز، از خطای زمین شناسی افزایش می یابد. در سال ۱۹۸۳ یک چشمه آب معدنی جدید در آب وارد شد و یک چشمه آب گرم و سالم برای نوشیدن آب در اتاق پمپ تأمین شد.
شواهد باستان شناسی حاکی از آن است که محل حمام های رومی ممکن است مرکز پرستش بوده باشد که از سوی سلت ها مورد استفاده قرار می گرفت؛ چشمه ها به الهه سولیس که رومیان با مین روا شناخته شده بودند، اختصاص داشت. جفری مونموت در تاریخ عمدتاً تخیلی اش، توصیف می کند که چگونه در ۸۳۶ پیش از میلاد، بهار توسط پادشاه بریتانیایی کشف شد که اولین حمام مغولی را ساخت. در اوایل قرن ۱۸، افسانه مبهم به عنوان حمایت سلطنتی از کیفیت های آب، با توجه به این که گله خوک ها از جذام را از طریق غوطه خوردن در گل و لای گرم درمان کرده بود، شهرت زیادی به دست آورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحمام رومی زیر سطح خیابان مدرن قرار دارد. چهار ویژگی اصلی در آن وجود دارد: بهار مقدس، معبد رومی، خانه حمام رومی و موزه، که او را از بث رومی گرفته اند. ساختمان های بالای سطح خیابان از قرن نوزدهم به بعد بنا شده است.
حمام دارای جاذبه توریستی مهم است و در کنار اتاق بزرگ پمپ، سالانه بیش از یک میلیون بازدید کننده را پذیرا می باشد. بازدیدکنندگان می توانند از حمام و موزه بازدید کنند.
آبی که از زمین حمام بیرون می آید، در اثر بارش باران در نزدیکی «مندیپ هیلز» سقوط می کند. از سفره های آب سنگ آهک به عمق ۲٬۷۰۰ متری ( ۸٬۹۰۰ و ۴٬۳۰۰ فوت ) استفاده می شود که در آن انرژی زمین گرمایی دمای آب را بین ۶۹ و ۹۶ درجه سانتیگراد ( ۱۵۶٫۲ و ۲۰۴٫۸ °F ) افزایش می دهد. در فشار، آب داغ به سطح همراه شکاف و گسل های موجود در سنگ آهک بالا می رود. این فرایند شبیه به سیستم گرمایش زمین است که از فشار بالا و دماهای پایین تر از پوسته زمین استفاده می کند. آب داغ در دمای ۴۶ درجه سانتی گراد ( ۱۱۴٫۸ °F ) هر روز، از خطای زمین شناسی افزایش می یابد. در سال ۱۹۸۳ یک چشمه آب معدنی جدید در آب وارد شد و یک چشمه آب گرم و سالم برای نوشیدن آب در اتاق پمپ تأمین شد.
شواهد باستان شناسی حاکی از آن است که محل حمام های رومی ممکن است مرکز پرستش بوده باشد که از سوی سلت ها مورد استفاده قرار می گرفت؛ چشمه ها به الهه سولیس که رومیان با مین روا شناخته شده بودند، اختصاص داشت. جفری مونموت در تاریخ عمدتاً تخیلی اش، توصیف می کند که چگونه در ۸۳۶ پیش از میلاد، بهار توسط پادشاه بریتانیایی کشف شد که اولین حمام مغولی را ساخت. در اوایل قرن ۱۸، افسانه مبهم به عنوان حمایت سلطنتی از کیفیت های آب، با توجه به این که گله خوک ها از جذام را از طریق غوطه خوردن در گل و لای گرم درمان کرده بود، شهرت زیادی به دست آورد.
wiki: گرمابه های رومی