گرما و توان میکروترکیبی ( انگلیسی: Micro combined heat and power ) در حقیقت تعمیمی از ایده تولید توأم به منازل مسکونی یا دفاتر و مجتمع های کوچک در محدوده ۰٫۳ تا ۵۰ کیلووات می باشد. هرچند تولید حرارت موضعی، بازده بیشتری نسبت به میکروترکیب دارد، اما در هنگام انتقال الکتریسیته حدود ۸تا۱۰ درصد و در هنگام انتقال گرما به دلیل تفاوت انرژی سیال گرم با محیط سرد بیرون حدود ۱۰تا ۱۵ درصد اتلاف وجود دارد. پر استفاده ترین سیستم های گرمایش، از نوعی متان به عنوان منبع گرم استفاده می کنند که به تولید دی اکسید کربن منجر می شود.
سیستم های میکروترکیبی گرما و توان، عموماً برای تولید الکتریسیته و گرما از گاز طبیعی به عنوان سوخت استفاده می کنند. این سیستم ها معمولاً از یک سلول سوختی کوچک یا موتور حرارتی برای راه اندازی یک ژنراتور استفاده می کنند. خروجی این سیستم ها توان الکتریکی و حرارتی است که برای گرمایش و تهویه مطبوع یک ساختمان مورد استفاده قرار می گیرد. اگر در یک سیستم میکروترکیبی، تولید حرارت هدف اصلی باشد، الکتریسیته نیز به عنوان فراورده تولید خواهد شد د اگر هدف اصلی سیستم تولید الکتریسیته باشد، گرما به عنوان محصول جانبی سیستم شناخته می شود. سیستم میکروترکیبی با هدف اصلی تولید حرارت، نمونه ای کوچک از روش های تولید توأم است که در نیروگاه های الکتریکی بزرگ مورد استفاده قرار می گیرد. دلیل روی آوردن به سیستم های میکروترکیبی این است که موتورهای حرارتی، مانند نیروگاه های بخار که برای تولید انرژی الکتریکی موردنیاز برای مصرف روزانه از سوزندان سوخت استفاده می کنند، معمولاً بازدهی بالایی ندارند. چراکه بنابه نظریه کارنو، بازده یک موتور گرمایی هرگز نمی تواند ۱۰۰ درصد بشود، بدین ترتیب هرگز نمی توان تمام انرژی حاصل از سوزاندن یک سوخت را به انرژی مفید نظیر انرژی الکتریکی تبدیل نمود. از این رو موتورهای گرمایی همواره مقداری زباله حرارتی یا گرمای ثانویه تولید می کنند. امروزه نیروگاه های مدرن بازدهی بین ۳۳ تا ۶۰ درصد دارند، بنابراین نزدیک به ۴۰ تا ۶۷ درصد از انرژی به صورت زباله های حرارتی تلف می شود. در گذشته این زباله های حرارتی در طبیعت تخلیه می شدند. اما امروزه به کمک سیستم های تولید توأم، که در ابتدا برای کشورهای با اقلیم سرد طراحی شده بودند، از این زباله های حرارتی برای لوله کشی آب گرم به نواحی اطراف نیروگاه ها استفاده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیستم های میکروترکیبی گرما و توان، عموماً برای تولید الکتریسیته و گرما از گاز طبیعی به عنوان سوخت استفاده می کنند. این سیستم ها معمولاً از یک سلول سوختی کوچک یا موتور حرارتی برای راه اندازی یک ژنراتور استفاده می کنند. خروجی این سیستم ها توان الکتریکی و حرارتی است که برای گرمایش و تهویه مطبوع یک ساختمان مورد استفاده قرار می گیرد. اگر در یک سیستم میکروترکیبی، تولید حرارت هدف اصلی باشد، الکتریسیته نیز به عنوان فراورده تولید خواهد شد د اگر هدف اصلی سیستم تولید الکتریسیته باشد، گرما به عنوان محصول جانبی سیستم شناخته می شود. سیستم میکروترکیبی با هدف اصلی تولید حرارت، نمونه ای کوچک از روش های تولید توأم است که در نیروگاه های الکتریکی بزرگ مورد استفاده قرار می گیرد. دلیل روی آوردن به سیستم های میکروترکیبی این است که موتورهای حرارتی، مانند نیروگاه های بخار که برای تولید انرژی الکتریکی موردنیاز برای مصرف روزانه از سوزندان سوخت استفاده می کنند، معمولاً بازدهی بالایی ندارند. چراکه بنابه نظریه کارنو، بازده یک موتور گرمایی هرگز نمی تواند ۱۰۰ درصد بشود، بدین ترتیب هرگز نمی توان تمام انرژی حاصل از سوزاندن یک سوخت را به انرژی مفید نظیر انرژی الکتریکی تبدیل نمود. از این رو موتورهای گرمایی همواره مقداری زباله حرارتی یا گرمای ثانویه تولید می کنند. امروزه نیروگاه های مدرن بازدهی بین ۳۳ تا ۶۰ درصد دارند، بنابراین نزدیک به ۴۰ تا ۶۷ درصد از انرژی به صورت زباله های حرارتی تلف می شود. در گذشته این زباله های حرارتی در طبیعت تخلیه می شدند. اما امروزه به کمک سیستم های تولید توأم، که در ابتدا برای کشورهای با اقلیم سرد طراحی شده بودند، از این زباله های حرارتی برای لوله کشی آب گرم به نواحی اطراف نیروگاه ها استفاده می شود.
wiki: گرما و توان میکروترکیبی