گردگه

لغت نامه دهخدا

گردگه. [ گ ِ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) گِردگاه کمر. میان. تهیگاه :
میان تنگ و باریک همچون پلنگ
چنان گردگه برکشد روز جنگ.
فردوسی.
به گردان بفرمود تا همچنین
ببستند بر گردگه بند کین.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - کمر میان : سرش را بیاراست از تاج زر همان گردگاهش بزرین کمر . ( شاهنامه ) ۲ - لگن خاصره . توضیح ولف در فهرست شاهنامه این کلمه را بمعنی میان و اطراف کمر و ناف بصورت هر دو ضبط کرده و آقای دکتر شفق در فرهنگ شاهنامه آورده : گردگاه تهیگاه اطراف کمر میان و در لغت نام. دهخدا بمعانی مذکور گردگاه بکسر اول یاد شده .

پیشنهاد کاربران

بپرس