گرت

گرت در کودکی که یتیم و بی خانمان است، برای اینکه گرسنه نماند پیام می رساند و از مردم شهر دزدی می کند. یک بار که قصد دزدیدن کیسهٔ پول فردی شنل دار را دارد گیر می افتد. فرد شنل دار به او می گوید که این کیسه مال تو نیست. گرت می گوید که گرسنه است و از او می خواهد که رهایش کند و او را به چکش داران تحویل ندهد. فرد شنل دار می گوید که گرت با استعداد است و دیدن یک نگهبان کار آسانی نیست به ویژه نگهبانی که نمی خواهد دیده شود. نگهبان به او می گوید که به افراد بااستعدادی چون او نیاز دارند و از او دعوت می کند که اگر از وضع زندگی اش خسته شده است، دنبال او برود و به گروه نگهبانان، که گروهی سری است، بپیوندد تا آن ها راهی متفاوت به او نشان دهند. گرت که ترسیده است از او می خواهد که رهایش کند و نگهبان می رود. اما قبل از اینکه نگهبان را در جمعیت گم کند، خودش را به او می رساند. پیوستن به گروه نگهبانان، آغاز آموزشی بلندمدت برای او می شود.
گرت بعداً از نگهبانان جدا می شود تا برای خودش کار کند. او با مهارت هایی که از آن ها آموخته است ماموریت هایی همراه با دزدی از ثروتمندان انجام می دهد. در بازی دزد: پروژه تاریک شخصیتی به نام ویکتوریا یک چشم گرت را در می آورد اما در پایان بازی دارای یک چشم مکانیکی به جای چشمی که از دست داده می شود. در بازی دزد ۲: عصر فلز و دزد: سایه های مرگبار از توانایی بزرگ نمایی این چشم نیز استفاده می کند. گرت دوباره در بازی دزد: سایه های مرگبار، به نگهبانان می پیوندد. او که در پایان بازی یکی از نگهبانان شده است، کودکی را که قصد دزدیدن کیسهٔ پولش را دارد، می گیرد و گفتگوی آنها شبیه گفتگویی است که گرت در کودکی با نگهبان شنل دار داشته است.

گرت ایدوست بود دیده روشن بین - بجهان گذران تکیه مکن چندین ( پروین اعتصامی )
گرت هست سر ما سر و ریش بجنبان - وگر عاشق شاهی روان باش به میدان ( مولانا )
ضمناً:
گرم [گَ رَ م] نیز مخفف ( اگر مرا ) است:
ز دست بخت گران خواب و کار بی سامان / گَرَم بود گله ای، راز دار خود باشم ( حافظ )
به روز وصل به پای تو گر رسد دستم - گرم به تیغ زنی روی باز پس نکنم ( جهان ملک خاتون )
گَرَم ترانهٔ چنگ صَبوح نیست چه باک - نوایِ من به سحر آهِ عذرخواهِ من است ( حافظ )
تو مپندار کز این در به ملامت بروم - که گرم تیغ زنی بنده بازوی توام ( سعدی )
گرم سیم و درم بودی مرا مونس چه کم بودی - وگر یارم فقیرستی ز زر فارغ چه غم بودی ( مولانا )