گِرامی، غلام قادر (جلندهر ۱۸۵۶ـ هوشیارپر ۱۹۲۷)
شاعر فارسی سرای شبه قاره، فرزند شیخ سکندر بخش. شاعری را از کودکی به اردو و پنجابی آغاز کرد، ولی بعدها زبان فارسی را برگزید. در زادگاهش و سپس در لاهور درس خواند و موفق به کسب درجۀ ممتاز از دانشکدۀ خاورشناسی و گواهی نامۀ وکالت دادگستری شد. چون بلندآوازه شد به حیدرآباد کن فرایش خواندند و از ۱۸۸۸ به مدت ۳۵ سال شاعر خاص دربار میرمحبوب علی خان و فرزندش در حیدرآباد بود. گرامی را شاعری شیعه مذهب خوانده اند. در انواع شعر استادی داشت و از سبکی میان هندی و عراقی پیروی می کرد. در غزل پیرو حافظ، نظیری و صائب و در مثنوی پیرو مولوی، نظامی و غنیمت کنجاهی بود. دیوانش در ۴هزار بیت، مشتمل بر غزل، مثنوی، قطعه و ۳۲۰ رباعی و چند قصیده است که با عنوان مجموعۀ کلام گرامی به چاپ رسیده است (هند، بی تا).
شاعر فارسی سرای شبه قاره، فرزند شیخ سکندر بخش. شاعری را از کودکی به اردو و پنجابی آغاز کرد، ولی بعدها زبان فارسی را برگزید. در زادگاهش و سپس در لاهور درس خواند و موفق به کسب درجۀ ممتاز از دانشکدۀ خاورشناسی و گواهی نامۀ وکالت دادگستری شد. چون بلندآوازه شد به حیدرآباد کن فرایش خواندند و از ۱۸۸۸ به مدت ۳۵ سال شاعر خاص دربار میرمحبوب علی خان و فرزندش در حیدرآباد بود. گرامی را شاعری شیعه مذهب خوانده اند. در انواع شعر استادی داشت و از سبکی میان هندی و عراقی پیروی می کرد. در غزل پیرو حافظ، نظیری و صائب و در مثنوی پیرو مولوی، نظامی و غنیمت کنجاهی بود. دیوانش در ۴هزار بیت، مشتمل بر غزل، مثنوی، قطعه و ۳۲۰ رباعی و چند قصیده است که با عنوان مجموعۀ کلام گرامی به چاپ رسیده است (هند، بی تا).