گَرامه ای ها ( به عربی: جرَمنتیون، به انگلیسی: Garamantes ) قومی از مردم بربر بودند که در جنوب غربی لیبی امروزی نشیمن داشتند. مملکت گرامه از ۵۰۰ پیش از میلاد تا ۶۰۰ بعد از میلاد پادشاهی مستقلی در جنوب لیبی بود و پایتخت آن گرامه نام داشت. آنها به عنوان نیاکان طَوارِق در نظر گرفته می شوند.
گرامه ای ها در امتداد سه دره رودخانه ای در فزان، بخش جنوب غربی لیبی زندگی می کردند. پایتخت آن ها در جرمه امروزی شناسایی شده است، جایی که مقبره های سلطنتی نیز پیدا شده است. در حالی که پیشتر باور بر این بود که آنها بیشتر زندگی کوچ نشین داشتند، کاوش های اخیر خلاف آن را ثابت کرده است. مشخص شده است که گرامه ای ها در آغاز در شهرها و روستاها مستقر شده و از یک شبکه آبیاری زیرزمینی پیچیده استفاده می کردند. در زمان پیدایش این تمدن، این منطقه چندان تحت تأثیر بیابان زایی قرار نگرفته بود و می توانست با روش های خلاقانه برای کشت و زرع مستعد شود. هرودوت آنها را «مردمی بزرگ و ثروتمند» توصیف کرده است.
گرامه ای ها در آغاز هزاره اول قبل از میلاد وارد جنوب لیبی امروزی شد. به گفته برخی محققان گرامه ای ها منشأ مصری دارند، به ویژه از واحه سیوه، و پس از تسخیر آن منطقه در اواخر سده ششم پیش از میلاد توسط کمبوجیه، شاهنشاه ایران، از آنجا کوچیده و به گرامه آمدند. [ ۱] با وجود تشدید بیابان زایی، این قوم از محل دور نشد، بلکه مردم آن به زندگی خود در منطقه ادامه دادند. آنها با بهره گیری از شبکه های پیچیده آبیاری توانستند از آب چاه های زیرزمینی برای آبیاری زمین خود استفاده کرده و رفته رفته فرهنگ خود را توسعه دهند. آنها ظاهراً سپاهی قوی و سازمان یافته داشتند که با آن به راحتی می توانستند همسایگان خود را تحت سلطه خود درآورند. به گفته هرودوت، آنها از ارابه های بسته به چهار اسب استفاده می کردند و آنها بودند که این رسم را به یونانیان باستان آموختند. گرامه ای ها بازرگانی بین تریپولیتانیای فنیقی نشین ( و بعداً رومی ) و ساکنان منطقه دریاچه چاد را در دست داشتند. آنها ممکن است بنیان گذاران تجارت تجارت صحراگذر بوده باشند، شبکه ای از کاروان های تجاری که سراسر شمال آفریقا را می پیمود. گرامه ای ها از برده برای کار بر روی زمین استفاده می کردند. پادشاهی گرامه ای در سده دوم پس از میلاد به اوج خود رسید، زمانی که مردم آن یکی از مهمترین شرکای تجاری رم شده بودند. با فروپاشی امپراتوری روم در قرن پنجم و کاهش منابع آب زیرزمینی، دوره ای طولانی از رکود آغاز شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگرامه ای ها در امتداد سه دره رودخانه ای در فزان، بخش جنوب غربی لیبی زندگی می کردند. پایتخت آن ها در جرمه امروزی شناسایی شده است، جایی که مقبره های سلطنتی نیز پیدا شده است. در حالی که پیشتر باور بر این بود که آنها بیشتر زندگی کوچ نشین داشتند، کاوش های اخیر خلاف آن را ثابت کرده است. مشخص شده است که گرامه ای ها در آغاز در شهرها و روستاها مستقر شده و از یک شبکه آبیاری زیرزمینی پیچیده استفاده می کردند. در زمان پیدایش این تمدن، این منطقه چندان تحت تأثیر بیابان زایی قرار نگرفته بود و می توانست با روش های خلاقانه برای کشت و زرع مستعد شود. هرودوت آنها را «مردمی بزرگ و ثروتمند» توصیف کرده است.
گرامه ای ها در آغاز هزاره اول قبل از میلاد وارد جنوب لیبی امروزی شد. به گفته برخی محققان گرامه ای ها منشأ مصری دارند، به ویژه از واحه سیوه، و پس از تسخیر آن منطقه در اواخر سده ششم پیش از میلاد توسط کمبوجیه، شاهنشاه ایران، از آنجا کوچیده و به گرامه آمدند. [ ۱] با وجود تشدید بیابان زایی، این قوم از محل دور نشد، بلکه مردم آن به زندگی خود در منطقه ادامه دادند. آنها با بهره گیری از شبکه های پیچیده آبیاری توانستند از آب چاه های زیرزمینی برای آبیاری زمین خود استفاده کرده و رفته رفته فرهنگ خود را توسعه دهند. آنها ظاهراً سپاهی قوی و سازمان یافته داشتند که با آن به راحتی می توانستند همسایگان خود را تحت سلطه خود درآورند. به گفته هرودوت، آنها از ارابه های بسته به چهار اسب استفاده می کردند و آنها بودند که این رسم را به یونانیان باستان آموختند. گرامه ای ها بازرگانی بین تریپولیتانیای فنیقی نشین ( و بعداً رومی ) و ساکنان منطقه دریاچه چاد را در دست داشتند. آنها ممکن است بنیان گذاران تجارت تجارت صحراگذر بوده باشند، شبکه ای از کاروان های تجاری که سراسر شمال آفریقا را می پیمود. گرامه ای ها از برده برای کار بر روی زمین استفاده می کردند. پادشاهی گرامه ای در سده دوم پس از میلاد به اوج خود رسید، زمانی که مردم آن یکی از مهمترین شرکای تجاری رم شده بودند. با فروپاشی امپراتوری روم در قرن پنجم و کاهش منابع آب زیرزمینی، دوره ای طولانی از رکود آغاز شد.
wiki: گرامه ای ها