گذرگاه خوست گاردیز

گذرگاه خوست - گاردیز ( انگلیسی: Khost - Gardez Pass ) که در اصطلاح محلی آن را گذرگاه ستی - کاندو یا در اصطلاح نیروهای روسی گذرگاه ساتوکنداو توسط می دانند، اصلی ترین راه زمینی است که خوست، مرکز استان خوست و گردیز پایتخت استان پکتیا، در شرق افغانستان را بهم پیوند می دهد. این گذرگاه یک جاده خاکی ناهموار می باشد، اگرچه به عنوان بخشی از تلاش های بین المللی بازسازی در افغانستان، توسط تیم های ساختمانی به آرامی در حال بهبود است. [ ۱] [ ۲]
گذرگاه خوست - گاردیز از دوران باستان مورد استفاده بوده و به عنوان یکی از اصلی ترین مسیرهای اتصال کابل به مکان های شبه قاره هند استفاده می شده است. در زمان اشغال شوروی، این گذرگاه مکانی برای حملات مجاهدین به ستون های نظامی شوروی بود. بخش هایی از این گذرگاه توسط تلاش های توسعه بین المللی آلمان طی دهه ۱۹۷۰، قبل از اشغال شوروی، آسفالت شده است. در طی جنگ اتحاد جماهیر شوروی و افغانستان، عبور و مرور توسط مجاهدین کنترل شد و نتیجه آن محاصره یک دهه خوست بود. در جنگ داخلی افغانستان، کنترل این گذرگاه از آنجا که امکان تأمین مجدد شهر خوست بسیار مهم بود. [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۵]
گذرگاه خوست - گاردیز از دره رودخانه گاردیز به بالاترین نقطه خود تقریباً ۲۰۰۰ فوت ( ۶۱۰ متر ) صعود می کند، سپس ۴۰۰۰ فوت ( ۱۲۰۰ متر ) به کف دره خوست می پیچد. این گذرگاه از مناطق مختلف دولتی و قبیله ای عبور می کند، از جمله ولسوالی های شواک، گردا سرای و ویزه زادران در پکتیا و بسمیل در خوست. این گذرگاه در ماه های زمستان پر از برف می باشد، اما در بقیه سال بسیار خشک است. پوشش گیاهی از درختان اسکراب و درختان کوچک این گذرگاه را می پوشاند و از مناطق آبیاری کمی وجود دارد.
در این سرزمین مردم پشتون و تاجیک زندگی می کنند که بیشتر این جمعیت را مردم پشتون تشکیل می دهند. بنظر می رسد که قبیله زدران قبیله غالب پشتون ساکن منطقه گذرگاه خوست - گاردیز است.
وضعیت امنیتی در گذرگاه خوست - گردیز همچنان ناامن است. حملات عناصر شبه نظامی تکرار می شود و نیروهای ائتلاف و افغان و غیرنظامیان گاهگاهی توسط بمب های دست ساز کشته می شوند. نیروهای امنیت ملی افغانستان ( ANSF ) و نیروهای نظامی ایالات متحده در نقاط مختلف این گذرگاه برای تأمین امنیت مسافران پست های امنیتی می گذارند.