گذار اپیتلیال مزانشیمی

گذار اپیتلیال - مزانشیمی ( به انگلیسی: ( EMT ) Epithelial–mesenchymal transition ) فرایندی است که طی آن سلول های اپیتلیال قطبیت سلولی و چسبندگی سلول به سلول خود را از دست می دهند و خواص مهاجرتی و تهاجمی به دست می آورند و تبدیل به سلول های بنیادی مزانشیمی می شوند. سلول های بنیادی مزانشیمی در واقع سلول های استرومای چندتوان هستند که می توانند به انواع مختلفی از سلول ها تمایز پیدا کنند. EMT برای بسیاری از مراحل تکوینی از جمله تشکیل مزودرم و تشکیل لوله عصبی ضروری است. نشان داده شده است که EMT در ترمیم زخم ها، در فیبروز اندام و شروع متاستاز در پیشرفت سرطان نیز رخ می دهد.
گذار اپیتلیال - مزانشیمی اولین بار به عنوان یکی از ویژگی های جنین زایی توسط بتی هی در دهه ۱۹۸۰ شناسایی شد. [ ۱] [ ۲] EMT و روند معکوس آن، MET ( گذار مزانشیمی - اپیتلیال ) برای تکوین بسیاری از بافت ها و اندام ها در جنین در حال تکوین بسیار مهم است، و وقایع جنینی متعددی مانند گاسترولاسیون، تشکیل ستیغ عصبی، تشکیل دریچه قلب، تکوین ثانویه کام و میوژنز دخیل می باشد. [ ۳] سلول های اپیتلیال و مزانشیمی در فنوتیپ و همچنین عملکرد متفاوت هستند، هر چند هر دو نوع این سلول ها دارای ویژگی انعطاف پذیری ذاتی هستند. سلول های اپیتلیال از طریق اتصالات محکم، اتصالات شکاف دار و اتصالات adherens از نزدیک به هم متصل می شوند و دارای قطبیت در apico - basal و اسکلت سلولی اکتین می باشند. از طرف دیگر سلول های مزانشیمی فاقد این قطبش، دارای یک مورفولوژی دوکی شکل بوده و تنها از طریق نقاط کانونی با یکدیگر در تعامل هستند. [ ۴] سلولهای اپیتلیال سطح بالایی از E - cadherin را بیان می کنند، در حالی که سلول های مزانشیمی N - cadherin، فیبرونکتین و vimentin را بیان می کنند؛ بنابراین، EMT مستلزم تغییرات زیاد مورفولوژیکی و فنوتیپی در یک سلول است.
بر اساس فاکتورهای بیولوژیکی، EMT به ۳ نوع طبقه بندی می شود: تکوینی ( نوع I ) ، فیبروز[ ۵] و بهبود زخم ( نوع II ) ، و سرطان ( نوع III ) . [ ۶] [ ۷] [ ۸]
شروع متاستاز نیاز به تهاجم دارد که توسط EMT فعال می شود. سلول های سرطانی در یک تومور اولیه چسبندگی سلولی را با واسطه سرکوب E - cadherin از دست می دهند و با افزایش خواص تهاجمی غشای پایه را می شکنند و از طریق داخل رگ به جریان خون وارد می شوند. بعداً، وقتی این سلول های تومور در گردش ( CTC ) از جریان خون خارج می شوند تا میکرو متاستازها را تشکیل دهند، برای رشد کلونال در این مکان های متاستاتیک تحت MET قرار می گیرند. بنابراین، EMT و MET شروع و تکمیل آبشار تهاجم - متاستاز را تشکیل می دهند. در این محل متاستاتیک جدید، تومور ممکن است تحت فرآیندهای دیگری برای بهینه سازی رشد قرار گیرد. به عنوان مثال، EMT با بیان PD - L1، به ویژه در سرطان ریه مرتبط است. افزایش سطح PD - L1 سیستم ایمنی را سرکوب می کند که به سرطان اجازه می دهد راحت تر گسترش یابد.