گدیه

لغت نامه دهخدا

گدیه. [ گ َدْ ی َ / ی ِ ] ( ص ، اِ ) گدا و گدایی کننده.( برهان ). || ( اِمص ) گدایی کردن. ( آنندراج ) ( غیاث ). || گدایی. ( برهان ) :
نیست حاجت مرا به افسانه
گدیه خوش نیست ، گنج در خانه.
نزاری قهستانی ( از فرهنگ نظام ).
ساحل عمان و آنگه منت سقای آب
سفره سلطان و آنگه گدیه نان گدا.
خواجه سلمان ( از شعوری ج 2 ص 304 ).
مدح تو کنم گدیه ز اخلاص نه از علم
از بتکده چون آورم آهوی حرم را.
عرفی شیرازی ( از شعوری ج 2 ص 304 ).

فرهنگ معین

(گَ یِّ ) (حامص . ) گدایی کردن .

پیشنهاد کاربران

بپرس