گداطبع

لغت نامه دهخدا

گداطبع. [ گ َ / گ ِ طَ ] ( ص مرکب ) خسیس. دنی. ( آنندراج ). لئیم یا پست فطرت. کسی که طبعاً گدا و مایل به گدایی باشد :
گداطبع اگر در تموز آب حیوان
به دستت دهد جور سقا نیرزد.
سعدی.
خواجه می نازد به سیم و زر گداطبع [ و ] بلاست
خواجه آن باشد که در مهر و وفا درویش نیست.
نورالدین ظهوری ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

آنکه طبیعه گدا باشد گدامنش گدا صفت : گدا طبع اگر در تموز آب حیوان بدستت دهد جورسقا نیرزد . ( سعدی )

فرهنگ عمید

گداصفت، گدامنش

پیشنهاد کاربران

بپرس