گد بک

وی با عقبه ای نیم یهودی ( Mischling در ادبیات نازی ها ) همراه دیگر آلمانی ها اخراج نشد و در عوض در برلین ماند. او در اتوبیوگرافی اش می گوید که یونیفرم جوانان هیتلر را از یکی از همسایگانش قرض کرده و در رژه سال ۱۹۴۲، قبل از تبعیدش شرکت کرده است. در آنجا وی با معشوقش، منفرد لوین آشنا شده و دستگیر و بازداشت می شود. وی از یکی از فرماندهان درخواست می کند که این جوان را برای ساخت و ساز آزاد کنند که با درخواست او موافقت می شود. در بیرون از سالن، لوین این درخواست را رد می کند و می گوید: «گد، من نمی توانم با تو بیایم. خانواده ام به من احتیاج دارد و اگر از آنها جدا شوم، هیچ وقت آزاد نخواهم شد» با این جمله این دو بدون خداحافظی از یکدیگر جدا شدند. «گد به یاد می آورد که در آن ثانیه ها، که او می رفت، بزرگ شده است. » لوین و تمامی اعضاء خانواده اش در آشویتس به قتل رسیدند.
بک به یک گروه زیرزمینی که برای یهودیان فراری از سوئیس بی طرف آب و غذا فراهم می کردند پیوست. در اوایل سال ۱۹۴۵ یک جاسوس گشتاپو به او و دوستانش خیانت می کند. بالاخره او هم به کمپی در برلین منتقل می شود.
پس از جنگ جهانی دوم، بک، گروهی تشکیل داد که بازمانده های یهودی را به فلسطین امروزی منتقل کنند. او خودش در سال ۱۹۴۷ به فلسطین مهاجرت کرد. در آنجا وی مسئول مرکز آموزش بزرگسالان یهودی در برلین بود.
در سال ۲۰۰۰، بک و تنی چند از بازمانده های گی هولوکاست در مستندی به نام پاراگراف ۱۷۵ توسط شرکت اچ بی او حضور داشتند. همچنین در سال ۲۰۰۰، اتوبیوگرافی سال ۱۹۹۵ بک به نام زندگی زیرزمینی: خاطرات یک همجنسگرای یهودی در برلین نازی منتشر شد که به عنوان یک کتاب موفق در تور آمریکا شرکت کرد.