گایْگِر، لودویگ (۱۸۵۶ـ۱۹۴۳)(Geiger, Ludwig)
خاورشناس آلمانی. در دانشگاه ارلانگن درس خواند (از ۱۸۷۳) و با ارائۀ رسالۀ ترجمۀ پهلوی فصل اول وندیداد (۱۸۷۷) و نگارش رساله ای دربارۀ یک کتاب پهلوی زردشتی (۱۸۷۸) دانشنامۀ دکتری گرفت. استاد زبان های هندواروپایی در دانشگاه های مونیخ و ارلانگن بود. کارهای وی بیشتر دربارۀ اوستا، زبان و فرهنگ هند و ایران و گویش های فارسی است. از آثارش: راهنمای دستور زبان اوستایی، همراه با گزیده هایی از اوستا و فرهنگ واژگان (ارلانگن، ۱۸۷۹)؛ تمدن شرق ایران در عصر باستان (ارلانگن، ۱۸۸۲)؛ یاتکار زریران و ارتباط آن با شاهنامه (۱۸۹۰)؛ مبادی زبان سانسکریت (۱۸۸۸)؛ زبان شناسی ایرانی، با همکاری دیگران (۱۸۹۵ـ۱۹۰۴)؛ لهجه های پامیر؛ چاپ مهانامه یا تاریخ بزرگ در تاریخ سیلان (لندن، ۱۹۰۸).
خاورشناس آلمانی. در دانشگاه ارلانگن درس خواند (از ۱۸۷۳) و با ارائۀ رسالۀ ترجمۀ پهلوی فصل اول وندیداد (۱۸۷۷) و نگارش رساله ای دربارۀ یک کتاب پهلوی زردشتی (۱۸۷۸) دانشنامۀ دکتری گرفت. استاد زبان های هندواروپایی در دانشگاه های مونیخ و ارلانگن بود. کارهای وی بیشتر دربارۀ اوستا، زبان و فرهنگ هند و ایران و گویش های فارسی است. از آثارش: راهنمای دستور زبان اوستایی، همراه با گزیده هایی از اوستا و فرهنگ واژگان (ارلانگن، ۱۸۷۹)؛ تمدن شرق ایران در عصر باستان (ارلانگن، ۱۸۸۲)؛ یاتکار زریران و ارتباط آن با شاهنامه (۱۸۹۰)؛ مبادی زبان سانسکریت (۱۸۸۸)؛ زبان شناسی ایرانی، با همکاری دیگران (۱۸۹۵ـ۱۹۰۴)؛ لهجه های پامیر؛ چاپ مهانامه یا تاریخ بزرگ در تاریخ سیلان (لندن، ۱۹۰۸).
wikijoo: گایگر،_لودویگ_(۱۸۵۶ـ۱۹۴۳)