گالاپاگوس جزایر

گالاپاگوس، جزایر (Galapagos)
36015700-2.jpg
36015700-3.jpg
36015700-4.jpg
(نام رسمی: مجمع الجزایر دو کولون) مجموعه ای از دوازده جزیرۀ بزرگ و صدها جزیرۀ کوچک تر در اقیانوس آرام، به فاصلۀ ۸۰۰کیلومتری ساحل اکوادور، متعلق به اکوادور. ۷,۸۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۱۱,۱۰۰ نفر جمعیت دارد (۱۹۹۵). این جزایر آتشفشانی شامل شش جزیرۀ اصلی به نام های سان کریستوبال ـ که مرکز جزایر فوق، به همین نام، در آن قرار دارد ـ، سانتا کروس، ایزابلا، فلوریانا، سانتیاگو، و فرناندینا و دوازده جزیرۀ کوچک تر و ده ها جزیرک است. آتشفشان وولف، به ارتفاع ۱,۷۰۷ متر در جزیرۀ ایزابلا بلندترین قلّه به شمار می رود. پارک ملی گالاپاگوس در ۱۹۳۴ ساخته شد و به سبب حیات جانوری منحصربه فردش، به منزلۀ میراث جهانی به ثبت رسیده است. این جزایر در ۱۵۳۵، زمانی که کاشفان اسپانیایی آن ها را کشف کردند، غیرمسکونی بودند و هیچ مستعمره ای در آن ایجاد نشد. اکوادور در ۱۸۳۲ آن ها را به خاک خود منضم کرد. پوشش گیاهی جزایر مزبور از بیابان های گدازه ای تا جنگل های استوایی متغیر است و حیات وحش بومی آن شامل بزرگ ترین لاک پشت های شناخته شده است، که طول لاک آن ها به۱.۲ متر می رسد. سایر جانوران ساکن در جزایر گالاپاگوس عبارت اند از ایگوانا، پنگوئن، کلاغ دریایی، که قادر به پرواز نیست، و سهرۀ داروین، که الهام بخش چارلز داروین، طبیعی دان انگلیسی، در ارائۀ اصل تکامل با انتخاب طبیعی بود. اکوسیستم دریایی پیرامون این جزایر ۴۳۷ گونه ماهی دارد، که ۴۱ گونه از آن ها ویژۀ گالاپاگوس است. صید ماهی تن و خرچنگ صنعت مهم این منطقه است. پدیدۀ ال نینیو در سال های ۱۹۹۷ـ ۱۹۹۸ بر حیات وحش آب های پیرامون این جزایر تأثیر منفی گذاشت، زیرا دمای آب پنج درجه گرم تر از دمای عادی شده بود. مرجان ها و صدف ها آسیب دیدند، کوسه های کلّه چکشی منطقه را ترک کردند، و بیشتر پرندگان این جزایر قادر به تخم گذاری نبودند (۱۹۹۷ـ۱۹۹۸). میزان مرگ ومیر ایگواناهای دریایی افزایش یافت، زیرا جلبک های سبزرنگی که از آن ها تغذیه می کردند جای خود را به جلبک های سرخ غیرخوراکی داده بودند. در دوران پدیدۀ ال نینو در سال های ۱۹۸۲ـ۱۹۸۳ نیز حدود ۷۰ درصد از ایگواناهای دریایی به همین علت از بین رفتند.