گاری اب تنی

گاری آب تنی. گاری آب تنی وسیله ای بود که از سده هجدهم تا اوایل سده بیستم رایج بود و به مردم اجازه می داد لباس های معمولی خود را عوض کنند، لباس شنا بپوشند. گاری ها مسقف و دیوارکشی شده بودند که به داخل دریا می رفتند. برخی دیوارهای چوبی یکپارچه داشتند، برخی دیگر دیوارهای برزنتی بر روی یک قاب چوبی، و معمولاً دیوارهایی در کناره ها و درهای پرده دار در هر انتها داشتند.
استفاده از گاری های آب تنی به عنوان بخشی از آداب آب تنی کردن در دریا باید توسط مردان و زنانی که مایل به رفتار محترمانه هستند رعایت شود. [ ۱]
به ویژه در بریتانیا، معمولاً مردان و زنان از هم جدا می شدند، به طوری که افراد جنس مخالف نباید آنها را در لباس های شنای خود ببینند، لباس هایی که ( اگرچه طبق معیارهای امروزی بسیار متواضعانه ) لباس مناسبی برای دیده شدن در انظار عمومی محسوب نمی شد.
والی چمبرلین اولتون گاری های آب تنی مورد استفاده در مارگیت و کنت در سال ۱۸۰۵ این چنین توصیف می کند:
کالسکه های چهارچرخ که با چادر برزنتی پوشانده شده اند و در یک سر آنها چتری از همان مواد وجود دارد که به سطح آب فرو می رود، به طوری که شنا کننده که چند پله از گاری پایین می آید از دید همگان پنهان می شود. که به موجب آن، دلگشاترین زن می تواند با سخت ترین ظرافت از مزایای دریا بهره مند شود.
مردم در حالی که گاری در ساحل بود با لباس خیابانی وارد اتاق کوچک گاری می شدند. در گاری لباس خود را عوض می کردند، اگرچه مردان تا دهه ۱۸۶۰ اجازه داشتند برهنه آب تنی کنند، [ ۳] لباس های خیابانی خود را در یک گنجه بلند قرار می دادند که در آن خشک می ماندند. [ ۴]
گمان می رود که همه گاری های آب تنی دارای پنجره های کوچک بودند، [ ۳] اما یکی از نویسندگان در گاردین منچستر در ۲۶ مه ۱۹۰۶ آنها را "کم نور" می دانست و شگفت زده بود که چرا گاری های آب تنی با نورگیر بهبود نمی یابند. [ ۵] سپس گاری چرخانده می شود یا به درون آب می رود. رایج ترین گاری ها چرخ های پهن بزرگی داشتند و توسط یک اسب یا یک جفت اسب با راننده به درون آب می رفتند و بیرون می آمدند. گاری هایی که توسط نیروی انسانی جابجا می شدند، کمتر رایج بود. برخی از استراحتگاه ها ریل های چوبی به داخل آب داشتند تا چرخ ها روی آن بچرخند. شماری از گاری ها را با کابل هایی توسط یک موتور بخار به حرکت در می آوردند.