گابور پْرِسِّر ( مجاری: Presser Gábor؛ زادهٔ ۲۷ مه ۱۹۴۸ در بوداپست ) خواننده، نوازنده و آهنگساز اهل مجارستان و برندهٔ جایزه کشوت است. او عضو گروه لوکوموتیو گ ت، مدیر موسیقی تئاتر کمدی بوداپست و یکی از شخصیت های برجسته موسیقی پاپ مجارستان است.
پدر پرسر در تالاربازار میدان کلائزال[ الف] دلال مرغ بود و خودش نیز بعد از مدرسه برای کمک به آنجا می رفت. او از چهار سالگی شروع به نواختن پیانو کرد و در مدرسه هم معلم موسیقی پی به استعداد او برد. او در دبیرستان موسیقی بلا بارتوک ثبت نام کرد و همزمان در مدرسهٔ رقص برای ساعتی چهارده فورینت پیانو می نواخت. آهنگسازی را نیز او از سن یازده سالگی شروع کرد. خانهٔ آنها در خیابان دوب شمارهٔ ۴۶/ب طبقهٔ اول بود و یک طبقه بالاتر رِژو شِرِش آهنگساز معروف و سازندهٔ آهنگ یکشنبه غم انگیز، زندگی می کرد. پرسر گهگاهی پای صحبت شرش می نشست و پارتیتورهای خود را به او نشان می داد. شرش ساعت ۲–۶ هر روز به اقتباس های مختلف از یکشنبه غم انگیز گوش می داد که طنینش در آپارتمان های اطراف هم انعکاس می یافت. پرسر بعدها آهنگ «پلافون»[ ب] خود را بر اساس آن خاطرات ساخت.
پرسر در دوران دبیرستان تنها به موسیقی کلاسیک علاقه داشت، اما همکلاسی داشت که او را به کنسرت های اسکامپولو[ پ] ، گروه نوازندگان آماتوری راک اند رول می برد. از سال ۱۹۶۷ پرسر شروع به ساختن آهنگ برای اومِگا[ ت] کرد، که تا آن زمان به بازخوانی آهنگ های موفق خارجی می پرداختند. در تابستان آن سال او به جمع نوازندگان پیوست، که دو کیبوردنواز بدون تک نواز گیتار داشت. این ترکیب موفق نبود و یک گیتاریست جایگزین پرسر شد؛ در این مدت، او در گروه اسکامپولو می نواخت و آهنگسازی می کرد. در ۱۹۶۸، به عضویت دوباره گروه اومگا دعوت شد. بعد از ساختن چند تک آهنگ، او آهنگساز اصلی سه آلبوم اول اومگا بود. بعد از جدایی از گروه در ۱۹۷۱، پرسر چندین مرتبه دیگر به صورت زنده با هم گروه های سابق اجرا داشت.
پرسر یکی از بنیان گذاران گروه لوکوموتیو گ ت یا به صورت کوتاه لوکشی بود، گروه پراگرسیو راک که در ۱۹۷۱ به راه افتاد و بعدها به سبک های جاز، فانک و پاپ نیز اجرا داشت. همه اعضای بنیانگذار، به غیر از پرسر، تا سال ۱۹۷۷ گروه را ترک کردند. پرسر در دهه هفتاد با ساختن اکثر آهنگ های گروه، به تنهایی به شخصیت اصلی موسیقی مجارستان تبدیل شد. مشهورترین ساخته های وی عبارتند بودند از: «خودت را تکان بده» ( ۱۹۷۳ ) ، [ ث] «زن آبی» ( ۱۹۷۳ ) ، [ ج] «بگو، اگر بلند می خوانم» ( ۱۹۷۵ ) ، [ چ] «آهنگ را برای تو می نویسم» ( ۱۹۷۵ ) ، [ ح] «کلمهٔ فراموش شده» ( ۱۹۷۵ ) ، [ خ] «کوچک، بزرگ، آرتور و هندی» ( ۱۹۷۶ ) ، [ د] «رادیو» ( ۱۹۷۷ ) ، [ ذ] «دوستان خوبی هستیم» ( ۱۹۷۷ ) ، [ ر] «تسلیم نمی شوم» ( ۱۹۷۸ ) ، [ ز] «بوکس» ( ۱۹۸۰ ) [ ژ] و «قطار شب» ( ۱۹۸۴ ) . [ س] آخرین آلبوم گروه در ۱۹۸۴ منتشر شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپدر پرسر در تالاربازار میدان کلائزال[ الف] دلال مرغ بود و خودش نیز بعد از مدرسه برای کمک به آنجا می رفت. او از چهار سالگی شروع به نواختن پیانو کرد و در مدرسه هم معلم موسیقی پی به استعداد او برد. او در دبیرستان موسیقی بلا بارتوک ثبت نام کرد و همزمان در مدرسهٔ رقص برای ساعتی چهارده فورینت پیانو می نواخت. آهنگسازی را نیز او از سن یازده سالگی شروع کرد. خانهٔ آنها در خیابان دوب شمارهٔ ۴۶/ب طبقهٔ اول بود و یک طبقه بالاتر رِژو شِرِش آهنگساز معروف و سازندهٔ آهنگ یکشنبه غم انگیز، زندگی می کرد. پرسر گهگاهی پای صحبت شرش می نشست و پارتیتورهای خود را به او نشان می داد. شرش ساعت ۲–۶ هر روز به اقتباس های مختلف از یکشنبه غم انگیز گوش می داد که طنینش در آپارتمان های اطراف هم انعکاس می یافت. پرسر بعدها آهنگ «پلافون»[ ب] خود را بر اساس آن خاطرات ساخت.
پرسر در دوران دبیرستان تنها به موسیقی کلاسیک علاقه داشت، اما همکلاسی داشت که او را به کنسرت های اسکامپولو[ پ] ، گروه نوازندگان آماتوری راک اند رول می برد. از سال ۱۹۶۷ پرسر شروع به ساختن آهنگ برای اومِگا[ ت] کرد، که تا آن زمان به بازخوانی آهنگ های موفق خارجی می پرداختند. در تابستان آن سال او به جمع نوازندگان پیوست، که دو کیبوردنواز بدون تک نواز گیتار داشت. این ترکیب موفق نبود و یک گیتاریست جایگزین پرسر شد؛ در این مدت، او در گروه اسکامپولو می نواخت و آهنگسازی می کرد. در ۱۹۶۸، به عضویت دوباره گروه اومگا دعوت شد. بعد از ساختن چند تک آهنگ، او آهنگساز اصلی سه آلبوم اول اومگا بود. بعد از جدایی از گروه در ۱۹۷۱، پرسر چندین مرتبه دیگر به صورت زنده با هم گروه های سابق اجرا داشت.
پرسر یکی از بنیان گذاران گروه لوکوموتیو گ ت یا به صورت کوتاه لوکشی بود، گروه پراگرسیو راک که در ۱۹۷۱ به راه افتاد و بعدها به سبک های جاز، فانک و پاپ نیز اجرا داشت. همه اعضای بنیانگذار، به غیر از پرسر، تا سال ۱۹۷۷ گروه را ترک کردند. پرسر در دهه هفتاد با ساختن اکثر آهنگ های گروه، به تنهایی به شخصیت اصلی موسیقی مجارستان تبدیل شد. مشهورترین ساخته های وی عبارتند بودند از: «خودت را تکان بده» ( ۱۹۷۳ ) ، [ ث] «زن آبی» ( ۱۹۷۳ ) ، [ ج] «بگو، اگر بلند می خوانم» ( ۱۹۷۵ ) ، [ چ] «آهنگ را برای تو می نویسم» ( ۱۹۷۵ ) ، [ ح] «کلمهٔ فراموش شده» ( ۱۹۷۵ ) ، [ خ] «کوچک، بزرگ، آرتور و هندی» ( ۱۹۷۶ ) ، [ د] «رادیو» ( ۱۹۷۷ ) ، [ ذ] «دوستان خوبی هستیم» ( ۱۹۷۷ ) ، [ ر] «تسلیم نمی شوم» ( ۱۹۷۸ ) ، [ ز] «بوکس» ( ۱۹۸۰ ) [ ژ] و «قطار شب» ( ۱۹۸۴ ) . [ س] آخرین آلبوم گروه در ۱۹۸۴ منتشر شد.
wiki: گابور پرسر