گابریل

را به او خبر می دهد. همان جبرئیل که آیه های قرآن را ظرف ۲۳ سال در قالب وحی به گوش سر پیامبر اسلام ابلاغ می نماید. اما این واژه در اصل و ریشه به شکل زیر بوده است : گَبری ایل یا جبری ایل به معنای ایل گبریان یا جبر گرایان که در اعصار دور دست تاریخ یک بینش و باور بوده است در سرزمین های ایران و هندوستان و معنای آن تنها باور به سرنوشت از پیش تعیین شده نبوده است بلکه اعتقاد و باور و ایمان و امید به این حقیقت ژرف که سعادت اولی و آخری یا اولیه و اُخروی و یا سعادت ازلی و ابدی در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین توسط آفریدگار کائنات یک بار برای همیشه و جاودانگی آفریده شده و بطور مطلق از پیش تعیین گردیده است و لذا انسان هرگز نمی تواند هیچگونه دخل و تصرفی در فرم یا شکل و یا صورت و محتوای آن بنماید و یا به کمک کلیه پندار ها و گفتار ها و رفتار های نیک و بد دنیوی خویش کوچکترین اثرات مثبت و منفی روی آن بگذارد. انسان اگر با اختیار و اراده و خواست آزاد خویش زندگی دنیوی خود را به بهشت تبدیل نماید، بر اثر آن به اندازه کوتاه ترین طول موج نامرئی به شادی خداوند افزوده نخواهد شد و اگر زندگی دنیوی خود را به جهنم تبدیل نماید به همان اندازه از شادی خداوند کاسته نخواهد گردید. نتیجه اینکه محتوای هیچ کتابی مقدس نمی باشد و یک فرشته تحت نام های گابریل و جبرئیل نه وجود داشته است و نه وجود دارد. عبارت قدیمی یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ که نبود، امروز و فردا هم معتبر است به شکل؛ غیر از خدا هیچ چیز و هیچ کس دیگری نه وجود دارد و نه می تواند وجود داشته باشد و آنهم نه به این معنای منفی که کلیه موجودات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی و منظومه های ستاره ای و مجموعه های کهکشانی نیستی های هستی نما یا ظل و سایه یا ماسوی و یا غیر از خدا باشند بلکه اجزای لاینفک و جدایی ناپذیر وی.