گابریل کرامر

گابریل کرامر ( ۳۱ ژوئیه ۱۷۰۴ – ۴ ژانویه ۱۷۵۲ ) ریاضی دان سوئیسی بود.
کرامر از سنین پایین استعداد زیادی در علم ریاضیات از خود نشان داد. در ۱۸ سالگی دکترایش را گرفت و در ۲۰ سالگی به همرام ژان لویی کالاندرینی به طور مشترک به کرسی استادی ریاضی در دانشگاه ژنو رسید.
در سال ۱۷۲۸ راه حلی برای پارادوکس سنت پترزبورگ ارائه داد که این پارادوکس به تئوری مطلوبیت انتظاری که ۱۰ سال بعد توسط دانیل برنولی ارائه شد، بسیار نزدیک بود. شناخته شده ترین کارهای علمی کرامر در دهه پنجم زندگی وی منتشر شد. این کار شامل تحقیقات او در زمینه منحنی های جبری بود که در سال ۱۷۵۰ منتشر شد. این مطالعه یک تبیین اولیه از این قضیه است که یک منحنی درجه n در حالت عمومی با n ( n+3 ) /2 نقطه مشخص می شود که هیچ ۳ نقطه ای روی یک خط قرار نگرفته باشند. برداشت اشتباهی از این قضیه به پارادوکس کرامر می انجامد که به جای نقاط تعیین کننده منحنی، به تعداد نقاط تقاطع دو منحنی می پردازد.
وی همچنین کارهای یاکوب برنولی و یوهان برنولی را ویرایش کرده است، دربارهٔ دلایل فیزیکی شکل کروی سیارات و مدارهای آن ها آثاری دارد ( سال ۱۷۳۰ ) و همچنین بر روی تئوری رفتار منحنی های سه بعدی نیوتون کار کرده است ( ۱۷۴۶ ) .
در سال ۱۷۵۰ قاعده کرامر را به چاپ رساند که فرمولی کلی برای حل سیستم های معادلات خطی با استفاده از دترمینان است که هنوز مورد استفاده است.
وی مسافرت های بسیاری در اواخر دهه ۱۷۳۰ در اروپا داشت که تأثیر بسیاری روی فعالیت هایش در علم ریاضیات داشت. وی در سال ۱۷۵۲ درحالی که برای بازیافت دوباره سلامتش در جنوب فرانسه به سر می برد، در Bagnols - sur - Cèze درگذشت.