دماغهٔ سبز[ ۱۰] با نام رسمی جمهوری دماغهٔ سبز ( به پرتغالی: Cabo Verde ) ( کیپ ورد ) یک کشور جزیره ای متشکل از ۱۰ جزیره آتشفشانی در اقیانوس اطلس مرکزی است. این جزیره ها در فاصله ۵۷۰ کیلومتری از منطقه آفریقای غربی قرار دارد و وسعتی کمی بیشتر از ۴۰۰۰ کیلومتر مربع دارد. پایتخت دماغهٔ سبز، شهر پرایا با ۱۲۴٬۶۶۱ نفر جمعیت واقع در جزیره سانتیاگو می باشد. مساحت دماغهٔ سبز ۴٬۰۳۳ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۵۵۰۵۰۰ نفر است. [ ۱۱]
در فارسی گاه به این کشور کِیپ وِرد یا کاپ ورد[ ۱۲] هم گفته اند.
دماغهٔ سبز تا پیش از قرن پانزدهم میلادی خالی از سکنه بود و توسط کاوشگران پرتغالی کشف و مستعمره امپراتوری پرتغال گردید و اولین سکونت گاه های اروپایی را در آن تأسیس شدند. این منطقه به طور ویژه به عنوان منطقه تجارت برده در اقیانوس اطلس بنا گذاشته شد و در قرن شانزدهم و هفدهم میلادی رشد کرد و تاجران، کشتی ها و دزدان دریایی را به این منطقه جذب کرد. با پایان برده داری در قرن نوزدهم میلادی رونق اقتصادی این منطقه از بین رفت و مهاجرت به آن نیز پایان یافت. دماغهٔ سبز به تدریج دوباره وضعیت تجاری خود را به عنوان توقف گاه میانی، در مسیرهای تجاری کشتی ها بازیافت. مجمع الجزایر دماغهٔ سبز از سال ۱۹۵۱ خواستار استقلال از پرتغال شد و در سال ۱۹۷۵ به طور صلح آمیز مستقل شد.
دماغهٔ سبز همواره کشوری باثبات و دارای رتبه بالایی در مردم سالاری است. [ ۱۳] نظام حاکم بر کشور دماغهٔ سبز، جمهوری چند حزبی با یک مجلس قانون گذاری است. رئیس جمهور و ۷۲ عضو مجلس ملی را مردم برای یک دورهٔ پنج ساله انتخاب می کنند و رهبر حزب اکثریت، مقام اجرایی نخست وزیری را برعهده می گیرد. [ ۱۴]
این جزایر از گدازه های آتشفشانی کف اقیانوس تشکیل شده اند و تا قرن پانزدهم میلادی و استقرار پرتغالی ها، خالی از سکنه بودند. تا پیش از کشف این جزیره خالی از سکنه بود، پرتغالی ها در سال ۱۴۵۶ دماغهٔ سبز را کشف نمودند، این جزیره در سال ۱۴۹۵ به عنوان قسمتی از امپراتوری پرتغال درآمد. بیشتر ساکنان کنونی دماغهٔ سبز را تلفیقی از پرتغالی ها و آفریقایی تباران تشکیل می دهند. به علت موقعیت دماغهٔ سبز که بر سر راه اروپا، آفریقا و بَرّ جدید ( منطقهٔ کارائیب ) قرار داشت، تجارت برده از مهم ترین فعالیت های اقتصادی دماغهٔ سبز به شمار می رفت، تجارت برده تا زمان الغای بردگی در سال ۱۸۷۶ ادامه یافت. در قرن بیستم صنعت کشتیرانی در دماغهٔ سبز رونق یافت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر فارسی گاه به این کشور کِیپ وِرد یا کاپ ورد[ ۱۲] هم گفته اند.
دماغهٔ سبز تا پیش از قرن پانزدهم میلادی خالی از سکنه بود و توسط کاوشگران پرتغالی کشف و مستعمره امپراتوری پرتغال گردید و اولین سکونت گاه های اروپایی را در آن تأسیس شدند. این منطقه به طور ویژه به عنوان منطقه تجارت برده در اقیانوس اطلس بنا گذاشته شد و در قرن شانزدهم و هفدهم میلادی رشد کرد و تاجران، کشتی ها و دزدان دریایی را به این منطقه جذب کرد. با پایان برده داری در قرن نوزدهم میلادی رونق اقتصادی این منطقه از بین رفت و مهاجرت به آن نیز پایان یافت. دماغهٔ سبز به تدریج دوباره وضعیت تجاری خود را به عنوان توقف گاه میانی، در مسیرهای تجاری کشتی ها بازیافت. مجمع الجزایر دماغهٔ سبز از سال ۱۹۵۱ خواستار استقلال از پرتغال شد و در سال ۱۹۷۵ به طور صلح آمیز مستقل شد.
دماغهٔ سبز همواره کشوری باثبات و دارای رتبه بالایی در مردم سالاری است. [ ۱۳] نظام حاکم بر کشور دماغهٔ سبز، جمهوری چند حزبی با یک مجلس قانون گذاری است. رئیس جمهور و ۷۲ عضو مجلس ملی را مردم برای یک دورهٔ پنج ساله انتخاب می کنند و رهبر حزب اکثریت، مقام اجرایی نخست وزیری را برعهده می گیرد. [ ۱۴]
این جزایر از گدازه های آتشفشانی کف اقیانوس تشکیل شده اند و تا قرن پانزدهم میلادی و استقرار پرتغالی ها، خالی از سکنه بودند. تا پیش از کشف این جزیره خالی از سکنه بود، پرتغالی ها در سال ۱۴۵۶ دماغهٔ سبز را کشف نمودند، این جزیره در سال ۱۴۹۵ به عنوان قسمتی از امپراتوری پرتغال درآمد. بیشتر ساکنان کنونی دماغهٔ سبز را تلفیقی از پرتغالی ها و آفریقایی تباران تشکیل می دهند. به علت موقعیت دماغهٔ سبز که بر سر راه اروپا، آفریقا و بَرّ جدید ( منطقهٔ کارائیب ) قرار داشت، تجارت برده از مهم ترین فعالیت های اقتصادی دماغهٔ سبز به شمار می رفت، تجارت برده تا زمان الغای بردگی در سال ۱۸۷۶ ادامه یافت. در قرن بیستم صنعت کشتیرانی در دماغهٔ سبز رونق یافت.
wiki: کیپ ورد