کیوان سمیعی، غلامرضا (کرمانشاه ۱۲۹۲ـ تهران ۱۳۷۲ش)
شاعر و پژوهشگر ایرانی. دور ه های دبستان و دبیرستان را در زادگاه خود گذراند و علوم عربی، منطق، اصول و فقه را نیز آموخت. در ۱۹سالگی به شهر قم رفت و علم معقول را فراگرفت. سپس راهی مشهد شد و به تکمیل ادبیات نزد ادیب نیشابوری دوم پرداخت. در تهران، با مجامع ادبی، بزرگان و دانشمندان آشنا شد و از محضر عبدالله حایری و عباس علی کیوان قزوینی بهره گرفت. چندی بعد به زادگاهش بازگشت و در آن جا با سردار کابلی محشور شد. در ۱۳۲۲ش به تهران بازگشت و به استخدام بانک کشاورزی درآمد و سال ها رسیدگی به امور حقوقی آن بانک را به عهده داشت. در ۱۳۵۲ بازنشسته شد و یکسره به مطالعه و پژوهش پرداخت. در اواخر عمر کتابخانۀ خود را به دانشگاه کرمانشاه اهدا کرد. به جز مقالات بسیاری که از او در نشریات به چاپ رسیده، از دیگر آثار اوست: دیوان شعری با عنوان راز دل؛ تصحیح دیوان طبیب اصفهانی؛ تحقیقات ادبی یا سخنانی پیرامون شعر و شاعری.
شاعر و پژوهشگر ایرانی. دور ه های دبستان و دبیرستان را در زادگاه خود گذراند و علوم عربی، منطق، اصول و فقه را نیز آموخت. در ۱۹سالگی به شهر قم رفت و علم معقول را فراگرفت. سپس راهی مشهد شد و به تکمیل ادبیات نزد ادیب نیشابوری دوم پرداخت. در تهران، با مجامع ادبی، بزرگان و دانشمندان آشنا شد و از محضر عبدالله حایری و عباس علی کیوان قزوینی بهره گرفت. چندی بعد به زادگاهش بازگشت و در آن جا با سردار کابلی محشور شد. در ۱۳۲۲ش به تهران بازگشت و به استخدام بانک کشاورزی درآمد و سال ها رسیدگی به امور حقوقی آن بانک را به عهده داشت. در ۱۳۵۲ بازنشسته شد و یکسره به مطالعه و پژوهش پرداخت. در اواخر عمر کتابخانۀ خود را به دانشگاه کرمانشاه اهدا کرد. به جز مقالات بسیاری که از او در نشریات به چاپ رسیده، از دیگر آثار اوست: دیوان شعری با عنوان راز دل؛ تصحیح دیوان طبیب اصفهانی؛ تحقیقات ادبی یا سخنانی پیرامون شعر و شاعری.