کیه

لغت نامه دهخدا

کیه. [ ک َی ْه ْ ] ( ع مص ) په کردن گفتن کسی را تا بوی دهن او دریافت گردد. ( از منتهی الارب ): کاهه کیهاً؛ هه کردن فرمود او را تا بوی دهن او را دریابد. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
کیه. [ ک َی ی ِه ْ ] ( ع ص ) مرد به ستوه آمده از حیله و فریب خود که کسی بدو توجه نکند. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). به ستوه آمده از حیلت خویش که وی را از آن فایدتی نباشد، و گویند کسی که او را حیلت و تصرفی نباشد. ( از اقرب الموارد ) ( از تاج العروس ج 9 ص 410 ).
کیه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِ ) نوعی از علک رومی است که مصطکی باشد. ( برهان ) ( آنندراج ). مصطکی را گویند.( فرهنگ جهانگیری ). مصطکی همان کیه است ، و آن را علک الروم و علک رومی نیز گویند، و نوعی از آن سیاه است که مصطکی نبطی نامیده می شود. نام کیه محل اصلی این نهال را تعیین می کند و آن جزیره کیو ( کئوس ) در مجمع الجزایر یونان است. ( از حاشیه برهان چ معین ). مأخوذ از کیو نام جزیره ای که منشاء این گیاه بوده است. علک رومی. علک الروم. مصطکی . ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) علک رومی علک الروم مصطکی .
داغ ٠ کی ٠ اسم مره از کی ٠ یا داغ جای ٠ جای داغ ٠

واژه نامه بختیاریکا

( کیه ؟ ) کی؛ چه کسی ؟
( کُیِه ) کجا

دانشنامه عمومی

پیشنهاد کاربران

در گویش تاتی به خانه گفته میشود
کیه ( kiya ) در گویش خوانساری به معنای خانه به کار می رود.
who is it

بپرس