کینه دار


معنی انگلیسی:
spiteful, revengeful

لغت نامه دهخدا

کینه دار. [ ن َ / ن ِ ] ( نف مرکب ) آنکه دارای کینه است. دشمن. ( فرهنگ فارسی معین ). بداندیش. خصم. آنکه از دیگری عداوت و خصومت در دل دارد :
شما گر همه کینه دار منید
وگر دوستارید و یار منید.
فردوسی.
دو شاه و دو کشور چنان کینه دار
برفتند با خوارمایه سوار.
فردوسی.
اگر خواهی که کم دوست و کم یار نباشی کینه دار مباش. ( قابوسنامه ).
نبینی که چون کینه داران گل نو
پر از خون دل و دست پرخار دارد؟
ناصرخسرو.
نهان دشمنی کینه دار است بر تو
نباید که بِفْریبدت آشکارش.
ناصرخسرو.
از ایشان یکی کینه دار است و بدخو
دگر شاد و جویای خواب است و یا خور.
ناصرخسرو.
بر نیکبخت سرخ چنانی بدین سبب
هستی تو کینه دارتر از کافر فرنگ.
سوزنی.
بترس از کینه دار نیم کشته
که بد گیرند مار نیم کشته.
امیرخسرو ( از آنندراج ).
|| انتقام جو.کینه خواه و جنگجو :
سپهدار چون قارن کینه دار
سواران جنگی چو سیصدهزار.
فردوسی.
برِ لشکر شهریار آمدند
جفاپیشه و کینه دار آمدند.
فردوسی.
از او بازماندند هر سه سوار
پس پشت او دشمن کینه دار.
فردوسی.
فرازآمدش تیغزن صدهزار
همه رزمجوی و همه کینه دار.
فردوسی.
به جهرم فرستاد چندی سوار
یکی مرد جوینده کینه دار.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - آنکه دارای کینه است دشمن . ۲ - انتقام جو .

فرهنگ عمید

= کینه توز

پیشنهاد کاربران

بپرس