کیمخت گر

لغت نامه دهخدا

کیمخت گر. [ م ُ گ َ ] ( ص مرکب ) آنکه کیمخت سازد. آنکه کیمخت به عمل آورد :
بگفت ای کور سوزنگر مرا در کار کن آخر
که از جور تو افتاده ست با کیمخت گر کارم.
سوزنی.
سوزنگری بمانم کیمخت گر شوم
خر لنگ شد بمرد و خر مرده به که لنگ.
سوزنی.
دلبر کیمخت گر کز سیم اندامش بود
سوختم تا چند با من وعده خامَش بود؟
سیفی ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه کیمخت بعمل آورد .

فرهنگ عمید

کسی که کیمخت آماده می سازد.

پیشنهاد کاربران

بپرس