کیف اندازی

از روش های مرسوم سرقت، دسیسه چینی و کلاه برداری در شهرهای بزرگ ایران، به ویژه در دورة پهلوی. سارقی که نتوانسته کیفِ کسی، عمدتاً فردی روستایی را بقابد، هم دستی می جوید و با یکدیگر به تعقیب فرد مورد نظر می روند. سارق در محلی مناسب جعبه ای پیش پای فرد می اندازد به گونه ای که معلوم نشود او آن را انداخته است. در این جعبه جواهری بدلی، اما ظاهرْفریب است. چون فرد جعبه را برمی دارد، سارقان دوره اش می گیرند و خواهانِ معامله با او می شوند، اما قضیه چنان پیش می رود که هر سه نزد زرگر می روند تا بر جواهر قیمت نهد. زرگر نیز هم دست سارقان است. در بازار گرمیِ درگرفته، فرد سرانجام راضی می شود به مبلغی معادلِ آنچه در کیفِ خود دارد و سارق بدان آگاه است، انگشتر را از آنِ خود کند. دزدان می پذیرند و قائله پایان می گیرد.
40010200