کیصی. [ صا ] ( ع ص ) آنکه تنها خورد و تنها فرودآیدو همواره در بند غم خویش باشد و پروای کسی ندارد. کَیْصی ̍. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ): فلان کیصی ؛ فلان تنها می خورد و تنها زیست می کند و در بند غم خویش است و پروای کسی ندارد. ( ناظم الاطباء ). کیصی. [ ک َ صا ] ( ع ص ) رجوع به مدخل قبل شود.
