( لهجه ی تهرانی ) ( اسم صوت ) برای راندن مرغ، کِش کِش.
برای راندن و هدایت مرغ و خروس ها به مرغدونی یا خونه اون ها با تاریک شدن کم کم هوا در انتهای روز و نزدیک شب ، آهسته و شمرده گفته می شود: [کیش، کیش، جا، جا] یا [کِش، کِش، جا، جا] .
برای راندن و هدایت مرغ و خروس ها به مرغدونی یا خونه اون ها با تاریک شدن کم کم هوا در انتهای روز و نزدیک شب ، آهسته و شمرده گفته می شود: [کیش، کیش، جا، جا] یا [کِش، کِش، جا، جا] .