کوی دانشگاه تهران که در انتهای خیابان کارگر شمالی جای گرفته است، یکی از ۱۳ خوابگاه دانشجویی دانشگاه تهران و بزرگ ترین مجموعه خوابگاه دانشجویی در خاورمیانه است که در سال ۱۳۲۴ به دانشگاه تهران واگذار شد و پس از آن نیز گسترش یافته است.
... [مشاهده متن کامل]
کوی دانشگاه تهران از خوابگاه پسران و خوابگاه دختران ( خوابگاه فاطمیه ) تشکیل می شود. کوی دانشگاه، یک مجموعهٔ خوابگاهی بزرگ است که از تعدادی ساختمان یا بلوک ساختمانی تشکیل شده است. برخی از این ساختمان ها نوساز و جدیدند و برخی نیز از قدمت زیادی برخوردارند.
خوابگاه دختران دارای کتابخانه، مرکز درمانی بهداشتی و مشاوره، زمین ورزش روباز و فروشگاه است. در این خوابگاه حضور و غیاب صورت می گیرد و دانشجویان باید در ساعت مشخصی در شب در خوابگاه حضور داشته باشند. ظرفیت اتاق ها ۳ نفره است ولی معمولاً ۴ الی ۵ نفر در آن سکونت دارند. سرویس های بهداشتی و آشپزخانه ها اشتراکی استفاده می شود. هر ساختمان دارای سالن مطالعه نیز هست.
ساختمانهای خوابگاه پسران به ترتیب از جنوب به شمال عبارتند از: ساختمان ۲۳، ساختمان ۲۱–۲۰، ساختمان ۱۹–۱۸، ساختمان ۲۲، ساختمان ۱۷–۱۶، ساختمان رسولیان یزدی، ساختمان ۱۵–۱۴، ساختمان کتابخانه و قرائتخانه مرکزی، ساختمان ۴، ساختمان ۳، ساختمان ۵، ساختمان جمالزاده، ساختمان ۷، ساختمان مصلی نژاد و ساختمان امام علی و مهم تر از همه خوابگاه ۶ که خود دارای یک سلف مجزا است بعلاوه خوابگاه های عمید و رمضان نیز به تازگی ساخته شده است.
دو خیابان اصلی شمالی - جنوبی و شرقی - غربی خوابگاه پسران در میدان اصلی کوی به هم می رسند. در کنار خوابگاه های کوی دانشگاه تعداد زیادی ساختمان های رفاهی، صنفی و اداری نیز در محوطهٔ کوی وجود دارد. سینما کوی، زورخانهٔ کوی، سالن بدنسازی، کتابخانه و قرائتخانهٔ مرکزی، خانهٔ فرهنگ کوی، سالن غذاخوری، مسجد کوی، پذیرش، نگهبانی، فروشگاه مرکزی، نانوایی، تأسیسات، انبار و دفتر اموال، زمین چمن مصنوعی، سالن ورزش، بهار رایانه ( طبقهٔ فوقانی سینما کوی ) از معروفترین اماکن غیرخوابگاهی کوی هستند. خوابگاه پسران دارای سه درب برای تردد دانشجویان و کارمندان است. درب اصلی، درب پایین و درب گیشا که نگهبانی کل در کنار درب اصلی مستقر است.
ساخت این مجموعه به زمان ورود سربازان ارتش متفقین به تهران برمی گردد. در آن زمان سربازان آمریکایی در منطقه امیرآباد آن روزگار، اردوگاه تأسیس کردند. پس از خروج سربازان آمریکایی در بیست و سوم آذرماه ۱۳۲۴، دکتر علی اکبر سیاسی که رئیس وقت دانشگاه تهران بود از رئیس دولت خواست زمین های تخلیه شده این اردوگاه را برای ساخت یک خوابگاه دانشجویی بزرگ در اختیار دانشگاه تهران قرار دهند. در بهمن ۱۳۲۴، حدود ۳۰۰ دانشجو در این خوابگاه اسکان یافتند و تا سال ۱۳۵۵ تعداد این نفرات به بیش از ۲۵۰۰ نفر رسید و مجموعه بناهای آن محدوده به کوی دانشگاه شهرت یافت. پایه اصلی این مجموعه ساختمان، همان امکانی بود که مسئولیت خدمات رسانی به نیروهای آمریکایی را بر عهده داشتند؛ یعنی ساختمان های خوابگاه، بهداری و تأسیسات. بعدها به تدریج ساختمان های مناسب تری برای اسکان دانشجویان بنا شد و در نهایت برخی از نهادها، موظف شدند بخشی از درآمد خود را صرف ساخت بنا در کوی دانشگاه کنند. نخستین نمونه را هم سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی در سال ۱۳۲۸ ساخت و تحویل دانشگاه داد. در این میان نام چند خیر سرشناس هم در فهرست بلندبالای سازندگان مجتمع های خوابگاهی کوی به گوش می خورد؛ چهره هایی چون همدانیان، لاجوردی، رسولیان یزدی و فاتح یزدی که ساختمان هایی برای اسکان دانشجویان شهرستانی ساختند. بعدها از مدل ساخت بلوک ها در این کوی، برای ساختن مجموعه های خوابگاهی دانشجویان در شهرهایی چون مشهد و شیراز استفاده شد.
... [مشاهده متن کامل]
کوی دانشگاه تهران از خوابگاه پسران و خوابگاه دختران ( خوابگاه فاطمیه ) تشکیل می شود. کوی دانشگاه، یک مجموعهٔ خوابگاهی بزرگ است که از تعدادی ساختمان یا بلوک ساختمانی تشکیل شده است. برخی از این ساختمان ها نوساز و جدیدند و برخی نیز از قدمت زیادی برخوردارند.
خوابگاه دختران دارای کتابخانه، مرکز درمانی بهداشتی و مشاوره، زمین ورزش روباز و فروشگاه است. در این خوابگاه حضور و غیاب صورت می گیرد و دانشجویان باید در ساعت مشخصی در شب در خوابگاه حضور داشته باشند. ظرفیت اتاق ها ۳ نفره است ولی معمولاً ۴ الی ۵ نفر در آن سکونت دارند. سرویس های بهداشتی و آشپزخانه ها اشتراکی استفاده می شود. هر ساختمان دارای سالن مطالعه نیز هست.
ساختمانهای خوابگاه پسران به ترتیب از جنوب به شمال عبارتند از: ساختمان ۲۳، ساختمان ۲۱–۲۰، ساختمان ۱۹–۱۸، ساختمان ۲۲، ساختمان ۱۷–۱۶، ساختمان رسولیان یزدی، ساختمان ۱۵–۱۴، ساختمان کتابخانه و قرائتخانه مرکزی، ساختمان ۴، ساختمان ۳، ساختمان ۵، ساختمان جمالزاده، ساختمان ۷، ساختمان مصلی نژاد و ساختمان امام علی و مهم تر از همه خوابگاه ۶ که خود دارای یک سلف مجزا است بعلاوه خوابگاه های عمید و رمضان نیز به تازگی ساخته شده است.
دو خیابان اصلی شمالی - جنوبی و شرقی - غربی خوابگاه پسران در میدان اصلی کوی به هم می رسند. در کنار خوابگاه های کوی دانشگاه تعداد زیادی ساختمان های رفاهی، صنفی و اداری نیز در محوطهٔ کوی وجود دارد. سینما کوی، زورخانهٔ کوی، سالن بدنسازی، کتابخانه و قرائتخانهٔ مرکزی، خانهٔ فرهنگ کوی، سالن غذاخوری، مسجد کوی، پذیرش، نگهبانی، فروشگاه مرکزی، نانوایی، تأسیسات، انبار و دفتر اموال، زمین چمن مصنوعی، سالن ورزش، بهار رایانه ( طبقهٔ فوقانی سینما کوی ) از معروفترین اماکن غیرخوابگاهی کوی هستند. خوابگاه پسران دارای سه درب برای تردد دانشجویان و کارمندان است. درب اصلی، درب پایین و درب گیشا که نگهبانی کل در کنار درب اصلی مستقر است.
ساخت این مجموعه به زمان ورود سربازان ارتش متفقین به تهران برمی گردد. در آن زمان سربازان آمریکایی در منطقه امیرآباد آن روزگار، اردوگاه تأسیس کردند. پس از خروج سربازان آمریکایی در بیست و سوم آذرماه ۱۳۲۴، دکتر علی اکبر سیاسی که رئیس وقت دانشگاه تهران بود از رئیس دولت خواست زمین های تخلیه شده این اردوگاه را برای ساخت یک خوابگاه دانشجویی بزرگ در اختیار دانشگاه تهران قرار دهند. در بهمن ۱۳۲۴، حدود ۳۰۰ دانشجو در این خوابگاه اسکان یافتند و تا سال ۱۳۵۵ تعداد این نفرات به بیش از ۲۵۰۰ نفر رسید و مجموعه بناهای آن محدوده به کوی دانشگاه شهرت یافت. پایه اصلی این مجموعه ساختمان، همان امکانی بود که مسئولیت خدمات رسانی به نیروهای آمریکایی را بر عهده داشتند؛ یعنی ساختمان های خوابگاه، بهداری و تأسیسات. بعدها به تدریج ساختمان های مناسب تری برای اسکان دانشجویان بنا شد و در نهایت برخی از نهادها، موظف شدند بخشی از درآمد خود را صرف ساخت بنا در کوی دانشگاه کنند. نخستین نمونه را هم سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی در سال ۱۳۲۸ ساخت و تحویل دانشگاه داد. در این میان نام چند خیر سرشناس هم در فهرست بلندبالای سازندگان مجتمع های خوابگاهی کوی به گوش می خورد؛ چهره هایی چون همدانیان، لاجوردی، رسولیان یزدی و فاتح یزدی که ساختمان هایی برای اسکان دانشجویان شهرستانی ساختند. بعدها از مدل ساخت بلوک ها در این کوی، برای ساختن مجموعه های خوابگاهی دانشجویان در شهرهایی چون مشهد و شیراز استفاده شد.
