کوهنوردی
/kuhnavardi/
مترادف کوهنوردی: کوه پیمایی، کوه سپری، کوه گردی
معنی انگلیسی:
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
واژه نامه بختیاریکا
دانشنامه عمومی
کوهنوردی ورزشی است که در آن با استفاده از ابزار ویژه از کوه بالا می روند[ ۱] برای دست یافتن بر ارتفاعات و قلل آن. [ ۲]
برخلاف بسیاری از ورزشها، کوهنوردی قوانین جهانی مدون و تعریف همه پذیر ندارد. [ ۳] برای مثال فدراسیون بین المللی کوهنوردی تعریفی از این ورزش به دست نمی دهد. فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی ایران، در تعریف کوهنوردی می گوید ارتفاع مناطق پیموده شده باید بالاتر از ۱۸۰۰ متر از سطح آبهای آزاد باشد؛[ ۴] کوه پیمایی نیز از ارتفاع ۱۸۰۰متر تا ارتفاع ۳۰۰۰ متر تعریف شده است. [ ۵] اما منابع دیگر ارتفاع مشخصی را برای کوهنوردی تعیین نمی کنند. همچنین فدراسیون کوهنوردی ایران، کوهنوردی را فعالیتی حرفه ای و کوه پیمایی را مختص افراد آماتور دانسته است. البته این شرط چندان با واقعیت تطابق ندارد؛ زیرا بسیاری از کوهنوردان قَدَر و نامدار ایرانی، این رشته را حرفهٔ خود قرار نداده اند و نمی توان آنها را حرفه ای دانست بلکه همگی آماتور محسوب می شوند زیرا درآمد اصلی آنها از راه کوهنوردی نیست. اصولاً در دنیا نیز کسب درآمد به عنوان قهرمان کوهنوردی چندان مطرح نیست.
آثار حضور انسان در کوهستان از دوره پیشاتاریخ وجود دارد. کهن ترین آنها، اوتسی، یک مومیایی طبیعی مربوط به ۳۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح است که در منطقه آلپ اوتستال پیدا شده است. [ ۶] در متون تاریخی نیز شواهد زیادی از کوهنوردی یافت می شود که به منظور کشورگشایی، زیارتهای مذهبی، جهانگردی و… انجام شده اند. اما می توان گفت کوهنوردی به عنوان ورزش، در سال ۱۷۸۶، با اولین صعود ثبت شده به قله مون بلان شروع شد. [ ۷] سپس، در قرن نوزدهم میلادی، ورزش کوهنوردی گسترش بیشتری پیدا کرد. برای نمونه در سال ۱۸۵۷ اولین کلوپ کوهنوردی در لندن تأسیس شد که سرآغازی بود برای آنچه به عنوان سالهای طلایی کوهنوردی ( ۶۵–۱۸۵۷ ) شناخته می شود چرا که بسیاری از قله های مهم رشته کوه آلپ برای اولین بار در این دوره فتح شدند. [ ۸] پس از این دوره، کوهنوردی شکل امروزی خود را گرفت یعنی همراهی راهنمایان حرفه ای و استفاده از ابزار و تکنیکهای ویژه کوهنوردی، امری متداول شد. [ ۶] در سالهای پایانی همین قرن بود که تلاش برای صعود به قله های هیمالیا نیز آغاز شد. [ ۹]
کوهنوردی در ایران نیز به زمان باستان برمی گردد. هرودوت در کتاب خود حوادث نبرد ترموپیل ( سال ۴۸۰ پیش از میلاد ) و لشکرکشی خشایارشا به یونان را توصیف می کند. در این جنگ، تنگه ترموپیل در دست ارتش اسپارت بود اما لشکر پارس با بالا رفتن از کوه های مشرف به تنگه، اسپارتی ها را دور زد و پشت سر سپاه دشمن درآمد. البته طبق سنگ نگارهٔ آرامگاه خشایارشا در نقش رستم، سربازان لشکر پارس از همه اقوامِ زیر سلطه امپراطوری ایران بسیج شده بودند و مشخص نیست کدام قسمت سپاه در این عملیات شرکت داشتند. ابودلف نیز در سفرنامه اش ( سال ۳۴۱ هجری قمری یا ۳۳۱ هجری خورشیدی ) از تلاش ناموفق خود برای صعود به قله دماوند سخن گفته است که برای آشنایی با جغرافیا و کانی های منطقه انجام داده بود. [ ۱۰] در کتاب خداوند الموت نیز از کوه پیمایانی یاد می شود که در قرن پنجم هجری قمری در قهستان پیش قراول جنگ در مناطق کوهستانی بودند. [ ۱۱] ( به این کتاب انتقادات بسیاری وارد است؛ از جمله تحریف تاریخ توسط مترجم و ساختگی بودن نام نویسنده آن؛ بنابراین نمی توان آن را منبع تاریخی قابل استنادی به شمار آورد ) . در سال ۱۲۳۶ خورشیدی ( زمان سلطنت ناصرالدین شاه ) یک تیم چهارنفرهٔ ایرانی ( سرهنگ توپخانه محمد صادق خان قاجار، مصطفی خان یاور توپخانه، میرزا فتح الله پسر نصیرالملک وزیر اوقاف و عسگر خان برادر صاحب جمع ) صعودی اکتشافی به قله دماوند داشتند که شرح آن در روزنامه وقایع اتفاقیه نیز چاپ شد. [ ۱۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرخلاف بسیاری از ورزشها، کوهنوردی قوانین جهانی مدون و تعریف همه پذیر ندارد. [ ۳] برای مثال فدراسیون بین المللی کوهنوردی تعریفی از این ورزش به دست نمی دهد. فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی ایران، در تعریف کوهنوردی می گوید ارتفاع مناطق پیموده شده باید بالاتر از ۱۸۰۰ متر از سطح آبهای آزاد باشد؛[ ۴] کوه پیمایی نیز از ارتفاع ۱۸۰۰متر تا ارتفاع ۳۰۰۰ متر تعریف شده است. [ ۵] اما منابع دیگر ارتفاع مشخصی را برای کوهنوردی تعیین نمی کنند. همچنین فدراسیون کوهنوردی ایران، کوهنوردی را فعالیتی حرفه ای و کوه پیمایی را مختص افراد آماتور دانسته است. البته این شرط چندان با واقعیت تطابق ندارد؛ زیرا بسیاری از کوهنوردان قَدَر و نامدار ایرانی، این رشته را حرفهٔ خود قرار نداده اند و نمی توان آنها را حرفه ای دانست بلکه همگی آماتور محسوب می شوند زیرا درآمد اصلی آنها از راه کوهنوردی نیست. اصولاً در دنیا نیز کسب درآمد به عنوان قهرمان کوهنوردی چندان مطرح نیست.
آثار حضور انسان در کوهستان از دوره پیشاتاریخ وجود دارد. کهن ترین آنها، اوتسی، یک مومیایی طبیعی مربوط به ۳۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح است که در منطقه آلپ اوتستال پیدا شده است. [ ۶] در متون تاریخی نیز شواهد زیادی از کوهنوردی یافت می شود که به منظور کشورگشایی، زیارتهای مذهبی، جهانگردی و… انجام شده اند. اما می توان گفت کوهنوردی به عنوان ورزش، در سال ۱۷۸۶، با اولین صعود ثبت شده به قله مون بلان شروع شد. [ ۷] سپس، در قرن نوزدهم میلادی، ورزش کوهنوردی گسترش بیشتری پیدا کرد. برای نمونه در سال ۱۸۵۷ اولین کلوپ کوهنوردی در لندن تأسیس شد که سرآغازی بود برای آنچه به عنوان سالهای طلایی کوهنوردی ( ۶۵–۱۸۵۷ ) شناخته می شود چرا که بسیاری از قله های مهم رشته کوه آلپ برای اولین بار در این دوره فتح شدند. [ ۸] پس از این دوره، کوهنوردی شکل امروزی خود را گرفت یعنی همراهی راهنمایان حرفه ای و استفاده از ابزار و تکنیکهای ویژه کوهنوردی، امری متداول شد. [ ۶] در سالهای پایانی همین قرن بود که تلاش برای صعود به قله های هیمالیا نیز آغاز شد. [ ۹]
کوهنوردی در ایران نیز به زمان باستان برمی گردد. هرودوت در کتاب خود حوادث نبرد ترموپیل ( سال ۴۸۰ پیش از میلاد ) و لشکرکشی خشایارشا به یونان را توصیف می کند. در این جنگ، تنگه ترموپیل در دست ارتش اسپارت بود اما لشکر پارس با بالا رفتن از کوه های مشرف به تنگه، اسپارتی ها را دور زد و پشت سر سپاه دشمن درآمد. البته طبق سنگ نگارهٔ آرامگاه خشایارشا در نقش رستم، سربازان لشکر پارس از همه اقوامِ زیر سلطه امپراطوری ایران بسیج شده بودند و مشخص نیست کدام قسمت سپاه در این عملیات شرکت داشتند. ابودلف نیز در سفرنامه اش ( سال ۳۴۱ هجری قمری یا ۳۳۱ هجری خورشیدی ) از تلاش ناموفق خود برای صعود به قله دماوند سخن گفته است که برای آشنایی با جغرافیا و کانی های منطقه انجام داده بود. [ ۱۰] در کتاب خداوند الموت نیز از کوه پیمایانی یاد می شود که در قرن پنجم هجری قمری در قهستان پیش قراول جنگ در مناطق کوهستانی بودند. [ ۱۱] ( به این کتاب انتقادات بسیاری وارد است؛ از جمله تحریف تاریخ توسط مترجم و ساختگی بودن نام نویسنده آن؛ بنابراین نمی توان آن را منبع تاریخی قابل استنادی به شمار آورد ) . در سال ۱۲۳۶ خورشیدی ( زمان سلطنت ناصرالدین شاه ) یک تیم چهارنفرهٔ ایرانی ( سرهنگ توپخانه محمد صادق خان قاجار، مصطفی خان یاور توپخانه، میرزا فتح الله پسر نصیرالملک وزیر اوقاف و عسگر خان برادر صاحب جمع ) صعودی اکتشافی به قله دماوند داشتند که شرح آن در روزنامه وقایع اتفاقیه نیز چاپ شد. [ ۱۲]
wiki: کوهنوردی
دانشنامه آزاد فارسی
کوهنوردی (mountaineering)
مهارت و عمل صعود از کوه. در گذشته چنین تصور می شد که برای صعود به قله های بلند هیمالیا باید از راهنماهای محلی کمک گرفت؛ به طناب های ثابت شده در یک نقطه دسترسی داشت و در ارتفاعات از اکسیژن استفاده کرد. در دهۀ ۱۹۸۰ سبک آلپاین ارائه شد. با استفاده این روش نه تنها صعودکننده از قید این وسایل کمکی رهایی می یابد، بلکه با تکیه بر توانایی خود، در سازگاری با ارتفاع همانند راهنماهای محلی عمل می کند. در ۱۸۵۴ قلۀ وترهورن در سوئیس را آلفرد ویلز فتح کرد و این ورزش پایه گذاری شد. در ۱۸۶۵ قلۀ ماترهورن واقع در مرز ایتالیا و سوئیس را ادوارد ویمپر فتح کرد. در ۱۸۹۷ قلۀ سرو آکونکاگوا در آرژانتین را ثوربریگن فتح کرد و در ۱۹۳۸ هاینریش هارر به قلۀ آیگر (تیغۀ شمالی) در سوئیس صعود کرد. در ۱۹۵۳ اورست در مرز نپال و تبت به تسخیر ادموند هیلاری و نورگای تنزینگ درآمد و در ۱۹۸۱ کریس بانینگتون قله کُنگوردر چین را زیر پا گذاشت.
مهارت و عمل صعود از کوه. در گذشته چنین تصور می شد که برای صعود به قله های بلند هیمالیا باید از راهنماهای محلی کمک گرفت؛ به طناب های ثابت شده در یک نقطه دسترسی داشت و در ارتفاعات از اکسیژن استفاده کرد. در دهۀ ۱۹۸۰ سبک آلپاین ارائه شد. با استفاده این روش نه تنها صعودکننده از قید این وسایل کمکی رهایی می یابد، بلکه با تکیه بر توانایی خود، در سازگاری با ارتفاع همانند راهنماهای محلی عمل می کند. در ۱۸۵۴ قلۀ وترهورن در سوئیس را آلفرد ویلز فتح کرد و این ورزش پایه گذاری شد. در ۱۸۶۵ قلۀ ماترهورن واقع در مرز ایتالیا و سوئیس را ادوارد ویمپر فتح کرد. در ۱۸۹۷ قلۀ سرو آکونکاگوا در آرژانتین را ثوربریگن فتح کرد و در ۱۹۳۸ هاینریش هارر به قلۀ آیگر (تیغۀ شمالی) در سوئیس صعود کرد. در ۱۹۵۳ اورست در مرز نپال و تبت به تسخیر ادموند هیلاری و نورگای تنزینگ درآمد و در ۱۹۸۱ کریس بانینگتون قله کُنگوردر چین را زیر پا گذاشت.
wikijoo: کوهنوردی
پیشنهاد کاربران
طبیعت گردی