کونگ فو

کونگ فو ( به چینی: 功夫 ) ( به انگلیسی: kung fu/kungfu ) یک اصطلاح مشهور چینی است که به معنای مهارت است و برای ماهر بودن در یک کاری استفاده می شود. در زنجیره ای به هر مطالعه، یادگیری یا تمرین مربوط به صبر، انرژی و زمان برای اتمام اشاره دارد. از طریق سخت کوشی و گرانبها بودن هنرهای رزمی لزوما چینی هنرهای رزمی فانی چین محسوب می شود. البته در چند سال اخیر برخی از رشته های رزمی نو ظهور همچون کونگ فو توتایما، کونگ فو جنگاوران، کونگفو خیابانی، کونگ فو توآ، نیو کونگ فو آزاد ( فری کونگ فو ) ، هو کونگ فو، نیو کونگ فو و … از نام کونگ فو برای تبلیغ سبک خود استفاده کرده اند. معنای اصلی کونگ فو در زبان چینی تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می شود، متفاوت است. کونگ فو در واقع به رشته خاصی اشاره ندارد بلکه به تمامی هنرهای رزمی چینی که از گذشته های دور در سراسر این سرزمین رواج داشته برمی گردد. در هر یک از نقاط چین، اساتید کونگ فو شیوه خاصی از مبارزه را به شاگردان خود آموزش می دادند و این مهارت ها از نسلی به نسل دیگر منتقل می شد ولی به خاطر قانون منع آموزش کونگ فو به افراد غیر چینی، هنرهای رزمی چین در طی سال ها ناشناخته باقی ماند که در اواسط قرن بیستم این قانون توسط بروسلی نادیده گرفته شد و او شروع به آموزش کونگ فو به افراد خارجی نمود و اساتید چینی از این کار بروسلی به شدت ناخشنود بودند و برای مجازات بروسلی، فردی به نام وانگ جک من را که در هنرهای رزمی سنتی چینی استاد بود به مبارزه او فرستادند که ملاقات و مبارزه این دو استاد بزرگ بروس لی را از اینکه کونگ فو را دست مایه نمایش های تلویزیونی کند و مباحث اخلاقی آن را قربانی حرکات مرگبار و مبارزه نماید منصرف نمود و بنیان های سبک جیت کان دو را که بعدها توسط استاد بروسلی معرفی شد استوار نمود. در واقع کونگ فو فقط برای چینی ها یک شیوه مبارزه نبود، بلکه آنان کونگ فو را نمادی از هویت و آداب رسوم خود می دانستند. کونگ فو در چین دارای شاخه های شمالی و جنوبی است که رشته های شمالی در مناطق شمالی و رشته جنوبی بیشتر در مناطق جنوبی چین رواج دارند، سبک های شمالی نیازمند بدنی نرم و انعطاف پذیر برای حرکت های سریع و ضربات پرشی و برق آسا به حریف هستند و رشته های جنوبی، نیازمند بدنی پر از عضله و نیرومند برای ضربات مرگبار به حریف می باشند. چانگ چوان، نانچوان و خوانچوان جزو سبک های شمالی و وینگ چون، چویلی فوت، هونگ جیا و درنای سفید فوجیان جزو سبک های جنوبی کونگ فو می باشد. کونگ فو دارای سبک هایی نیز می باشد که از قدرت درون و نیروی درونی برای مبارزه استفده می کند مانند: تای چی چوان، باگوآژانگ می شیجی چوان و . . . بیشتر رشته های کونگ فو حرکات خود را از روی جانوران تقلید می کنند مانند ( کونگفوی پنج حیوان ) که روش های مبارزه جانورانی مانند: اژدها، مار، میمون، ببر، ملخ و لک لک را تقلید می کند کونگ فوکاران از قدرت انگشتان و سرپنجه ها نیز در مبارزه بهره می گیرند. امروزه جیت کاندو یکی از رشته های مدرن کونگفو می باشد که توسط بروسلی پایه گذاری شده است.

کونْگْ فو (kung fu)
کونْگْ فو
(در زبان ماندارین: چوان فا) فن مبارزۀ غیرمسلحانۀ چینی و یکی از هنرهای رزمی. به شکل های مختلف اجرا می شود و مشهورترین صورت آن وینگ چون به معنی «بهار زیبا» است. اصل اساسی آن استفاده از حمله در حکم نوعی دفاع است. سابقۀ کونگ فو به قرن ۶م برمی گردد و بروس لی، هنرپیشۀ سینما، در دهۀ ۱۹۷۰ آن را در غرب رواج داد.