کومور

[ویکی اهل البیت] جمهوری فدرال اسلامی کومور مجمع الجزایری است در جنوب شرقی آفریقا در آبهای اقیانوس هند که در شرق سواحل موزامبیک و شمال غربی ماداگاسکار قرار دارد. مساحت آن به ۲۲۳۶ کیلو مربع بالغ می گردد. نام کومور از واژه عربی «القمر» به معنی «ماه» گرفته شده است. این کشور عضو اتحادیه عرب است.
ساکنان اولیه کومور از جزایر پولینزی هستند. این سرزمین در قرون قبل به تصرف مسلمانان درآمد و اهالی آن به اسلام گرویدند.اسلام برای اولین بار توسط مردمانی از سواحل خلیج فارس و از جمله تجار شیرازی به مردمان این جزیره ارایه شد. از سال ۱۸۴۳م فرانسه این کشور را مستعمره خود نمود و در سال ۱۹۱۲م رسما مستعمره این استعمارگر شد و با ماداگاسکار (مالاگاشی) که تحت الحمایه فرانسه بود، یکی گردید اما پس از چندی جدا شد و در سال ۱۹۷۱م به لحاظ اقتصادی خود مختار شد. در سال ۱۹۷۵م مجلس نمایندگان کومور به طور یکجانبه استقلال کومور را اعلام نمود. کشورهای اروپای غربی، عربستان، عراق و کویت از سال ۱۹۷۹م با رژیم آن روابط سیاسی و بازرگانی برقرار نمودند و کومور که پس از کودتایی، از سازمان وحدت آفریقا خارج شده بود در این تاریخ به عضویت آن درآمد.
آیت الله احمد عبدالسامبی که ۴۹ سال دارد، به طور غیرمنتظره ای موفق شد ۵۸ درصد آرا انتخابات اردیبهشت ۱۳۸۴ را جذب نموده و در انتخابات ریاست جمهوری «کومور» بر دو تن از رقبای چیره دستش، «ابراهیم هالیدی» نخست وزیر پیشین (۲۹ درصد)، و «محمد جعفر»، معاون مجمع ملی کمور (۱۴درصد)، پیروز شود.
در دور اول انتخابات ریاست جمهوری، چهارده نامزد شرکت داشتند که از این میان، هریک از سه جزیره کومور (قمر) یک نفر را برای دور نهایی برگزید و از میان سه نفر در دور نهایی، آیت الله سامبی برنده شده است.
روزنامه «الشرق الاوسط» نوشت: «فرانسیسکو مادیرا»، نماینده ویژه اتحادیه آفریقا ناظر بر انتخابات کومور، می گوید، این انتخابات، یک انتخابات آزاد، بدون غل و غش و از شفافیت برای مردم برخوردار بود. همه مردم برای رأی دادن رفتند و هم آزادانه انتخاب نمودند.
سامبی که یک روحانی و در عین حال تاجرپیشه ای موفق است، به مدت چهار سال علوم دینی و سیاسی را در حوزه علمیه ایران خوانده است. سامبی این برچسب را که در خط ایران قدم بر خواهد داشت و فردی وابسته به ایران است، رد می کند. وی به خبرنگار «الشرق الاوسط» گفته است: من علاوه بر ایران، در عربستان سعودی و سودان هم تحصیلات دینی کرده ام، خود را دوست ایران می دانم و به اهل بیت عشق می ورزم. ایران کشور مهمی است اما دوستی ما نسبت به ایران، در چهارچوب منافع ملی مان خواهد بود.
سامبی خود را یک روحانی میانه رو می داند و هنگام مبارزه انتخاباتی، رفتار پسندیده ای را پیشه کرد و در «مورونی»، پایتخت کشورش، به کلیسای کاتولیک رفت و از اعضای کلیسا به خاطر کمک هایشان به فقرا و کمک های بهداشتی که به مردم می کنند، تشکر کرد.
او در حالی انتخاب شد که رسانه های مورد حمایت غرب و لائیک ها سعی کردند، او را تندرو و بنیادگرا بنامند، اما جوانان، فقرا و اقشار آسیب پذیر و کسانی که از سامبی پشتیبانی کردند، او را شخصی صادق و راستکار می خوانند و بر این باورند که در این برهه زمانی، برای کومور شخص مناسب و شایسته ای می باشد و کسی است که قادر به حل معضلات کومور می باشد.

کومور (Comoros)
موقعیت. جزیرۀ کومور در آب های غربی اقیانوس هند و در دهانۀ شمالی تنگۀ موزامبیک، بین ماداگاسکار شمالی و ساحل افریقا جای دارد. مساحت این کشور ۱,۸۶۲ کیلومتر مربع است و شهر مورونی پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور کومور از سه جزیرۀ اِنیازیجا، اِنزوانی، و موالی تشکیل شده است. جزایر مزبور منشأ آتشفشانی دارند و در دهانۀ شمالی تنگۀ موزامبیک، بین ساحل شمال شرقی موزامبیک و کرانۀ شمال غربی جزیرۀ ماداگاسکار واقع اند. اِنیازیجا، جزیره ای کوهستانی است که آتشفشان کارتالا با ارتفاع ۲,۳۶۱ متر، بلندترین نقطۀ کشور کومور در آن واقع شده است. این جزیره ۱,۱۴۸ کیلومتر مربع مساحت دارد و نام پیشین آن گراند کومور بود و مورونی و اِمبِنی مهم ترین آبادی های آن هستند. جزیرۀ اِنزوانی (آنژوان پیشین)، با ۴۸۳ کیلومتر مربع مساحت، بعد از جزیرۀ اِنیازیجا، بزرگ ترین جزیرۀ کشور کومور است و در ۱۲۹کیلومتری جنوب شرقی جزیرۀ انیازیجا (گراند کومور) قرار دارد و سیما و دومونی مهم ترین آبادی های آن اند. جزیرۀ موالی (موئلی) با ۲۳۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک ترین جزیرۀ کشور مزبور است. این جزیره در ۴۰کیلومتری غرب جزیرۀ انزوانی واقع شده و فومبونی عمده ترین آبادی آن است. افزون بر جزایر سه گانۀ بالا، جزیرۀ مایوت با مساحت ۳۷۳ کیلومتر مربع، بخشی از مجمع الجزایر کومور است. این جزیره در تصرف فرانسه است و جزو سرزمین های فرادریایی کشور مزبور محسوب می شود و اهالی آن در همه پرسی ۱۹۷۵ به تداوم تابعیت از فرانسه رأی داده اند. علاوه بر جزایر مزبور، جزیرکهای چندی که در آب های ساحل جنوبی جزیرۀ موالی قرار دارند، نیز جزئی از کشور کومور محسوب می شوند. اقلیم این کشور بسیار گرم و مرطوب است و فصل بارندگی آن از آبان تا فروردین به درازا می کشد و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۲,۸۲۵ میلی متر است. نفوذپذیری زمین های جزایر انیازیجا و انزوانی از جریان یافتن آب های سطحی و تشکیل رودخانه و دریاچه جلوگیری می کند و غیر از جزیرۀ موالی، که از جنگل انبوه پوشیده شده است، بقیۀ اراضی این کشور جنگل و گیاه چندانی ندارند و آب آشامیدنی آن ها نیز از راه ذخیرۀ باران در آب انبارهایی که در معرض آلودگی قرار دارند، تأمین می شود.
اقتصاد. اقتصاد کومور از قدیم به کشاورزی و کمک های خارجی وابسته بوده است. خودداری فرانسه از کمک رسانی به سرزمین مزبور در دهۀ ۱۹۷۰، ضربۀ سنگینی بر اقتصاد آسیب پذیر آن وارد کرد که آثار آن هنوز محسوس است. کاساوا (مانیوک)، سیب زمینی شیرین، برنج، قهوه، نارگیل، وانیل، و سیر از عمده ترین فرآورده های صادراتی این کشور، و گوشت، ماهی، عمدتاً مواد غذایی، نفت، سیمان، ماشین آلات، و گندم جزو واردات آن به شمار می آیند.حکومت و سیاست. براساس قانون اساسی ۲۰۰۱، جزایر سه گانۀ انیازیجا، انزوانی، و موالی بخش های لاینفک کشور کومورند و به هر یک از آن ها خودگردانی داخلی اعطا شده است. رئیس جمهور کومور را، که در رأس امور کشور قرار دارد، مردم برای مدت پنج سال انتخاب می کنند. مجلس قانون گذاری کشور دارای ۴۲ عضو است که برای مدت چهار سال انتخاب می شوند و اعضای پانزده گانۀ مجلس سنا را نیز مردم، از هر جزیره پنج عضو، برای مدت شش سال برمی گزینند. مسئولیت تشکیل هیئت دولت نیز با نخست وزیر است که رئیس جمهور او را منصوب می کند.مردم و تاریخ. جمعیت کومور ۷۳۵,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن۳۳۹۴.۷ نفر در کیلومتر مربع است. رشد سالانۀ جمعیت آن۲.۵ درصد است. کوموری ها، که ترکیبی از اقوام بانتو، عرب، و ماداگاسکاری اند، اکثریت ۹۷ درصدی جمعیت این کشور را تشکیل می دهند.۹۹.۵ درصد از مردم کومور مسلمان اند و زبان رسمی آنان عربی و فرانسوی است.۷۱.۵ درصد مردم این کشور روستانشین و ۵۹ درصد از بزرگ سالان آن باسوادند. جزایر کومور از دیرگاه مسکن اقوام مخلتف بوده است. افریقایی ها، ماداگاسکاری ها، اعراب، و سوداگران ایرانی ازجمله اقوامی بودند که در این جزایر سکونت داشتند و بر آن فرمانروایی می کردند. از میان اقوام مزبور فقط اعراب تا ورود اروپاییان در قرن ۱۶، استیلای خود را بر آن سرزمین حفظ کردند. پرتغالی ها نخستین اروپاییانی بودند که به جزایر مزبور وارد شدند و همۀ آثار و تمدن اعراب را از بین بردند. سلطان عمان پرتغالی ها را از کومور بیرون راند و آن جا را زیر نظارت و تحت الحمایۀ زنگبار قرار داد. فرانسوی ها در ۱۸۴۳ به میدان رقابت کومور وارد شدند؛ نخست، جزیرۀ مایوت را تصرف کردند و در ۱۸۸۶ جزایر دیگر را نیز اشغال نمودند. بعد از جنگ جهانی دوم آن را به بخشی از سرزمین فرادریایی فرانسه مبدل کردند. تلاش های استقلال طلبانۀ مردم کومور، فرانسه را وادار کرد که به کومور خودگردانی داخلی اعطا کند و همه پرسی ششم ژوئیه ۱۹۷۵ به استقلال کامل کومور انجامید. از آن جا که ۶۳ درصد از ساکنان جزیرۀ مایوت به تداوم تابعیت از فرانسه رأی داده بودند، جزیرۀ مزبور همچنان در تصرف فرانسه باقی مانده است.