کولِر، گِئورْگ (۱۹۴۶ـ ۱۹۹۵)(Kohler, Georges)
کولِر، گِئورْگ
ایمنی شناس آلمانی. جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۸۴ را به سبب پژوهش در زمینۀ ایمنی، و کشف روشی برای تولید پادتن های تک دودمانی بسیار اختصاصی دریافت کرد. در مونیخ زاده شد و در دانشگاه فرایبورگ درس خواند. در ۱۹۷۱، به انستیتو بازل در سوئیس رفت و درجۀ دکترای تخصصی گرفت. در آن جا، به پادتنها و تولید آن ها به منزلۀ بخشی از پاسخ ایمنی طبیعی بدن علاقه مند شد. مخصوصاً شیفتۀ طیف وسیع پادتن هایی شد که در بدن جانداری واحد تولید می شوند. در ۱۹۷۴، به کیمبریج انگلستان رفت و با سزار میلشتاین، زیست شناس مولکولی، شروع به کار کرد. آن دو در مدت یک سال تحقیقاتی را صورت دادند که به سبب آن جایزۀ نوبل به آنان اعطا شد. پیش از آن، تولید پادتن ها برای استفاده های پژوهشی متضمن کاری کند و غیرقابل اعتماد بود و برای این امر به تعداد بسیاری حیوان نیاز بود. کولر روش تولید پادتن ها را متحول کرد. او لنفوسیت های یک موش ایمن سازی شده را با یاخته های سرطانی آمیخت و تعداد نامحدودی یاخته های دودمان سازی شده به دست آورد که می توانستند پادتن تک دودمانی با ویژگی های شناخته شده را به صورت خالص تولید کنند. کولر و میلشتاین در ابتدا به اهمیت اقتصادی کشف خود پی نبردند و انحصار استفاده از آن را ثبت نکردند. کولر در ۱۹۷۶ به سوئیس برگشت تا به موضوع اصلی مورد علاقه اش، یعنی تولید طبیعی پادتن ها، بپردازد. در ۱۹۸۰، روش پادتن های تک دودمانی در همۀ آزمایشگاه ها معمول شد. در ۱۹۸۵، کولر مدیر مؤسسۀ زیست شناسی ایمنی ماکس پلانک، در فرایبورگ، شد و تا پایان عمر در این مؤسسه مشغول پژوهش بود.
کولِر، گِئورْگ
ایمنی شناس آلمانی. جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۸۴ را به سبب پژوهش در زمینۀ ایمنی، و کشف روشی برای تولید پادتن های تک دودمانی بسیار اختصاصی دریافت کرد. در مونیخ زاده شد و در دانشگاه فرایبورگ درس خواند. در ۱۹۷۱، به انستیتو بازل در سوئیس رفت و درجۀ دکترای تخصصی گرفت. در آن جا، به پادتنها و تولید آن ها به منزلۀ بخشی از پاسخ ایمنی طبیعی بدن علاقه مند شد. مخصوصاً شیفتۀ طیف وسیع پادتن هایی شد که در بدن جانداری واحد تولید می شوند. در ۱۹۷۴، به کیمبریج انگلستان رفت و با سزار میلشتاین، زیست شناس مولکولی، شروع به کار کرد. آن دو در مدت یک سال تحقیقاتی را صورت دادند که به سبب آن جایزۀ نوبل به آنان اعطا شد. پیش از آن، تولید پادتن ها برای استفاده های پژوهشی متضمن کاری کند و غیرقابل اعتماد بود و برای این امر به تعداد بسیاری حیوان نیاز بود. کولر روش تولید پادتن ها را متحول کرد. او لنفوسیت های یک موش ایمن سازی شده را با یاخته های سرطانی آمیخت و تعداد نامحدودی یاخته های دودمان سازی شده به دست آورد که می توانستند پادتن تک دودمانی با ویژگی های شناخته شده را به صورت خالص تولید کنند. کولر و میلشتاین در ابتدا به اهمیت اقتصادی کشف خود پی نبردند و انحصار استفاده از آن را ثبت نکردند. کولر در ۱۹۷۶ به سوئیس برگشت تا به موضوع اصلی مورد علاقه اش، یعنی تولید طبیعی پادتن ها، بپردازد. در ۱۹۸۰، روش پادتن های تک دودمانی در همۀ آزمایشگاه ها معمول شد. در ۱۹۸۵، کولر مدیر مؤسسۀ زیست شناسی ایمنی ماکس پلانک، در فرایبورگ، شد و تا پایان عمر در این مؤسسه مشغول پژوهش بود.
wikijoo: کولر،_گیورگ_(۱۹۴۶ـ_۱۹۹۵)