کورش نامه یا کوروپدیا ( در زبان یونانی ) ( به یونانی: Kúrou paideía ) ( به انگلیسی: Cyropaedia ) کتابی دربارهٔ زندگی نامه اولین امپراتور پارسی کوروش بزرگ بنیانگذار شاهنشاهی هخامنشی است. این کتاب طولانی ترین اثر گِزِنفُون، نویسنده و سپاهی و دانشجوی سقراط اهل آتن ۳۷۰ سال پیش از میلاد است. در این کتاب، گزنفون شیوه پرورش، آموزش و زندگی کوروش بزرگ را نگاشته است. عنوان لاتین شده ( به لاتین: Cyropaedia ) از یونانی ( Κύρου παιδεία ) ، به معنی «آموزش کوروش» گرفته شده است. جنبه های آن به الگویی برای نویسندگان قرون وسطایی در سبک معروف به آینه برای شاهزادگان تبدیل شد. این به نوبه خود تأثیر مهمی بر مشهورترین اما غیرمعمولترین آن ها، شاهزاده ماکیاولی داشت.
... [مشاهده متن کامل]
گزنفون برای نوشتن این کتاب از دوران حضور خود در جنگ با سپاهیان کوروش کوچک بین سال های ۴۰۰–۴۰۱ پیش از میلاد و آشنایی نزدیک با فرهنگ ایرانیان الهام گرفته است. هر چند روشن است که کسنوفون نمی خواسته تاریخ نگاری کند ولی نمی توان به درستی گونه ادبی این اثر را تمیز داد. خود او در صفحات آغازین کتاب می گوید که هنگامی به فکر نوشتن کتاب افتاده که به علل شکست خوردن حکومت های مردمی می اندیشیده و تاریخ زندگی کوروش در درجه دوم اهمیت قرار داشته است.
کوروش نامه رمانی سیاسی و با نثری ساده دربارهٔ پرورش و آموزش فرمانروایی آرمانی است که برای فرمانرانی و پیشبرد یک سرزمین با خودسرانگی نیک خواهانه و خردمندانه در برابر بندگانی فرمانبردار و ستایشگر آماده شده است. او پادشاهی کوروش را نمونه ایده آلی از حکومت عادلانه بر مردمی از اقوام و مذاهب گوناگون می داند. به اینگونه او از تاریخ برای بیان چگونگی نظام اخلاقی مطلوب خود برای رشد جامعه استفاده می کند.
کوروش نامه تأثیر مهمی بر اسکندر مقدونی و ژولیوس سزار گذاشت. برخی این کتاب را پاسخی به رساله جمهور نوشته افلاطون می دانند. اما پس از دوران یونان باستان به فراموشی سپرده شد.
با آغاز عصر روشنگری رویکرد به کوروش نامه بار دیگر آغاز شد و ترجمه های جدید آن، الهام بخش فیلسوفان سیاسی مانند نیکولو ماکیاولی و ژان - ژاک روسو شدند. در آمریکا گروه سیاسی بنیانگذار جمهوری ایالات متحده ( پدران بنیان گذار ایالات متحده آمریکا ) مانند توماس جفرسون، جان آدامز، و بنجامین فرانکلین آن را نمونه خوبی برای پس زدن تفکر سیاسی واپسگرای سده های میانه و ساخت بنای جامعه مدرن و شیوه فرمانروایی شایسته می دانستند. از همین رو توماس جفرسون دو نسخه از آن را همواره با خود داشت. در آن دوران، خواندن کوروش نامه اثر گزنفون و «شهریار» نوشته نیکولو ماکیاولی برای همه سران کشور اجباری بود.
... [مشاهده متن کامل]
گزنفون برای نوشتن این کتاب از دوران حضور خود در جنگ با سپاهیان کوروش کوچک بین سال های ۴۰۰–۴۰۱ پیش از میلاد و آشنایی نزدیک با فرهنگ ایرانیان الهام گرفته است. هر چند روشن است که کسنوفون نمی خواسته تاریخ نگاری کند ولی نمی توان به درستی گونه ادبی این اثر را تمیز داد. خود او در صفحات آغازین کتاب می گوید که هنگامی به فکر نوشتن کتاب افتاده که به علل شکست خوردن حکومت های مردمی می اندیشیده و تاریخ زندگی کوروش در درجه دوم اهمیت قرار داشته است.
کوروش نامه رمانی سیاسی و با نثری ساده دربارهٔ پرورش و آموزش فرمانروایی آرمانی است که برای فرمانرانی و پیشبرد یک سرزمین با خودسرانگی نیک خواهانه و خردمندانه در برابر بندگانی فرمانبردار و ستایشگر آماده شده است. او پادشاهی کوروش را نمونه ایده آلی از حکومت عادلانه بر مردمی از اقوام و مذاهب گوناگون می داند. به اینگونه او از تاریخ برای بیان چگونگی نظام اخلاقی مطلوب خود برای رشد جامعه استفاده می کند.
کوروش نامه تأثیر مهمی بر اسکندر مقدونی و ژولیوس سزار گذاشت. برخی این کتاب را پاسخی به رساله جمهور نوشته افلاطون می دانند. اما پس از دوران یونان باستان به فراموشی سپرده شد.
با آغاز عصر روشنگری رویکرد به کوروش نامه بار دیگر آغاز شد و ترجمه های جدید آن، الهام بخش فیلسوفان سیاسی مانند نیکولو ماکیاولی و ژان - ژاک روسو شدند. در آمریکا گروه سیاسی بنیانگذار جمهوری ایالات متحده ( پدران بنیان گذار ایالات متحده آمریکا ) مانند توماس جفرسون، جان آدامز، و بنجامین فرانکلین آن را نمونه خوبی برای پس زدن تفکر سیاسی واپسگرای سده های میانه و ساخت بنای جامعه مدرن و شیوه فرمانروایی شایسته می دانستند. از همین رو توماس جفرسون دو نسخه از آن را همواره با خود داشت. در آن دوران، خواندن کوروش نامه اثر گزنفون و «شهریار» نوشته نیکولو ماکیاولی برای همه سران کشور اجباری بود.
