کوره قوس الکتریکی ( به انگلیسی: Electric Arc Furnace ) که به صورت مخفف EAF نامیده می شود، کوره ای است که مواد فلزی با استفاده از یک قوس الکتریکی ذوب می شود. این کوره ها اندازه های متفاوتی داشته و در ایران به صورت کوره های قوس الکتریکی سنتی ( تخلیه از ناودان ) و EBT ( تخلیه از کف ) استفاده می گردند. دمای ذوب و تخلیه در این کوره ها در حدود ۱۶۰۰ درجه و در بعضی از کوره های آزمایشگاهی گاهی دما به ۳۰۰۰ درجه سانتی گراد می رسد.
مهم ترین مواد اولیه برای تولید فولاد و چدن در کوره های قوس الکتریکی عبارتند از آهن قراضه، آهن اسفنجی، شمش چدن کوره بلند، فرو آلیاژهای آهک و فلورین می باشد. در ایران عمدتاً از آهن قراضه و از آهن اسفنجی به صورت گندله یا خشته استفاده می گردد که می تواند به دلیل فراوانی واحدهای احیای مستقیم باتوجه به در دسترس بودن منابع گاز طبیعی در ایران باشد.
نوع دیگری از ماده شارژ کوره در برخی کشورها، تغذیه مداوم آهن اسفنجی خشته شده گرم است. [ ۱] کوره های قوس الکتریکی، از طریق ذوب شدن بار کوره توسط قوس الکتریکی ایجاد شده بین الکترودهای گرافیتی و بار فلزی، کار می کنند. در این روش، ابتدا آهن اسفنجی تولید شده در فرایند احیای مستقیم درون کوره قوس الکتریکی ریخته می شود تا ذوب گردد. دمای این کوره ها به حدی است که در همان ذوب اولیه فولاد با درصد کربن نسبتاً پایین تولید می شود. سپس فولاد تولیدشده درون کوره پاتیلی ریخته می شود تا در آنجا عملیات آلیاژسازی انجام شود. این عملیات شامل تنظیم کردن میزان کربن، اضافه کردن عناصر آلیاژی و یکدست سازی ترکیب فولاد است. [ ۱]
شروع فرایند اختراع و ساخت کوره های قوس الکتریکی امروزی به قرن نوزدهم بازمی گردد. اختراع اولیه کورهٔ قوس الکتریکی بوسیلهٔ آقای همفری دیوی در سال ۱۸۰۸ اتفاق افتاد. همفری دیوی توانست یک قوس الکتریکی با نور شدید و دمای بالا بوجود آورد. البته اکتشاف آقای دیوی در آن زمان توجه زیادی را به خود جلب کرد، اما این اکتشاف برای چندین سال در حد یک کنجکاوی علمی باقی ماند و هیچ کس نتوانست آن را به صورت عملی به کارگیرد.
اما بالاخره در سال ۱۸۷۸ فردی به نام ارنست ویلیام زیمنس اولین کورهٔ کورهٔ قوس الکتریکی را ساخت. او توانست در یک آزمایش ۲ کیلوگرم آهن قراضه را ظرف ۲۰ دقیقه بوسیله قوس الکتریکی ذوب کند؛ که در آن زمان موفقیت بزرگی بود و در سال های بعد سبب تحویل چشمگیری در صنعت ذوب آهن شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمهم ترین مواد اولیه برای تولید فولاد و چدن در کوره های قوس الکتریکی عبارتند از آهن قراضه، آهن اسفنجی، شمش چدن کوره بلند، فرو آلیاژهای آهک و فلورین می باشد. در ایران عمدتاً از آهن قراضه و از آهن اسفنجی به صورت گندله یا خشته استفاده می گردد که می تواند به دلیل فراوانی واحدهای احیای مستقیم باتوجه به در دسترس بودن منابع گاز طبیعی در ایران باشد.
نوع دیگری از ماده شارژ کوره در برخی کشورها، تغذیه مداوم آهن اسفنجی خشته شده گرم است. [ ۱] کوره های قوس الکتریکی، از طریق ذوب شدن بار کوره توسط قوس الکتریکی ایجاد شده بین الکترودهای گرافیتی و بار فلزی، کار می کنند. در این روش، ابتدا آهن اسفنجی تولید شده در فرایند احیای مستقیم درون کوره قوس الکتریکی ریخته می شود تا ذوب گردد. دمای این کوره ها به حدی است که در همان ذوب اولیه فولاد با درصد کربن نسبتاً پایین تولید می شود. سپس فولاد تولیدشده درون کوره پاتیلی ریخته می شود تا در آنجا عملیات آلیاژسازی انجام شود. این عملیات شامل تنظیم کردن میزان کربن، اضافه کردن عناصر آلیاژی و یکدست سازی ترکیب فولاد است. [ ۱]
شروع فرایند اختراع و ساخت کوره های قوس الکتریکی امروزی به قرن نوزدهم بازمی گردد. اختراع اولیه کورهٔ قوس الکتریکی بوسیلهٔ آقای همفری دیوی در سال ۱۸۰۸ اتفاق افتاد. همفری دیوی توانست یک قوس الکتریکی با نور شدید و دمای بالا بوجود آورد. البته اکتشاف آقای دیوی در آن زمان توجه زیادی را به خود جلب کرد، اما این اکتشاف برای چندین سال در حد یک کنجکاوی علمی باقی ماند و هیچ کس نتوانست آن را به صورت عملی به کارگیرد.
اما بالاخره در سال ۱۸۷۸ فردی به نام ارنست ویلیام زیمنس اولین کورهٔ کورهٔ قوس الکتریکی را ساخت. او توانست در یک آزمایش ۲ کیلوگرم آهن قراضه را ظرف ۲۰ دقیقه بوسیله قوس الکتریکی ذوب کند؛ که در آن زمان موفقیت بزرگی بود و در سال های بعد سبب تحویل چشمگیری در صنعت ذوب آهن شد.
wiki: کوره قوس الکتریکی