کوره بلند روباز

کوره بلند روباز، یک گونه کوره است که در آن کربن مازاد و دیگر ناخالصی ها در آهن خام برای تولید فولاد سوزانده می شوند. از آن جایی که تولید فولاد به دلیل وجود دمای ذوب زیاد آن دشوار است، سوخت ها و کوره های معمولی کافی نبودند و برای رفع این مشکل کوره های بلند روباز ایجاد شدند. در مقایسه با فولاد بسمر، اصلی ترین مزیت این فرآیند این بود که فولاد را در معرض نیتروژن بیش از حد قرار نمی داد. قرار گیری در معرض نیتروژن بیش از حد باعث شکننده و ترد شدن فولاد می شود. کنترل فآیند ساخت فولاد در کوره بلند روباز آسان تر از فرآیند بسمر بود و این، امکان را برای ذوب و پالایش مقادیر زیادی از قراضه آهن و فولاد فراهم می کرد.
کوره بلند روباز برای نخستین بار توسط مهندس آلمانی کارل ویلهلم زیمنس ساخته شد. در سال ۱۸۶۵، مهندس فرانسوی پیر امیل مارتین با گرفتن مجوز از زیمنس و برای اولین بار از کوره احیا کننده خود برای ساخت فولاد استفاده کرد. فرایند آن ها به عنوان فرایند زیمنس - مارتین و کوره به عنوان کوره "اجاق روباز" شناخته می شد. بیشتر کوره های بلند روباز در اوایل دهه ۱۹۹۰ بسته شدند و کوره های قوس الکتریکی و کوره های اکسیژن قلیایی، جایگزین آن شدند.
نخستین شاهد از فولادسازی آهن قلب روباز حدود ۲۰۰۰ سال پیش در فرهنگ مردم هایا در زمان تانزانیا یافت شد. [ ۱] در اروپا کوره آهن خالص، در قرن هشتم در کاتالونیا، اسپانیا اختراع شد.
برای شروع این فرآیند، ابتدا کوره را به جهت پیدا کردن خرابی ها بررسی می کنند. پس از اطمینان از سلامت کوره، آن را با ضایعات سبک مانند ورق های آهن و خرده های وسایل فلزی پر می کنند و از طریق سوزاندن سوخت حرارت می دهند. پس از ذوب شدن خرده های اولیه، ضایعات سنگین تر مانند ضایعات ساختمانی یا آهن خام به آن اضافه می شود. آهن خام یکی از محصولات جانبی تولید فولاد است که با ذوب کردن سنگ آهن بدست می آید و حاوی مقدار زیادی کربن در حدود ۳٫۸ ۔ ۴٫۷ ٪ می باشد. [ ۲] آهن خام را برای استفاده های بعدی در شمش هایی ریخته گری می کنند. اکسیژن موجود در اکسید آهن و سایر ناخالصی ها باعث سوختن کربن اضافی داخل آهن می شود و مذاب آهن را از کربن عاری می کند. در صورت کمبود اکسیژن می توان با اضافه کردن سنگ آهن این کمبود را جبران کرد. [ ۳] وقتی که تمام آهن ذوب شد برای تشکیل شدن سرباره به آن سنگ آهک اضافه می کنند.