کوره آهنگری. کوره آهنگری یا فورج نوعی کوره است که برای گرم کردن فلزات یا محل کار ( آهنگری ) که چنین کوره ای در آن قرار دارد استفاده می شود. کوره آهنگری توسط آهنگر برای گرم کردن یک قطعه فلز تا دمایی استفاده می شود که با آهنگری، شکل دادن به آن آسانتر شود[ ۱] ، یا تا جایی که دیگر کارسختی رخ ندهد. این قطعه فلز ( معروف به "قطعه کار" ) با استفاده از انبر در کوره قرار داده می شود یا از آن خارج می شود. از انبر برای نگه داشتن قطعه کار بر روی سندان آهنگری حین چکش کاری نیز استفاده می شود. در بعضی از موارد، مانند سخت کردن فولاد یا خنک کردن کار برای این که بتوان آن را با دست خالی کنترل کرد، قطعه کار به ظرف آبدهی منتقل می شود، که قطعه کار را به سرعت در حجم زیادی از آب، سرد می کند. با این حال، بسته به نوع فلز، ممکن است به جای آن از سردکننده دیگری مثل روغن یا آب نمک استفاده شود. بسیاری از فلزات به چیزی بیشتر از سرد شدن با آب معمولی نیاز دارند. ظرف آبدهی همچنین آب مورد نیاز را برای کنترل آتش در کوره فراهم می کند.
در یک کوره آهنگری معمولاً از زغال بیتومینه، کک صنعتی یا زغال چوب به عنوان سوخت برای گرم کردن فلز استفاده می شود. طراحی این کوره ها در طول زمان تغییر کرده است، اما سوخت مورد استفاده هر چه که باشد، چه زغال سنگ، چه کک و چه زغال چوب، طرح اصلی ثابت مانده است. [ ۲]
در طول هزاران سال آهنگری، دستگاه های زیر، از ویژگی های اساسی این نوع کوره بوده اند، که به طریقی تکامل یافته اند: [ ۳]
• زنبورک - لوله ای که از طریق آن می توان هوا را وارد آتش کرد
• دم آهنگری یا یک دمنده - وسیله برای اعمال نیرو و فشردن هوا به داخل دهانه لوله
• آتشدان - محلی است که سوخت سوزان را روی دهانه لوله یا در مقابل دهانه لوله نگه می دارد. آتشدان ها به طور سنتی از آجر گل ( خشت ) ، آجر نسوز، سنگ یا بعدها از آهن ساخته شدند.
در یک کوره گازی، معمولاً از پروپان یا گاز طبیعی به عنوان سوخت استفاده می شود. یک طراحی معمول و کارآمد این است که محفظه کوره، استوانه ای باشد و یک لوله مشعل با زاویه ای درست نسبت به بدنه نصب شده باشد. محفظه به طور معمول با مواد نسوز مانند سرامیک نسوز سخت قابل ریخته گری، یا یک روکش سرامیکی نرم حرارتی پوشانده می شود ( به عنوان مثال: Kaowool ) . مشعل، سوخت و هوا را با یکدیگر مخلوط می کند. این مخلوط در نوک لوله شعله ور می شود، که یک راه خروج کوتاه به داخل محفظه ایجاد می کند. فشار هوا و در نتیجه حرارت را می توان با یک دمنده مکانیکی یا با استفاده از اثر ونتوری افزایش داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر یک کوره آهنگری معمولاً از زغال بیتومینه، کک صنعتی یا زغال چوب به عنوان سوخت برای گرم کردن فلز استفاده می شود. طراحی این کوره ها در طول زمان تغییر کرده است، اما سوخت مورد استفاده هر چه که باشد، چه زغال سنگ، چه کک و چه زغال چوب، طرح اصلی ثابت مانده است. [ ۲]
در طول هزاران سال آهنگری، دستگاه های زیر، از ویژگی های اساسی این نوع کوره بوده اند، که به طریقی تکامل یافته اند: [ ۳]
• زنبورک - لوله ای که از طریق آن می توان هوا را وارد آتش کرد
• دم آهنگری یا یک دمنده - وسیله برای اعمال نیرو و فشردن هوا به داخل دهانه لوله
• آتشدان - محلی است که سوخت سوزان را روی دهانه لوله یا در مقابل دهانه لوله نگه می دارد. آتشدان ها به طور سنتی از آجر گل ( خشت ) ، آجر نسوز، سنگ یا بعدها از آهن ساخته شدند.
در یک کوره گازی، معمولاً از پروپان یا گاز طبیعی به عنوان سوخت استفاده می شود. یک طراحی معمول و کارآمد این است که محفظه کوره، استوانه ای باشد و یک لوله مشعل با زاویه ای درست نسبت به بدنه نصب شده باشد. محفظه به طور معمول با مواد نسوز مانند سرامیک نسوز سخت قابل ریخته گری، یا یک روکش سرامیکی نرم حرارتی پوشانده می شود ( به عنوان مثال: Kaowool ) . مشعل، سوخت و هوا را با یکدیگر مخلوط می کند. این مخلوط در نوک لوله شعله ور می شود، که یک راه خروج کوتاه به داخل محفظه ایجاد می کند. فشار هوا و در نتیجه حرارت را می توان با یک دمنده مکانیکی یا با استفاده از اثر ونتوری افزایش داد.
wiki: کوره آهنگری