کودک فروشی ( در کامن لا:Child - selling ) ، عمل فروش کودکان معمولاً توسط والدین، قیم قانونی، یا ارباب یا قیم های بعدیست. در کودک فروشی رابطه بعدی با کودک اساساً غیر استثماری است و هدف اصلی از فروش کودک معمولا اجازه فرزندخواندگی است.
... [مشاهده متن کامل]
زنی به نام جورجیا تان، از ممفیس، تنسی، توسط انجمن خانه کودکان تنسی استخدام شد. بر اساس گزارشگری به نام باربارا بیسانتس ریموند، تان، در سال های ۱۹۲۴ تا ۱۹۵۰، وی بسیاری از کودکان را دزدید و ۵۰۰۰ کودک را فروخت. بیشتر یا همه آن کودکان سفیدپوست بودند. کودکان توسط خانواده ها در ازای هزینه های قابل توجهی ظاهراً بیشتر برای هزینه حمل و نقل و هتل به فرزندخواندگی پذیرفته شدند، اما تان چندین بار برای هر سفر هزینه دریافت می کرد و پول را شخصاً جمع آوری می کرد و نه از طریق انجمن خانه کودکان تنسی. وی فرزندخواندگی ها را بدون تحقیق از والدین خوانده به جز تحقیق در مورد ثروت آنها انجام می داد. مبالغی که برای فرزندخواندگی دریافت می شد از ۷۰۰ دلار تا ۱۰٬۰۰۰ دلار متغیر بود، زمانی که «آژانس های معتبر … تقریباً هیچ پولی دریافت نمی کردند». تان، در یک سخنرانی در سال ۱۹۴۴ که دیگران را به فرزندخواندگی غیرقانونی متهم می کرد، خودش به فروش کودکان اعترافی نکرد.
به گفته ریموند، تان فرزندخواندگی را از نظر اجتماعی قابل قبول کرد. پیش از این، زمانی که اولین قانون فرزندخواندگی ایالتی ایالات متحده در سال ۱۸۵۱ تصویب شد، فرزندخواندگی «بلافاصله رایج و عرفی نبود». در اوایل قرن بیستم، فرزندخواندگی «نادر» بود. والدین کم درآمدی که از آنها کودکان گرفته می شد، عموماً از نظر ژنتیکی «پست تر» در نظر گرفته می شدند، و کودکانی که قابل فرزندخواندگی تر در نظر گرفته می شدند، از نظر ژنتیکی «لکه دار» به حساب می آمدند.
دلالانی که نوزادان را می فروختند در آگوستا، جورجیا، و ویچیتا، کانزاس پیدا شدند. کودک فروشی توسط یک ماما در نیواورلئان، لوئیزیانا نیز رخ داد. یک کودک دو بار در یک قطار سواری فروخته شد، و یک «پدر… دختر متولد نشده خود را با بدهی خود در قمار و پوکر معاوضه کرد. »
... [مشاهده متن کامل]
زنی به نام جورجیا تان، از ممفیس، تنسی، توسط انجمن خانه کودکان تنسی استخدام شد. بر اساس گزارشگری به نام باربارا بیسانتس ریموند، تان، در سال های ۱۹۲۴ تا ۱۹۵۰، وی بسیاری از کودکان را دزدید و ۵۰۰۰ کودک را فروخت. بیشتر یا همه آن کودکان سفیدپوست بودند. کودکان توسط خانواده ها در ازای هزینه های قابل توجهی ظاهراً بیشتر برای هزینه حمل و نقل و هتل به فرزندخواندگی پذیرفته شدند، اما تان چندین بار برای هر سفر هزینه دریافت می کرد و پول را شخصاً جمع آوری می کرد و نه از طریق انجمن خانه کودکان تنسی. وی فرزندخواندگی ها را بدون تحقیق از والدین خوانده به جز تحقیق در مورد ثروت آنها انجام می داد. مبالغی که برای فرزندخواندگی دریافت می شد از ۷۰۰ دلار تا ۱۰٬۰۰۰ دلار متغیر بود، زمانی که «آژانس های معتبر … تقریباً هیچ پولی دریافت نمی کردند». تان، در یک سخنرانی در سال ۱۹۴۴ که دیگران را به فرزندخواندگی غیرقانونی متهم می کرد، خودش به فروش کودکان اعترافی نکرد.
به گفته ریموند، تان فرزندخواندگی را از نظر اجتماعی قابل قبول کرد. پیش از این، زمانی که اولین قانون فرزندخواندگی ایالتی ایالات متحده در سال ۱۸۵۱ تصویب شد، فرزندخواندگی «بلافاصله رایج و عرفی نبود». در اوایل قرن بیستم، فرزندخواندگی «نادر» بود. والدین کم درآمدی که از آنها کودکان گرفته می شد، عموماً از نظر ژنتیکی «پست تر» در نظر گرفته می شدند، و کودکانی که قابل فرزندخواندگی تر در نظر گرفته می شدند، از نظر ژنتیکی «لکه دار» به حساب می آمدند.
دلالانی که نوزادان را می فروختند در آگوستا، جورجیا، و ویچیتا، کانزاس پیدا شدند. کودک فروشی توسط یک ماما در نیواورلئان، لوئیزیانا نیز رخ داد. یک کودک دو بار در یک قطار سواری فروخته شد، و یک «پدر… دختر متولد نشده خود را با بدهی خود در قمار و پوکر معاوضه کرد. »
