کوتولگی جزیره ای

کوتولگی جزیره ای یا کوتوله گرایی جزیره ای ( به انگلیسی: Insular dwarfism ) ، شکلی از کوتولگی تباری، [ ۱] فرایند و وضعیت جانوران بزرگ است که در حال تکامل یا کاهش اندازه بدن [ a] هستند، زمانی که محدوده جمعیت آنها به یک محیط کوچک، در درجه اول جزایر، محدود می شود. این فرایند طبیعی از ایجاد عمدی نژادهای کوتوله که کوتوله شدن نامیده می شود، متمایز است. این فرایند بارها در طول تاریخ تکامل رخ داده است، با نمونه هایی از جمله دایناسورها، مانند اروپاسور و Magyarosaurus dacus، و جانوران نوین مانند فیل ها و خویشاوندان آنها. این فرایند و دیگر ساخته های «ژنتیک جزیره» نه تنها در جزایر، بلکه در موقعیت های دیگری که یک بوم سازگان از منابع خارجی و تولیدمثل جدا می شود نیز رخ می دهد. این می تواند شامل غارها، واحه های بیابانی، دره ها و کوه های دورافتاده ( " جزایر آسمانی " ) باشد. [ نیازمند منبع] کوتوله گرایی جزیره ای یکی از جنبه های کلی تر «اثر جزیره ای» یا «قانون فاستر» است، که بیان می کند زمانی که جانوران سرزمین اصلی در جزیره ها کلنی سازی می کنند، گونه های کوچک تمایل به تکامل بدن های بزرگ تر دارند ( غول گرایی جزیره ) ، و گونه های بزرگ تمایل به تکامل دارند. بدن های کوچک تر این خود یکی از جنبه های سندرم جزیره ای است که تفاوت های ریخت شناسی، بوم شناسی، فیزیولوژی و رفتار گونه های جزیره ای را در مقایسه با همتایان قاره ای آنها توصیف می کند.
در مناطق گرمسیری، اندازه کوچک باید تنظیم دمایی را آسان تر کند. [ ۳]