کوارتت های زهی پایانی (بتهوون). کوارتت های زهیِ پایانی کوارتت های زهیِ پایانیِ لودویگ فان بتهوون ( ۱۷۷۰–۱۸۲۷ ) به شش اثر در این فرم گفته می شود که آهنگساز آنها را در اواخر زندگی اش، یعنی در سال های ۱۸۲۵ و ۱۸۲۶، تصنیف کرده است. این کوارتت های زهی عبارتند از:
• اُپوس ۱۲۷: شماره ۱۲ در می بِمُل ماژور ( ۱۸۲۵ )
• اپوس ۱۳۰: شماره ۱۳ در سی بِمُل ماژور ( ۱۸۲۵ )
• اپوس ۱۳۱: شماره ۱۴ در دو دیِز مینور ( ۱۸۲۶ )
• اپوس ۱۳۲: شماره ۱۵ در لا مینور ( ۱۸۲۵ )
• اپوس ۱۳۳: فوگِ بزرگ در سی بِمُل ماژور ( ۱۸۲۶؛ در اصل موومان پایانی ( فینالهٔ ) کوارتت زهیِ شماره ۱۳، اپوس ۱۳۰ است. همچنین، خودِ بتهوون، نسخهٔ ویژهٔ پیانو چهاردست آن را با عنوان اپوس ۱۳۴ ساخته است )
• اپوس ۱۳۵: شماره ۱۶ در فا ماژور ( ۱۸۲۶ )
این شش اثر، آخرین کوارتت های کاملِ بتهوون است. هرچند که موسیقی دانان و مخاطبانِ روزگارِ بتهوون آن ها را به رسمیت نمی شناختند، اکنون نه تنها پذیرفته و مقبول اند، بلکه از بزرگترین آثار موسیقی به شمار می روند و بسیاری از آهنگسازان از این آثار الهام گرفته اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• اُپوس ۱۲۷: شماره ۱۲ در می بِمُل ماژور ( ۱۸۲۵ )
• اپوس ۱۳۰: شماره ۱۳ در سی بِمُل ماژور ( ۱۸۲۵ )
• اپوس ۱۳۱: شماره ۱۴ در دو دیِز مینور ( ۱۸۲۶ )
• اپوس ۱۳۲: شماره ۱۵ در لا مینور ( ۱۸۲۵ )
• اپوس ۱۳۳: فوگِ بزرگ در سی بِمُل ماژور ( ۱۸۲۶؛ در اصل موومان پایانی ( فینالهٔ ) کوارتت زهیِ شماره ۱۳، اپوس ۱۳۰ است. همچنین، خودِ بتهوون، نسخهٔ ویژهٔ پیانو چهاردست آن را با عنوان اپوس ۱۳۴ ساخته است )
• اپوس ۱۳۵: شماره ۱۶ در فا ماژور ( ۱۸۲۶ )
این شش اثر، آخرین کوارتت های کاملِ بتهوون است. هرچند که موسیقی دانان و مخاطبانِ روزگارِ بتهوون آن ها را به رسمیت نمی شناختند، اکنون نه تنها پذیرفته و مقبول اند، بلکه از بزرگترین آثار موسیقی به شمار می روند و بسیاری از آهنگسازان از این آثار الهام گرفته اند.
