کوارتت زهی شماره ۶ (بتهوون). کوارتت زهی شماره ۶ ( انگلیسی: String Quartet No. 6 ) در سی بمل ماژور، اپوس ۱۸، شماره ۶، ساختهٔ لودویگ فان بتهوون است، در سال ۱۸۰۱ منتشر گردید و به جوزف فرانتس ماکسیمیلیان لوبکوویتس[ الف] اهدا شد.
کوارتت در چهار موومان است:
• آلگرو کُن بریو در سی بمل ماژور
• آداجیو ما نون تروپو در می بمل ماژور
• اسکرتسو: آلگرو در سی بمل ماژور
• آداجیو، آلگرتو در سی بمل ماژور
موومان اول در فرم سونات است. تم اول با گفتگو بین «ویولن اول» و ویلنسل شروع می شود. پس از مدتی، گفتگو از ویلنسل به «ویولن دوم» منتقل می گردد و سپس به گام نمایان ( فا ماژور ) و در ادامه برای معرفی تم دوم، پس از حدود ۴۵ میزان، به فا مینور مدولاسیون می شود. بعد از آن تم اول و دوم تکرار می شود سپس با تمرکز روی «حرکت چرخشی»، بخش بسط و گسترش در فا ماژور آغاز می گردد. در ادامه، توسعهٔ موومان به ر ماژور و سپس به سل ماژور تغییر می کند و در نهایت قبل از اینکه به بازگشایش در سی بمل ماژور وارد شود، به فا ماژور برمی گردد. در بازگشایش، تم دوم در سی بمل ماژور باقی می ماند و در انتها موومان بدون کودا به پایان می رسد.
موومان دوم در می بمل ماژور است و با اجرای یک ملودی تغزلی توسط ویولن اول با میزان بندی 24 آغاز می شود. در ادامه، موومان با حرکت به سوی یک گام مینور و با سکوت ها و آکسان های غیرمنتظره، تغییر حالت می دهد.
موومان سوم یک اسکرتسو است که به سی بمل ماژور بر می گردد. [ ۱] [ ۲]
موومان چهارم با عبارت «این قطعه باید با بیشترین ظرافت نواخته شود»، [ ب] [ ۳] احتمالاً نقطهٔ برجسته و محورِ کوارتت شناخته می شود. بخش اول با میزان بندی 24، علامت آداجیو و واژهٔ «لا مالیکونیا»[ پ] ( مالیخولیا ) مشخص شده است. بخش دوم با علامت آلگرتو کواسی آلگرو[ ت] ( کمی تند و نزدیک به تند ) در 38 است که تداعی کنندهٔ سریع و آسانی از یک «رقص سالن» وینی یا یک ملودی محلی آلمانی است. بخش دوم در تضاد با بخش اول ادامه می یابد اما در نهایت با یک آکورد هفت کاسته با نوانس فورتیسیمو متوقف می شود. در ادامه، یک برگشت مختصر از بخش اول ( ۱۰ میزان ) ، سپس برگشت مختصر از بخش دوم ( ۵ میزان ) در مینور و بازهم بازگشت کوتاه تر به بخش اول ( فقط ۲ میزان ) اجرا می گردد. به دنبال آن بخش سوم قرار می گیرد که در واقع یک بازگشت طولانی تر از بخش دوم است و از سل ماژور شروع می شود و به سی بمل ماژور خاتمه می یابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکوارتت در چهار موومان است:
• آلگرو کُن بریو در سی بمل ماژور
• آداجیو ما نون تروپو در می بمل ماژور
• اسکرتسو: آلگرو در سی بمل ماژور
• آداجیو، آلگرتو در سی بمل ماژور
موومان اول در فرم سونات است. تم اول با گفتگو بین «ویولن اول» و ویلنسل شروع می شود. پس از مدتی، گفتگو از ویلنسل به «ویولن دوم» منتقل می گردد و سپس به گام نمایان ( فا ماژور ) و در ادامه برای معرفی تم دوم، پس از حدود ۴۵ میزان، به فا مینور مدولاسیون می شود. بعد از آن تم اول و دوم تکرار می شود سپس با تمرکز روی «حرکت چرخشی»، بخش بسط و گسترش در فا ماژور آغاز می گردد. در ادامه، توسعهٔ موومان به ر ماژور و سپس به سل ماژور تغییر می کند و در نهایت قبل از اینکه به بازگشایش در سی بمل ماژور وارد شود، به فا ماژور برمی گردد. در بازگشایش، تم دوم در سی بمل ماژور باقی می ماند و در انتها موومان بدون کودا به پایان می رسد.
موومان دوم در می بمل ماژور است و با اجرای یک ملودی تغزلی توسط ویولن اول با میزان بندی 24 آغاز می شود. در ادامه، موومان با حرکت به سوی یک گام مینور و با سکوت ها و آکسان های غیرمنتظره، تغییر حالت می دهد.
موومان سوم یک اسکرتسو است که به سی بمل ماژور بر می گردد. [ ۱] [ ۲]
موومان چهارم با عبارت «این قطعه باید با بیشترین ظرافت نواخته شود»، [ ب] [ ۳] احتمالاً نقطهٔ برجسته و محورِ کوارتت شناخته می شود. بخش اول با میزان بندی 24، علامت آداجیو و واژهٔ «لا مالیکونیا»[ پ] ( مالیخولیا ) مشخص شده است. بخش دوم با علامت آلگرتو کواسی آلگرو[ ت] ( کمی تند و نزدیک به تند ) در 38 است که تداعی کنندهٔ سریع و آسانی از یک «رقص سالن» وینی یا یک ملودی محلی آلمانی است. بخش دوم در تضاد با بخش اول ادامه می یابد اما در نهایت با یک آکورد هفت کاسته با نوانس فورتیسیمو متوقف می شود. در ادامه، یک برگشت مختصر از بخش اول ( ۱۰ میزان ) ، سپس برگشت مختصر از بخش دوم ( ۵ میزان ) در مینور و بازهم بازگشت کوتاه تر به بخش اول ( فقط ۲ میزان ) اجرا می گردد. به دنبال آن بخش سوم قرار می گیرد که در واقع یک بازگشت طولانی تر از بخش دوم است و از سل ماژور شروع می شود و به سی بمل ماژور خاتمه می یابد.
