کوارتت زهی شماره ۱۳ (بتهوون). کوارتت زهی شماره ۱۳ ( انگلیسی: String Quartet No. 13 ) ، در سی بمل ماژور، اپوس ۱۳۰، ساختهٔ لودویگ فان بتهوون است که نسخهٔ نهایی آن در سال ۱۸۲۶م تکمیل شد. [ ۱] شماره ای که به طور سنتی به آثار آهنگساز اختصاص داده می شود، بر اساس ترتیب انتشار آن است و در واقع این اثر چهاردهمین کوارتت زهی بتهوون، به ترتیب آهنگسازی است. این اثر نخستین بار ( به شکل اصلی خود ) در مارس ۱۸۲۶ توسط «کوارتت شوپانزیگ»[ الف] به اجرا درآمد و انتشار آن در سال ۱۸۲۷ بود که به نیکولای گالیتزین[ ب] ( شاهزاده روسی، ۱۸۶۶–۱۷۹۴ ) تقدیم شد.
بتهوون در ابتدا این اثر را در شش موومان، به مدت ۴۲ تا ۵۰ دقیقه، به شرح زیر نوشت:
• آداجیو – آلگرو، در سی بمل ماژور
• پرستو، در سی بمل مینور
• آندانته، در بمل ماژور
• آلگرو آسای، در سل ماژور
• آداجیو، در می بمل ماژور
• آلگرو ( فوگ بزرگ ) ، در سی بمل ماژور
تعداد شش موومان در این اثر و در بین کوارتت ها، غیرعادی است. آنها از الگوی موومان هایی پیروی می کنند که در سمفونی نهم و گهگاه در بعضی دیگر از آثار بتهوون ( افتتاحیه، موومان رقص، موومان آهسته، فینال ) دیده می شود، با این تفاوت که قسمت میانی این چرخه تکرار می شود: افتتاحیه، موومان رقص، موومان آهسته، موومان رقص، موومان آهسته، فینال.
واکنش منفی به موومان ششم این کوارتت در اولین اجرا و اصرار ناشر، بتهوون را بر آن داشت تا جایگزینی دیگر برای موومان پایانی بنویسد، متنی بسیار کوتاه تر و سبک تر از فوگ بزرگ که جایگزین شد. این پایان جدید در پاییز ۱۸۲۶، در حین وخامت شدید بیماری بتهوون نوشته شد، [ ۲] و آخرین قطعهٔ کامل موسیقی است که وی قبل از مرگش در مارس ۱۸۲۷ ساخت.
بتهوون هرگز نتوانست شاهد اجرای نسخهٔ نهایی این کوارتت باشد. اولین اجرای آن در ۲۲ آوریل ۱۸۲۷، تقریباً یک ماه پس از مرگ او انجام شد.
با آنکه موومان ششم و اولیۀ کوارتت ( فوگ بزرگ ) به طور جداگانه تحت اپوس ۱۳۳، منتشر شد اما در اجراهای مدرن گاهی اوقات از تفکر اصلی آهنگساز پیروی می کنند و «فینال جایگزین» را کنار گذاشته و با فوگ به پایان می برند. [ ۳] رابرت سیمپسون[ پ] ( آهنگساز انگلیسی، ۱۹۷۷–۱۹۲۱ ) اظهار می دارد اجرای «فوگ بزرگ» پس از فینالِ جایگزین، مقصود بتهوون را از این اثر به عنوان یک کوارتت هفت موومانی، به بهترین شکل به سرانجام می رساند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبتهوون در ابتدا این اثر را در شش موومان، به مدت ۴۲ تا ۵۰ دقیقه، به شرح زیر نوشت:
• آداجیو – آلگرو، در سی بمل ماژور
• پرستو، در سی بمل مینور
• آندانته، در بمل ماژور
• آلگرو آسای، در سل ماژور
• آداجیو، در می بمل ماژور
• آلگرو ( فوگ بزرگ ) ، در سی بمل ماژور
تعداد شش موومان در این اثر و در بین کوارتت ها، غیرعادی است. آنها از الگوی موومان هایی پیروی می کنند که در سمفونی نهم و گهگاه در بعضی دیگر از آثار بتهوون ( افتتاحیه، موومان رقص، موومان آهسته، فینال ) دیده می شود، با این تفاوت که قسمت میانی این چرخه تکرار می شود: افتتاحیه، موومان رقص، موومان آهسته، موومان رقص، موومان آهسته، فینال.
واکنش منفی به موومان ششم این کوارتت در اولین اجرا و اصرار ناشر، بتهوون را بر آن داشت تا جایگزینی دیگر برای موومان پایانی بنویسد، متنی بسیار کوتاه تر و سبک تر از فوگ بزرگ که جایگزین شد. این پایان جدید در پاییز ۱۸۲۶، در حین وخامت شدید بیماری بتهوون نوشته شد، [ ۲] و آخرین قطعهٔ کامل موسیقی است که وی قبل از مرگش در مارس ۱۸۲۷ ساخت.
بتهوون هرگز نتوانست شاهد اجرای نسخهٔ نهایی این کوارتت باشد. اولین اجرای آن در ۲۲ آوریل ۱۸۲۷، تقریباً یک ماه پس از مرگ او انجام شد.
با آنکه موومان ششم و اولیۀ کوارتت ( فوگ بزرگ ) به طور جداگانه تحت اپوس ۱۳۳، منتشر شد اما در اجراهای مدرن گاهی اوقات از تفکر اصلی آهنگساز پیروی می کنند و «فینال جایگزین» را کنار گذاشته و با فوگ به پایان می برند. [ ۳] رابرت سیمپسون[ پ] ( آهنگساز انگلیسی، ۱۹۷۷–۱۹۲۱ ) اظهار می دارد اجرای «فوگ بزرگ» پس از فینالِ جایگزین، مقصود بتهوون را از این اثر به عنوان یک کوارتت هفت موومانی، به بهترین شکل به سرانجام می رساند. [ ۴]
