کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی (بتهوون). کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی در می بمل ماژور، اُپوس ۱۶ ) ، یک کوئینتت ( پنج نوازی ) ساختهٔ لودویگ فان بتهوون است که آن را در سال ۱۷۹۶، برای پنج سازِ پیانو، ابوا، کلارینت، کُر ( هورن ) و فاگوت ( باسون ) ، و در سه موومان تصنیف کرد.
گویا بتهوون در تصنیفِ این اثر از کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی در می بمل ماژور، ک. ۴۵۲، ساختهٔ ولفگانگ آمادئوس موتسارت ( ۱۷۸۴ ) الهام گرفت.
بتهوون این کوئینتت را در سه موومان ساخته است.
• گراو - آلگرو ما نُن تروپو
• آندانته کانتابیله
• روندو: آلگرو ما نُن تروپو
اجرای کاملِ این اثر حدود ۲۳ تا ۲۷ دقیقه به طول می انجامد.
بتهوون، حدود یک سال بعد، از این اثر، تنظیمی در فرم چهارنوازی ( کوارتت ) برای پیانو همراه با سه نوازی زهی ( ویولن، ویولا و ویولنسل ) با همان شمارهٔ اُپوس و همان نشانه های سرعتِ اجرا منتشر کرد. از این تنظیم معمولاً با عنوانِ «اُپوس ۱۶ب» یاد می کنند.
انتشارات آرتاریا تنظیمی غیررسمی از کوئینتتِ اُپوس ۱۶ بتهوون در فرم «کوارتت» و با عنوان «اُپوس ۷۵» منتشر کرده است.
گویا بتهوون در تصنیفِ این اثر از کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی در می بمل ماژور، ک. ۴۵۲، ساختهٔ ولفگانگ آمادئوس موتسارت ( ۱۷۸۴ ) الهام گرفت.
بتهوون این کوئینتت را در سه موومان ساخته است.
• گراو - آلگرو ما نُن تروپو
• آندانته کانتابیله
• روندو: آلگرو ما نُن تروپو
اجرای کاملِ این اثر حدود ۲۳ تا ۲۷ دقیقه به طول می انجامد.
بتهوون، حدود یک سال بعد، از این اثر، تنظیمی در فرم چهارنوازی ( کوارتت ) برای پیانو همراه با سه نوازی زهی ( ویولن، ویولا و ویولنسل ) با همان شمارهٔ اُپوس و همان نشانه های سرعتِ اجرا منتشر کرد. از این تنظیم معمولاً با عنوانِ «اُپوس ۱۶ب» یاد می کنند.
انتشارات آرتاریا تنظیمی غیررسمی از کوئینتتِ اُپوس ۱۶ بتهوون در فرم «کوارتت» و با عنوان «اُپوس ۷۵» منتشر کرده است.
کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی (موتسارت). کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی ( به انگلیسی: Quintet in E flat major for Piano and Winds ) در می بمل ماژور ( ک. ۴۵۲ ) ساختهٔ ولفگانگ آمادئوس موتسارت در ۳۰ مارس ۱۷۸۴ است. دو روز پس از اتمام قطعه، موتسارت آن را در سالن تئاتر ملی وین اجرا کرد. پس از اجرا، او به پدرش می نویسد: "به اعتقاد خودم بهترین قطعه ای است که تاکنون نوشته ام!" پارتیتور قطعه شامل پیانو، ابوا، کلارینت، هورن و فاگوت است.
موتسارت این اثر را در فرم رایج سونات، در سه موومان نوشته است:
• لارگو - آلگرو مودِراتو
• لارگِتو
• آلگرتو
موومان اول، آلگرو، درخشان است و بیشتر روی انتقال تم از سازی به ساز دیگر تمرکز دارد. در اکثر بخش های موومان اول، پیانو تمی جدید ارائه می دهد و سازهای بادی به نوبت واریاسیون هایی روی آن اجرا می کنند. موومان دوم بسیار شبیه با دیگر موومان های آهستهٔ موتزارت است: آرام و پیوسته ولی لطیف. موومان سوم در فرم آلگرو – روندو نوشته شده است، فرمی معمول که موومان سوم اکثر کنسرتوهای پیانو در دوران کلاسیک در آن نوشته شده اند. این موومان در میانهٔ خود با بخشی کادانس مانند به کودا وصل می شود که آن را بسیار شبیه به موومان سوم سونات پیانوی شمارهٔ ۱۳، ک. ۳۳۳ می کند. این اثر الهام بخش کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی، اُپوس ۱۶ در «می بمل ماژور» ( ۱۷۹۶ ) ، ساختهٔ لودویگ فان بتهوون بوده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفموتسارت این اثر را در فرم رایج سونات، در سه موومان نوشته است:
• لارگو - آلگرو مودِراتو
• لارگِتو
• آلگرتو
موومان اول، آلگرو، درخشان است و بیشتر روی انتقال تم از سازی به ساز دیگر تمرکز دارد. در اکثر بخش های موومان اول، پیانو تمی جدید ارائه می دهد و سازهای بادی به نوبت واریاسیون هایی روی آن اجرا می کنند. موومان دوم بسیار شبیه با دیگر موومان های آهستهٔ موتزارت است: آرام و پیوسته ولی لطیف. موومان سوم در فرم آلگرو – روندو نوشته شده است، فرمی معمول که موومان سوم اکثر کنسرتوهای پیانو در دوران کلاسیک در آن نوشته شده اند. این موومان در میانهٔ خود با بخشی کادانس مانند به کودا وصل می شود که آن را بسیار شبیه به موومان سوم سونات پیانوی شمارهٔ ۱۳، ک. ۳۳۳ می کند. این اثر الهام بخش کوئینتت برای پیانو و سازهای بادی، اُپوس ۱۶ در «می بمل ماژور» ( ۱۷۹۶ ) ، ساختهٔ لودویگ فان بتهوون بوده است.
