سرای سپنج است بر راه رو
تو گردی کهن دیگر آید به نو.
فردوسی.
اگر زآهنی چرخ بگْدازدت چو گشتی کهن باز نَنْوازدت.
فردوسی.
چنین گفت پرسنده را سروبن که شادان بدم تا نگشتم کهن.
فردوسی.
ای گشته کهن به کار دیوی وَاکنون به نوی شده خدایی.
ناصرخسرو.
کهن گشتی و نو بودی تو بی شک کهن گردد نو ار سنگ است و خاره.
ناصرخسرو.
مادری دیدی که فرزندش کهن گردد هگرزچون کهن مادرْش را بسیار بازآید نوی.
ناصرخسرو.
چو خدمتگزاریت گردد کهن حق سالیانش فرامش مکن.
سعدی ( بوستان ).
رجوع به کهن شدن شود. || از رونق و رواج افتادن. بر اثر گذشت روزگار از مقبولیت چیزی کاسته شدن. بر اثر مرور زمان از جلوه و زیبایی چیزی کم شدن : همه سخته باید که راندسخن
که گفتار نیکو نگردد کهن.
فردوسی.
سه دیگر بدانی که هرگز سخن نگردد برِ مرد دانا کهن.
فردوسی.
کهن گشته این داستانها ز من همی نو شود بر سر انجمن.
فردوسی.
کهن گشت این نامه باستان ز گفتار وکردار آن راستان.
فردوسی.
که این داستانها و چندین سخن گذشته بر او سال و گشته کهن.
فردوسی.
نو شعرهای حجت بر خویشتن به حجت برخوان اگر کهن گشت این گفته کسائی.
ناصرخسرو.
کهن گردد اکنون حدیث افاضل چو از عقل او حله علم نو شد.
خاقانی.
|| فراموش شدن. از یادها رفتن.از لوح خاطر محو شدن : که هرگز نگردد کهن نام نو
برآید ز مردی همی کام نو.
فردوسی.
همی نام جستی میان دو صف کنون نام جاویدت آمد به کف
که تا در جهان مردم است و سخن
چنان نام هرگز نگردد کهن.
فردوسی.
- کهن گشتن رنج کسی ؛ ضایع و تباه شدن آن. پاداش زحمات کسی فراموش شدن یا به تأخیر افتادن. تلاش و کوشش کسی بی اجر ماندن : بسی رنج برداشتی زین سخن
نمانم که رنج تو گردد کهن.
فردوسی.
رجوع به ترکیب «کهن شدن رنج » ذیل «کهن شدن » شود. || دیر ماندن. بسیار توقف کردن. بسیار درنگ کردن. دیر زیستن : بیشتر بخوانید ...