کُنْگو بِرازاویل (Brazzavile Congo)
نمایی از شهر برازوایل، نمایی از شهر برازوایل، موقعیت. کشور کنگو در افریقای غربی و در ساحل اقیانوس اطلس جای دارد. کشورهای کامرون و جمهوری افریقای مرکزی از شمال، کنگو کینشاسا از شرق و جنوب، ایالت کابیندا (کشور آنگولا)، و اقیانوس اطلس از جنوب غربی، و کشور گابون از غرب آن را در میان گرفته اند. مساحت این سرزمین ۳۴۲هزار کیلومتر مربع است و شهر برازاویل پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور کنگو به سه ناحیۀ جغرافیایی تقسیم می شود: ۱. جلگۀ پست ساحلی با درازای ۱۶۰ کیلومتر که از مرز کشور گابون تا مرز ایالت کابیندا گسترده است و رودخانۀ کوئیلو از میان آن می گذرد. ۲. رشته کوه های مایومبه (کریستال) با ارتفاع متوسط ۸۰۰ متر که به وسیلۀ درّۀ رود کوئیلو قطع می شود و جلگۀ ساحلی را از درون بوم کشور جدا می کند. ۳. ناحیۀ درون بومی کشور که با درّۀ حاصل خیز رود نیئاری در جنوب و ارتفاعات باتِکِه و درّۀ لوئسه در شمال آغاز می شود و رو به شمال و شرق، حوضۀ ریزابه های رود کنگو و رود اوبانگی و اراضی وسیع پوشیده از باتلاق های متعدد شرقی را دربر می گیرد. کوه لِکِتی با بلندی ۱,۰۴۰ متر در این ناحیه و در مرز کشور گابون قرار دارد و رودخانه های لِفینی، اِنکِنی، آلیما، مامبیلی، سانگا، لیکوآلا و بسیاری رودهای دیگر، که همگی ریزابه های رود کنگو به شمار می روند، در این ناحیه جریان دارند. رودخانۀ اِنگوکو، که یکی از ریزابه های رودخانۀ سانگا است، بخشی از مرز کشور کامرون را تشکیل می دهد و رودخانه های اوبانگی و کنگو این سرزمین را از کشور کنگو کینشاسا جدا می کنند. کنگو از نظر اداری به دَه ناحیه تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از برازاویل، مادینگو، پوئنت نوآر، لوبومو، و کینکالا. اقلیم کنگو سراسر مدارگانی و گرم است. بارندگی ارتفاعات جنوب غربی نسبتاً سنگین و فصل خشک و آفتابی آن از اردیبهشت تا مهر به درازا می کشد و حوضۀ رود کنگو از رطوبت و بارندگی بیشتری برخوردار است. میانگین دمای شهر برازاویل در دی ماه۲۵.۶ درجۀ سانتی گراد و در تیرماه۲۲.۸ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به۱.۴۷۳ میلی متر می رسد. تقریباً ۶۰ درصد از مساحت کنگو را جنگل های انبوه بارانی فراگرفته که غالباً از نوع درختان ماهون و سخت چوب اند و نواحی شمال شرقی را علفزارهای ساوانایی پوشانده است و بز کوهی، زرافه، ببر چیتا، تمساح، بوفالو، گوریل و انواع پرنده و مارهای بوآ و کبرا و غیره حیات وحش آن را تشکیل می دهند.
اقتصاد. آب فراوان و استعداد و حاصل خیزی زمین، کشاورزی را رکن اصلی اقتصاد کنگو قرار داده و حدود ۴۵هزار هکتار از اراضی این کشور را به کشاورزی اختصاص داده است و ۵۲ درصد نیروی کار را در این بخش به خود مشغول داشته است. کاساوا که غذای اصلی مردم است و نیشکر و قهوه که جزو اقلام صادراتی هستند، همراه با موز، سیب زمینی، بادام زمینی، نخل روغن، سیب زمینی هندی، آناناس، کاکائو و کائوچو ازجمله محصولات مهم کشاورزی این سرزمین محسوب می شوند. ۱۹.۵میلیون هکتار از اراضی کنگو پوشیده از جنگل است و تولید سالانۀ چوب و الوار آن به۳.۲ میلیون متر مکعب می رسد و همراه با منابع نفت در دهۀ ۱۹۶۰ در این سرزمین کشف شده، این کشور را در ردیف یکی از صادرکنندگان چوب و سوخت، قرار داده است. موضوع صنعت نیز در سال های اخیر مورد توجه قرار داشته و تولید مواد غذایی، منسوجات، سیمان، مصنوعات فلزی، مواد شیمیایی و پالایش نفت از جمله فعالیت های صنعتی این کشور محسوب می شوند.
حکومت و سیاست. کنگو دارای نظام جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون گذاری است. مجلس ملی آن ۱۳۷ عضو و مجلس سنای آن ۶۶ عضو دارد که مردم آنان را برای مدت شش سال انتخاب می کنند. رئیس جمهور نیز با آرای مردم و برای یک دورۀ پنج سالۀ تمدیدپذیر برگزیده می شود. در انتخابات مارس ۲۰۰۲، دِنیس ساسو اِنگوئِسو برای بار دوم به ریاست جمهوری کشور برگزیده شده است.
مردم و تاریخ. جمعیت کنگو حدود ۴,۰۴۳,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۱۲ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۷ درصد است و اکثریت قومی آن را اقوام افریقایی و پیگمه ها تشکیل می دهند. ۵۰ درصد از مردم آن مسیحی اند و ۵۲ درصدشان در شهرها زندگی می کنند و زبان رسمی آنان فرانسه است. میانگین امید به زندگی در این کشور ۵۱ سال است و ۷۹ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. نخستین ساکنان کنگو پیگمه ها بودند. آنان بعدها به مرور به وسیلۀ اقوام کنگو جایگزین شدند. کنگویی ها دولتی تشکیل دادند و با سوداگران اروپایی به تجارت برده پرداختند. فرانسوی ها در قرن ۱۹ پویش کنگو را آغاز کردند و در ۱۸۸۲ آن جا را به یکی از مستعمرات خود به نام کنگوی فرانسه تبدیل کردند و در جنگ جهانی دوم شهر برازاویل را به پایتختی فرانسۀ آزاد برگزیدند. پس از پایان جنگ مردم سر به شورش برداشتند و خواستار استقلال کنگو شدند و در ۱۹۶۰ به استقلال دست یافتند. کودتای ژانویۀ ۱۹۶۹ به سرنگونی دولت قانونی کنگو انجامید و نظام کمونیستی بر کشور حاکم شد. سرگرد ماریان نگوآبی، رهبر جمهوری خلق کنگو، در ۱۹۷۷ کشته شد و سرهنگ اوپانگو قدرت را در دست گرفت. با فروپاشی دولت اتحاد جماهیر شوروی، حکومت کمونیستی کنگو نیز برافتاد و جمهوری چندحزبی جای آن را گرفت.
نمایی از شهر برازوایل، نمایی از شهر برازوایل، موقعیت. کشور کنگو در افریقای غربی و در ساحل اقیانوس اطلس جای دارد. کشورهای کامرون و جمهوری افریقای مرکزی از شمال، کنگو کینشاسا از شرق و جنوب، ایالت کابیندا (کشور آنگولا)، و اقیانوس اطلس از جنوب غربی، و کشور گابون از غرب آن را در میان گرفته اند. مساحت این سرزمین ۳۴۲هزار کیلومتر مربع است و شهر برازاویل پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور کنگو به سه ناحیۀ جغرافیایی تقسیم می شود: ۱. جلگۀ پست ساحلی با درازای ۱۶۰ کیلومتر که از مرز کشور گابون تا مرز ایالت کابیندا گسترده است و رودخانۀ کوئیلو از میان آن می گذرد. ۲. رشته کوه های مایومبه (کریستال) با ارتفاع متوسط ۸۰۰ متر که به وسیلۀ درّۀ رود کوئیلو قطع می شود و جلگۀ ساحلی را از درون بوم کشور جدا می کند. ۳. ناحیۀ درون بومی کشور که با درّۀ حاصل خیز رود نیئاری در جنوب و ارتفاعات باتِکِه و درّۀ لوئسه در شمال آغاز می شود و رو به شمال و شرق، حوضۀ ریزابه های رود کنگو و رود اوبانگی و اراضی وسیع پوشیده از باتلاق های متعدد شرقی را دربر می گیرد. کوه لِکِتی با بلندی ۱,۰۴۰ متر در این ناحیه و در مرز کشور گابون قرار دارد و رودخانه های لِفینی، اِنکِنی، آلیما، مامبیلی، سانگا، لیکوآلا و بسیاری رودهای دیگر، که همگی ریزابه های رود کنگو به شمار می روند، در این ناحیه جریان دارند. رودخانۀ اِنگوکو، که یکی از ریزابه های رودخانۀ سانگا است، بخشی از مرز کشور کامرون را تشکیل می دهد و رودخانه های اوبانگی و کنگو این سرزمین را از کشور کنگو کینشاسا جدا می کنند. کنگو از نظر اداری به دَه ناحیه تقسیم می شود و شهرهای مهم آن عبارت اند از برازاویل، مادینگو، پوئنت نوآر، لوبومو، و کینکالا. اقلیم کنگو سراسر مدارگانی و گرم است. بارندگی ارتفاعات جنوب غربی نسبتاً سنگین و فصل خشک و آفتابی آن از اردیبهشت تا مهر به درازا می کشد و حوضۀ رود کنگو از رطوبت و بارندگی بیشتری برخوردار است. میانگین دمای شهر برازاویل در دی ماه۲۵.۶ درجۀ سانتی گراد و در تیرماه۲۲.۸ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به۱.۴۷۳ میلی متر می رسد. تقریباً ۶۰ درصد از مساحت کنگو را جنگل های انبوه بارانی فراگرفته که غالباً از نوع درختان ماهون و سخت چوب اند و نواحی شمال شرقی را علفزارهای ساوانایی پوشانده است و بز کوهی، زرافه، ببر چیتا، تمساح، بوفالو، گوریل و انواع پرنده و مارهای بوآ و کبرا و غیره حیات وحش آن را تشکیل می دهند.
اقتصاد. آب فراوان و استعداد و حاصل خیزی زمین، کشاورزی را رکن اصلی اقتصاد کنگو قرار داده و حدود ۴۵هزار هکتار از اراضی این کشور را به کشاورزی اختصاص داده است و ۵۲ درصد نیروی کار را در این بخش به خود مشغول داشته است. کاساوا که غذای اصلی مردم است و نیشکر و قهوه که جزو اقلام صادراتی هستند، همراه با موز، سیب زمینی، بادام زمینی، نخل روغن، سیب زمینی هندی، آناناس، کاکائو و کائوچو ازجمله محصولات مهم کشاورزی این سرزمین محسوب می شوند. ۱۹.۵میلیون هکتار از اراضی کنگو پوشیده از جنگل است و تولید سالانۀ چوب و الوار آن به۳.۲ میلیون متر مکعب می رسد و همراه با منابع نفت در دهۀ ۱۹۶۰ در این سرزمین کشف شده، این کشور را در ردیف یکی از صادرکنندگان چوب و سوخت، قرار داده است. موضوع صنعت نیز در سال های اخیر مورد توجه قرار داشته و تولید مواد غذایی، منسوجات، سیمان، مصنوعات فلزی، مواد شیمیایی و پالایش نفت از جمله فعالیت های صنعتی این کشور محسوب می شوند.
حکومت و سیاست. کنگو دارای نظام جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون گذاری است. مجلس ملی آن ۱۳۷ عضو و مجلس سنای آن ۶۶ عضو دارد که مردم آنان را برای مدت شش سال انتخاب می کنند. رئیس جمهور نیز با آرای مردم و برای یک دورۀ پنج سالۀ تمدیدپذیر برگزیده می شود. در انتخابات مارس ۲۰۰۲، دِنیس ساسو اِنگوئِسو برای بار دوم به ریاست جمهوری کشور برگزیده شده است.
مردم و تاریخ. جمعیت کنگو حدود ۴,۰۴۳,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۱۲ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۷ درصد است و اکثریت قومی آن را اقوام افریقایی و پیگمه ها تشکیل می دهند. ۵۰ درصد از مردم آن مسیحی اند و ۵۲ درصدشان در شهرها زندگی می کنند و زبان رسمی آنان فرانسه است. میانگین امید به زندگی در این کشور ۵۱ سال است و ۷۹ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. نخستین ساکنان کنگو پیگمه ها بودند. آنان بعدها به مرور به وسیلۀ اقوام کنگو جایگزین شدند. کنگویی ها دولتی تشکیل دادند و با سوداگران اروپایی به تجارت برده پرداختند. فرانسوی ها در قرن ۱۹ پویش کنگو را آغاز کردند و در ۱۸۸۲ آن جا را به یکی از مستعمرات خود به نام کنگوی فرانسه تبدیل کردند و در جنگ جهانی دوم شهر برازاویل را به پایتختی فرانسۀ آزاد برگزیدند. پس از پایان جنگ مردم سر به شورش برداشتند و خواستار استقلال کنگو شدند و در ۱۹۶۰ به استقلال دست یافتند. کودتای ژانویۀ ۱۹۶۹ به سرنگونی دولت قانونی کنگو انجامید و نظام کمونیستی بر کشور حاکم شد. سرگرد ماریان نگوآبی، رهبر جمهوری خلق کنگو، در ۱۹۷۷ کشته شد و سرهنگ اوپانگو قدرت را در دست گرفت. با فروپاشی دولت اتحاد جماهیر شوروی، حکومت کمونیستی کنگو نیز برافتاد و جمهوری چندحزبی جای آن را گرفت.
wikijoo: کنگو_برازاویل