انجمن وین یا کنگره وین کنفرانس سفیران قدرت های بزرگ اروپا به ریاست سیاستمدار اتریشی کلمنز ونزل ون مترنیخ بود که از یکم نوامبر ۱۸۱۴ تا ۸ ژوئن ۱۸۱۵ در وین برگزار شد.
هدف کنگره وین حل مسائل و ترسیم دوبارهٔ نقشهٔ سیاسی اروپا پس از شکست امپراتوری اول فرانسه، در جریان جنگ های ناپلئونی و همچنین بازتابی از تغییر در جایگاه دولت های ملی اروپایی بود که با انحلال امپراتوری مقدس روم، هشت سال پیش از آن نمایان شد. به رغم بازگشت ناپلئون از تبعید و از سرگیری فرمانروایی در فرانسه در مارس ۱۸۱۵ بحث ها ادامه یافت و سند نهایی این کنگره نه روز پیش از شکست نهایی ناپلئون در جنگ واترلو در هشتم ژوئن ۱۸۱۵ به امضا رسید.
... [مشاهده متن کامل]
ویژگی نامعمول کنگره وین آن بود که به معنای درست کلمه «کنگره» نبود، هرگز با حضور تمام اعضا تشکیل نشد و بیشتر بحث های آن به صورت غیررسمی در میان قدرت های بزرگ بدون داشتن نماینده از کشورهای کوچک تر روی می داد. با این حال همه شاهان و شهریاران اروپا در این روند حضور داشتند و تنها دولت اروپایی که اجازه حضور در این کنگره را پیدا نکرد عثمانی بود. نظم نوین جهانی که در اثر کنگره وین به وجود آمد به کنسرت اروپا معروف است.
جنگ های ناپلئونی مرزهای اروپا و موازنه به وجود آمده در جنگ هفت ساله را بهم زد و تخم انقلاب و اندیشه های جدید را در اروپا پاشید.
براساس پیمان پاریس که به دنبال استعفای ناپلئون و پیمان فونتن بلو ( ۱۱ آوریل ۱۸۱۴ ) منعقد شد، مقرر شد که برای حل مسائل بین المللی و تقسیم سرزمین هایی که از فرانسه بازپس گرفته شده بود کنگره ای در شهر وین تشکیل شود.
چهار قدرت بزرگی که در پیمان شومون همبستگی خود را در مقابل فرانسه اعلام کرده بودند، تصمیم گیران اصلی در کنگره وین بودند. بر اساس پیمان شومون، امپراتوری روسیه، بریتانیا، امپراتوری اتریش و پادشاهی پروس توافق کرده بودند پیش از آغاز به کار رسمی این کنگره، اختلافات میان خود را بر اساس منافع دولت های متبوعشان در یک مجمع سری حل و فصل کنند. در این مجمع سری، چهار قدرت بزرگ در مورد تقسیم متصرفات فرانسه به توافق رسیدند، و این در حالی بود که نمایندگان دولت های دیگر در این تصمیم ها نقشی نداشتند.
هدف بریتانیا در کنگره وین، تحکیم و توسعه قدرت دریایی بریتانیا بود و می خواست بر متصرفات استعماری کشورهای دیگر چون اسپانیا، پرتغال و هلند دست پیدا کند. بریتانیا، در این زمینه، فرانسه و امپراتوری روسیه را رقیب خود می دانست.
هدف کنگره وین حل مسائل و ترسیم دوبارهٔ نقشهٔ سیاسی اروپا پس از شکست امپراتوری اول فرانسه، در جریان جنگ های ناپلئونی و همچنین بازتابی از تغییر در جایگاه دولت های ملی اروپایی بود که با انحلال امپراتوری مقدس روم، هشت سال پیش از آن نمایان شد. به رغم بازگشت ناپلئون از تبعید و از سرگیری فرمانروایی در فرانسه در مارس ۱۸۱۵ بحث ها ادامه یافت و سند نهایی این کنگره نه روز پیش از شکست نهایی ناپلئون در جنگ واترلو در هشتم ژوئن ۱۸۱۵ به امضا رسید.
... [مشاهده متن کامل]
ویژگی نامعمول کنگره وین آن بود که به معنای درست کلمه «کنگره» نبود، هرگز با حضور تمام اعضا تشکیل نشد و بیشتر بحث های آن به صورت غیررسمی در میان قدرت های بزرگ بدون داشتن نماینده از کشورهای کوچک تر روی می داد. با این حال همه شاهان و شهریاران اروپا در این روند حضور داشتند و تنها دولت اروپایی که اجازه حضور در این کنگره را پیدا نکرد عثمانی بود. نظم نوین جهانی که در اثر کنگره وین به وجود آمد به کنسرت اروپا معروف است.
جنگ های ناپلئونی مرزهای اروپا و موازنه به وجود آمده در جنگ هفت ساله را بهم زد و تخم انقلاب و اندیشه های جدید را در اروپا پاشید.
براساس پیمان پاریس که به دنبال استعفای ناپلئون و پیمان فونتن بلو ( ۱۱ آوریل ۱۸۱۴ ) منعقد شد، مقرر شد که برای حل مسائل بین المللی و تقسیم سرزمین هایی که از فرانسه بازپس گرفته شده بود کنگره ای در شهر وین تشکیل شود.
چهار قدرت بزرگی که در پیمان شومون همبستگی خود را در مقابل فرانسه اعلام کرده بودند، تصمیم گیران اصلی در کنگره وین بودند. بر اساس پیمان شومون، امپراتوری روسیه، بریتانیا، امپراتوری اتریش و پادشاهی پروس توافق کرده بودند پیش از آغاز به کار رسمی این کنگره، اختلافات میان خود را بر اساس منافع دولت های متبوعشان در یک مجمع سری حل و فصل کنند. در این مجمع سری، چهار قدرت بزرگ در مورد تقسیم متصرفات فرانسه به توافق رسیدند، و این در حالی بود که نمایندگان دولت های دیگر در این تصمیم ها نقشی نداشتند.
هدف بریتانیا در کنگره وین، تحکیم و توسعه قدرت دریایی بریتانیا بود و می خواست بر متصرفات استعماری کشورهای دیگر چون اسپانیا، پرتغال و هلند دست پیدا کند. بریتانیا، در این زمینه، فرانسه و امپراتوری روسیه را رقیب خود می دانست.
