کُنگره های صلح (Peace Congresses)
نشست های چند ملّیتی برای دستیابی یا حفظ صلح و جلوگیری از جنگ ها. گرچه صلح طلبی فلسفی و دینی تقریباً به قدمت خود جنگ است، اما تلاش های سازمان یافته برای غیرقانونی کردن جنگ از اواسط قرن ۱۹ آغاز شد. اصطلاح «کنگرۀ صلح» به نشست دیپلمات ها برای پایان دادن به بعضی از جنگ ها با پیمان صلح، و همچنین همایش بین المللی برای جلوگیری از جنگ های آتی اطلاق می شود. محورهای اصلی تلاش های بین المللی صلح طلبانه عبارت اند از تشویق حکمیت و میانجیگری بین المللی در اختلافات بین کشورها؛ تأسیس سازمانی بین المللی، مانند جامعۀ ملل یا سازمان ملل متحد؛ تکوین و تدوین قوانین بین المللی؛ گسترش دامنۀ استفاده از دیوان بین المللی دادگستری و اعطای قدرت کافی برای اجرای مصوبات خود؛ و خلع سلاح عمومی. نخستین کنگرۀ بین المللی صلح در لندن در ۱۸۴۳ آغاز به کار کرد. در این کنگره پیشنهاد تأسیس کنگره ای از ملل و حکمیت بین المللی، تبلیغات ضد جنگ، و کنترل تولید و فروش اسلحه و مهمات مطرح شد. دومین کنگره، معروف به کنگرۀ صلح جهانی، در بروکسل در ۱۸۴۸ گشایش یافت و سپس کنگره هایی در پاریس (۱۸۴۹)، فرانکفورت (۱۸۵۰) و لندن (۱۸۵۱) برپا شد. فعالیت بین المللی صلح، ابتدا با جنگ کریمه و سپس جنگ داخلی امریکا، متوقف شد. در ۱۸۶۷، شارل لومونیه کنگرۀ صلح ژنو را برپا کرد که به اتحادیۀ بین المللی صلح و آزادی شهرت یافت و پس از جنگ فرانسه و پروس (۱۸۷۰ـ۱۸۷۱) در بروکسل (۱۸۷۳) تشکیل جلسۀ مجدد داد، و پیشنهادهایی برای قوانین بین المللی از سوی دیوید دادلی فیلد، اساس مذاکرات بود. در نیمکرۀ غربی، نخستین کنفرانس پان امریکن تشکیل شد (۱۸۸۹ـ۱۸۹۰). در جریان نمایشگاه جهانی کلمبیا در شیکاگو (۱۸۹۳)، کنگرۀ جهانی صلح طرح های تأسیس دادگاه بین المللی حکمیت را مطرح کرد. در ۱۸۹۹ دادگاه در دیوان لاهه تأسیس شد. تا ۱۹۱۴ دادگاه با موفقیت دربارۀ چهارده فقره اختلاف بین المللی حکمیت کرد، اما با آغاز جنگ جهانی اول، فعالیت های کنگره های صلح متوقف و از ۱۹۱۹ از سر گرفته شد. دو سال بعد دو سازمان بین المللی، یعنی جامعۀ ملل در ژنو و دادگاه دایم عدالت بین المللی در لاهه، تأسیس شدند. پس از ۱۹۱۹ مهم ترین کنگرۀ بین المللی صلح، نشست های سالانۀ فدراسیون بین المللی جامعۀ ملل در بروکسل بود که همّ خود را صرف خلع سلاح می کرد. همایش های دوجانبه و چندجانبۀ خلع سلاح سرانجام منجر به امضای پیمان کلاگ ـ بریان (۱۹۲۸) از سوی پانزده کشور شد که جنگ را به منزلۀ ابزار سیاسی ردّ کرده بودند. اما، سه سال بعد ژاپن (امضاکنندۀ پیمان) به منچوری حمله کرد، و در ۱۹۳۵ ایتالیا نیز به اتیوپی هجوم بُرد. وحشت ناشی از جنگ جهانی دوم و پیامدهای اقتصادی و اجتماعی و اختراع و ساخت سلاح های هسته ای، تلاش جهانی را برای برقراری صلح از طریق سازمان ملل تشدید کرد. هم اکنون چندین سازمان بین المللی صلح با هدف مشترک صلح جهانی تأسیس شده اند، که مهم ترین آن ها دفتر بین المللی صلح در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ است. این سازمان در ۱۹۸۴ با کنفدراسیون بین المللی خلع سلاح و صلح ادغام شد و اکنون دارای ۱۶۹ سازمان بین المللی، ملی و محلی صلح طلب است. کنفرانس های اخیر شامل نشست ۱۴۹ عضو کمیتۀ ژنو (۱۹۸۹) در پاریس است که بر ممنوعیت کاربرد سلاح های شیمیایی در جنگ تأکید کرد و خواستار خلع سلاح عمومی و کامل شد.
نشست های چند ملّیتی برای دستیابی یا حفظ صلح و جلوگیری از جنگ ها. گرچه صلح طلبی فلسفی و دینی تقریباً به قدمت خود جنگ است، اما تلاش های سازمان یافته برای غیرقانونی کردن جنگ از اواسط قرن ۱۹ آغاز شد. اصطلاح «کنگرۀ صلح» به نشست دیپلمات ها برای پایان دادن به بعضی از جنگ ها با پیمان صلح، و همچنین همایش بین المللی برای جلوگیری از جنگ های آتی اطلاق می شود. محورهای اصلی تلاش های بین المللی صلح طلبانه عبارت اند از تشویق حکمیت و میانجیگری بین المللی در اختلافات بین کشورها؛ تأسیس سازمانی بین المللی، مانند جامعۀ ملل یا سازمان ملل متحد؛ تکوین و تدوین قوانین بین المللی؛ گسترش دامنۀ استفاده از دیوان بین المللی دادگستری و اعطای قدرت کافی برای اجرای مصوبات خود؛ و خلع سلاح عمومی. نخستین کنگرۀ بین المللی صلح در لندن در ۱۸۴۳ آغاز به کار کرد. در این کنگره پیشنهاد تأسیس کنگره ای از ملل و حکمیت بین المللی، تبلیغات ضد جنگ، و کنترل تولید و فروش اسلحه و مهمات مطرح شد. دومین کنگره، معروف به کنگرۀ صلح جهانی، در بروکسل در ۱۸۴۸ گشایش یافت و سپس کنگره هایی در پاریس (۱۸۴۹)، فرانکفورت (۱۸۵۰) و لندن (۱۸۵۱) برپا شد. فعالیت بین المللی صلح، ابتدا با جنگ کریمه و سپس جنگ داخلی امریکا، متوقف شد. در ۱۸۶۷، شارل لومونیه کنگرۀ صلح ژنو را برپا کرد که به اتحادیۀ بین المللی صلح و آزادی شهرت یافت و پس از جنگ فرانسه و پروس (۱۸۷۰ـ۱۸۷۱) در بروکسل (۱۸۷۳) تشکیل جلسۀ مجدد داد، و پیشنهادهایی برای قوانین بین المللی از سوی دیوید دادلی فیلد، اساس مذاکرات بود. در نیمکرۀ غربی، نخستین کنفرانس پان امریکن تشکیل شد (۱۸۸۹ـ۱۸۹۰). در جریان نمایشگاه جهانی کلمبیا در شیکاگو (۱۸۹۳)، کنگرۀ جهانی صلح طرح های تأسیس دادگاه بین المللی حکمیت را مطرح کرد. در ۱۸۹۹ دادگاه در دیوان لاهه تأسیس شد. تا ۱۹۱۴ دادگاه با موفقیت دربارۀ چهارده فقره اختلاف بین المللی حکمیت کرد، اما با آغاز جنگ جهانی اول، فعالیت های کنگره های صلح متوقف و از ۱۹۱۹ از سر گرفته شد. دو سال بعد دو سازمان بین المللی، یعنی جامعۀ ملل در ژنو و دادگاه دایم عدالت بین المللی در لاهه، تأسیس شدند. پس از ۱۹۱۹ مهم ترین کنگرۀ بین المللی صلح، نشست های سالانۀ فدراسیون بین المللی جامعۀ ملل در بروکسل بود که همّ خود را صرف خلع سلاح می کرد. همایش های دوجانبه و چندجانبۀ خلع سلاح سرانجام منجر به امضای پیمان کلاگ ـ بریان (۱۹۲۸) از سوی پانزده کشور شد که جنگ را به منزلۀ ابزار سیاسی ردّ کرده بودند. اما، سه سال بعد ژاپن (امضاکنندۀ پیمان) به منچوری حمله کرد، و در ۱۹۳۵ ایتالیا نیز به اتیوپی هجوم بُرد. وحشت ناشی از جنگ جهانی دوم و پیامدهای اقتصادی و اجتماعی و اختراع و ساخت سلاح های هسته ای، تلاش جهانی را برای برقراری صلح از طریق سازمان ملل تشدید کرد. هم اکنون چندین سازمان بین المللی صلح با هدف مشترک صلح جهانی تأسیس شده اند، که مهم ترین آن ها دفتر بین المللی صلح در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ است. این سازمان در ۱۹۸۴ با کنفدراسیون بین المللی خلع سلاح و صلح ادغام شد و اکنون دارای ۱۶۹ سازمان بین المللی، ملی و محلی صلح طلب است. کنفرانس های اخیر شامل نشست ۱۴۹ عضو کمیتۀ ژنو (۱۹۸۹) در پاریس است که بر ممنوعیت کاربرد سلاح های شیمیایی در جنگ تأکید کرد و خواستار خلع سلاح عمومی و کامل شد.
wikijoo: کنگره_های_صلح