کنک

لغت نامه دهخدا

کنک.[ ک َ ن َ / ک ِ ن َ / ک ِ ن ِ ] ( اِ ) نوعی از گیاه باشد که از آن ریسمان تابند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). || ( ص ) بخیل و خسیس. ( برهان ). در شیراز مرد لئیم و خسیس و بی همت. ( آنندراج ). خسیس و بخیل و تنگدست. ( ناظم الاطباء ). || گردکانی که مغز آن به دشواری برآید. ( برهان ) ( جهانگیری ) ( فرهنگ رشیدی ). جوز و گردکانی که مغز آن به دشواری برآید. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ) :
با نان و پنیر خود قناعت می کن
تا بازرهی ز جور گردوی کنک.
ابواسحاق اطعمه ( از آنندراج ).
باز میویز فراوان به تنقل می خور
آن زمان از سر گردوی کنک مغز برآر.
ابواسحاق اطعمه ( از آنندراج ).
کنک. [ ک ُ ن ُ] ( اِ ) قنق. بخور. لبان. کندر. ( از دزی ج 2 ص 495 ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) خسیس بخیل ممسک .
قنق . بخور . لبان

فرهنگ معین

(کَ نَ ) (اِ. ) گردویی که مغز آن به سختی برآید.
(کَ نِ یا کَ نَ ) (ص . ) بخیل ، خسیس .

فرهنگ عمید

۱. گردوی سخت.
۲. بخیل، خسیس، کنسک، کنس.

واژه نامه بختیاریکا

وسیله تورباف حمل محصول درو شده. به یاد مصرع کنک وا سر مزن ، ره خرمن دیره

پیشنهاد کاربران

کنک درزبان بختیاری : دو چوب هلالی شکل که با نخ ضخیمی که با موی بز بافته میشود؛ دوقسمت کنک را شبیه تور ماهیگیری یا تور دروازه ، با آن نخ میبافند و هنگام درو خوشه های گندم و جو را میان آن میگذارندو میبندندوتا خرمن حمل میکنند. آدم های نحیف ونزار و هم چنین افراد کوژپشت راهم به کنک تشبیه میکنند.
Kennaku
گویش تربت حیدریه یعنی گلو

بپرس