کنوانسیون ژنِو ( به فرانسوی: Convention de Genève ) یا پیمان ژنو، پیمانی است که بین کشورهای امضاکننده بسته شده است و پراهمیت ترین ماده حقوق بین الملل بشردوستانه است. کنوانسیون ژنو مفادی را برای زمان جنگ وضع کرده است که از افرادی که دیگر در جنگ نیستند حفاظت و حمایت می کند. بنیان گذاری و گسترش کنوانسیون ژنو بر اساس تجربه هایی است که حکومت ها در دوران جنگ هایشان گرد آورده بودند.
نهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر نخستین پیشگام در امور بشردوستانه بین المللی می باشد که منطبق با حقوق بین الملل رفتار می کند. این نهضت در زمینه محافظت از زخمی ها و بیماران عضو در نیروهای مسلح کشورها در نبردهای زمینی، دریایی و همچنین در زمان اسارت فعالیت می کرد. در سال ۱۹۴۹، با تصویب کنوانسیون ژنو، چهارچوب کلی جدیدی برای کمک به نیازمندان در شرایط جنگی فراهم آمد.
• ۱۸۶۴ دوازده کشور در نخستین کنفرانس در شهر ژنو موافقت می کنند که سربازانی که در جبهه زخمی شده اند را جمع آوری نمایند و به آن ها کمک های پزشکی برسانند.
• ۱۹۰۶ کنوانسیون دوم در ژنو نشست کرد و در مفاد کنفرانس ۱۸۶۴ تجدید نظر شد و جمعیت های کمک رسانی و خیریه هایی که کمک های پزشکی می رسانند دعوت به همکاری شدند.
• ۱۹۲۹ کنواسیون سوم پس از به پایان رسیدن جنگ اول جهانی در ژنو تشکیل شد و در این کنفرانس سه نشان صلیب سرخ، نشان شیر و خورشید سرخ و نشان هلال احمر تصویب شد. در این کنفرانس مفادی به تصویب رسید که دربارهٔ اسیران جنگی بود. در این کنوانسیون نخستین بار کمیته جهانی صلیب سرخ پایه گذاشته شد که سازمان مرکزی جمع آوری اطلاعات دربارهٔ اسیران جنگی شد.
• ۱۹۴۹ کنوانسیون چهارم پس از به پایان رسیدن جنگ دوم جهانی در ژنو کنفرانسی بر پا کرد. کشور ایران در تاریخ ۸ دسامبر ۱۹۴۹ این کنوانسیون را امضا کرد و در تاریخ ۲۰ فوریه ۱۹۵۷ به تصویب مجلس رسید. این کنفرانس دربارهٔ گسترش مفاد کنوانسیون های پیشین مفاد زیر را تصویب کرد:
• جمع آوری و رسانیدن خدمات پزشکی به سربازان و بیمار و زخمی در جبهه جنگ در خشکی
• جمع آوری و رسانیدن خدمات پزشکی به سربازان و بیماران جبهه در آب ( نیروی دریایی )
• اسیران جنگی
• رسانیدن کمک های پزشکی به غیرنظامیان و بر پا داشتن پرچم صلیب سرخ بالای ساختمان تمام بیمارستان ها یا بیمارستان های صحرایی به معنی حفاظت و هدف قرار نگرفتن این مرکزهای پزشکی
• پاراگراف سوم کنوانسیون چهارم دربارهٔ حفاظت و کمک رسانی به قربانیان جنگ های مسلح که در یک کشور اتفاق می افتد و بین قبیله ای یا نژادی
• ۱۹۷۷ پروتکل الحاقی بر کنوانسیون که در آن قواعد زیر تصویب شد که برای ارزیابی فرماندهان و فرمانبرداران در جنگ که این سه اصل را نادیده می گیرند می باشد:
• ابزار جنگی محدود می شود.
• حمله به افراد غیرنظامی ممنوع می شود
• قبول و تصویب مرتن کلواس
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر نخستین پیشگام در امور بشردوستانه بین المللی می باشد که منطبق با حقوق بین الملل رفتار می کند. این نهضت در زمینه محافظت از زخمی ها و بیماران عضو در نیروهای مسلح کشورها در نبردهای زمینی، دریایی و همچنین در زمان اسارت فعالیت می کرد. در سال ۱۹۴۹، با تصویب کنوانسیون ژنو، چهارچوب کلی جدیدی برای کمک به نیازمندان در شرایط جنگی فراهم آمد.
• ۱۸۶۴ دوازده کشور در نخستین کنفرانس در شهر ژنو موافقت می کنند که سربازانی که در جبهه زخمی شده اند را جمع آوری نمایند و به آن ها کمک های پزشکی برسانند.
• ۱۹۰۶ کنوانسیون دوم در ژنو نشست کرد و در مفاد کنفرانس ۱۸۶۴ تجدید نظر شد و جمعیت های کمک رسانی و خیریه هایی که کمک های پزشکی می رسانند دعوت به همکاری شدند.
• ۱۹۲۹ کنواسیون سوم پس از به پایان رسیدن جنگ اول جهانی در ژنو تشکیل شد و در این کنفرانس سه نشان صلیب سرخ، نشان شیر و خورشید سرخ و نشان هلال احمر تصویب شد. در این کنفرانس مفادی به تصویب رسید که دربارهٔ اسیران جنگی بود. در این کنوانسیون نخستین بار کمیته جهانی صلیب سرخ پایه گذاشته شد که سازمان مرکزی جمع آوری اطلاعات دربارهٔ اسیران جنگی شد.
• ۱۹۴۹ کنوانسیون چهارم پس از به پایان رسیدن جنگ دوم جهانی در ژنو کنفرانسی بر پا کرد. کشور ایران در تاریخ ۸ دسامبر ۱۹۴۹ این کنوانسیون را امضا کرد و در تاریخ ۲۰ فوریه ۱۹۵۷ به تصویب مجلس رسید. این کنفرانس دربارهٔ گسترش مفاد کنوانسیون های پیشین مفاد زیر را تصویب کرد:
• جمع آوری و رسانیدن خدمات پزشکی به سربازان و بیمار و زخمی در جبهه جنگ در خشکی
• جمع آوری و رسانیدن خدمات پزشکی به سربازان و بیماران جبهه در آب ( نیروی دریایی )
• اسیران جنگی
• رسانیدن کمک های پزشکی به غیرنظامیان و بر پا داشتن پرچم صلیب سرخ بالای ساختمان تمام بیمارستان ها یا بیمارستان های صحرایی به معنی حفاظت و هدف قرار نگرفتن این مرکزهای پزشکی
• پاراگراف سوم کنوانسیون چهارم دربارهٔ حفاظت و کمک رسانی به قربانیان جنگ های مسلح که در یک کشور اتفاق می افتد و بین قبیله ای یا نژادی
• ۱۹۷۷ پروتکل الحاقی بر کنوانسیون که در آن قواعد زیر تصویب شد که برای ارزیابی فرماندهان و فرمانبرداران در جنگ که این سه اصل را نادیده می گیرند می باشد:
• ابزار جنگی محدود می شود.
• حمله به افراد غیرنظامی ممنوع می شود
• قبول و تصویب مرتن کلواس
wiki: کنوانسیون ژنو